Zeszyt Fajne ;), Honda

Kiedyś się z niego wyleczę.
Może nie na pstryknięcie palcami , może nie po tygodniu, ani miesiącu.Czeka mnie wiele pustych dni, w których wciąż będzie się pojawiać jego twarz .
Nie mogę wykreślić Cię ze swojego życia, zbyt wiele mamy ze sobą wspólnego.
I nie powiem też ' jesteś w moim życiu zbędny ' - bo nie jesteś.
W gruncie rzeczy nikogo nie potrzebuje bardziej niż Ciebie... Ale nigdy nie byłeś mój.

Codzienność człowieka jest ogólnie nudna, lecz jeżeli spojrzysz dokładniej zauważysz że każda jest inna od tej drugiej.
Jest nadzwyczajna.

.... ten czas kiedy mogłam czuć Twoje ciepło, słyszeć Twój głos i patrzeć w Twoje roześmiane oczy - dla kogoś to tylko 15 min, dla mnie to aż kwadrans, na który czekałam tak długo....

Nie ukrywaj łez i nie tłum w sobie śmiechu,
Nie zamykaj głęboko swego smutku,
Nie oddalaj radości
Dziel się uczuciami z ludźmi, okazuj każde z nich i te dobre i te złe,
Bo dopóki czujesz, dopóki Twoje serce szybciej bije szargane jakimkolwiek uczuciem,oznacza to że żyjesz, ze jesteś człowiekiem...

W tym cholernym życiu potrzebna jest miłość. Bez niej jest wieczna pustka, która dusi, zabija, męczy. I wtedy nie można być sobą.

Jest tylko ona, ona, u mojego boku, tu, teraz, i tylko to się liczy. Tu i teraz. A to, kim była dawniej, gdzie była dawniej i z kim była dawniej, to nie ma żadnego, najmniejszego znaczenia. Teraz jest ze mną, tu, wśród was. Ze mną, z nikim innym. Tak właśnie myślę, myśląc wciąż o niej, nieustannie myśląc o niej, czując zapach jej perfum i ciepło jej ciała. A wy udławcie się zawiłością.

Nie ma zbyt wiele czasu, by być szczęśliwym. Dni przemijają szybko. Życie jest krótkie. W księdze naszej przyszłości wpisujemy marzenia, a jakaś niewidzialna ręka nam je przekreśla. Nie mamy wtedy żadnego wyboru. Jeżeli nie jesteśmy szczęśliwi dziś, jak potrafimy być nimi jutro?

Jest na świecie taki rodzaj smutku, którego nie można wyrazić łzami. Nie można go nikomu wytłumaczyć. Nie mogąc przybrać żadnego kształtu, osiada ciasno na dnie serca jak śnieg podczas bezwietrznej nocy.

Nie widziałam cię już od miesiąca.
I nic. Jestem może bledsza,
Trochę śpiąca, trochę bardziej milcząca,
Lecz widać można żyć bez powietrza.

Za dwadzieścia lat bardziej będziesz żałował tego, czego nie zrobiłeś, niż tego, co zrobiłeś. Więc odwiąż liny, opuść bezpieczną przystań. Złap w żagle pomyślne wiatry. Podróżuj, śnij, odkrywaj.