Zeszyt ^.^, gabagab

Skończył się kolejny tydzień pracy, wieczorem wyszedłem pobiegać by zapomnieć o wszystkim, jak biegam jest tylko zmęczenie, brak myślenia – przyjemne uczucie jak myśli schodzą na drugi plan. Gdy wróciłem do domu było już ciemno, umyłem się, chwyciłem jakąś kanapkę by zabić głód - nastała noc, pora spać. Kładę się do łóżka zmęczony i nie myślę o niczym, w głowie tylko myśl by zasnąć.
Przyszedł sen – boski stan, tylko czemu tak krótko trwa? Czemu nie można spać bez przerwy bez budzenia się… Jak co noc budzę się jeszcze przed świtem, nim otworzę oczy widzę ją, czuję jej obecność, czuję jej zapach mimo iż wiem, że jej nie ma – tęsknię. Otwieram oczy jest ciemno, na dworze nawet nie świta. [...]

- Proszę, wejdź. – Przez moją twarz przebiega mimowolny, nerwowy uśmiech.
- Dzięki. – Odpowiada, po czym w skarpetkach staje w przedpokoju i zdejmuje ciężką kurtkę. – Naprawdę zajmę Ci tylko chwilkę.
Wygląda jakoś inaczej. Jest przejęty. Nie patrzy mi w oczy. Speszony. Jest w nim coś jeszcze. Dziwnego. Coś, czego do końca nie potrafię nazwać. Jest obcy. Obcy, jak z piosenki Lady Pank. Boże, żebym tylko nie zaczęła jej teraz nucić!
Idę do salonu, on posłusznie, bez słowa za mną. Siadamy na kanapie, między nami zmieściłyby się jeszcze spokojnie dwie grube osoby. Opieram się przedramionami o kolana, on siedzi wyciągnięty, z rękami skrzyżowanymi na piersi. I cisza.
- No, powiedz to. – Przerywa milczenie. Uśmiecha się ironicznie.
- Co? [...]

Wiśniowe słońce zataczało się po widnokręgu starego miasta. Zachód był blisko. Wśród uliczek, zakamarków i zaułków kamienic obdrapanych przez wczoraj i dawniej, mieściło się małe mieszkanko, równie małe i zimne, co człowiek w lichym grobie. W mieszkanku tym żyły dwie dusze, dwa ciała, dwie istoty, biedne i liche jak zimne mieszkanko. Ona i On. Chudzi, zmarznięci, z gazetami zamiast swetra leżeli wtuleni na zielonej sofie. W zimnym mieszkanku nie było innych mebli. Szara podłoga, szare ściany, zielona sofa i Oni; zakochani, umierający pośród miasta żyjących, podążający do miasta umarłych. Zapach wilgoci, zapach próchna, zapach ostatniego obiadu – tego z przed tygodnia. Nic nie mówili. Mówiła podłoga, mówiły drzwi, mówiło gwiżdżące okno; Oni milczeli, mówiły serca. Ona umierała. Miała odejść pierwsza. [...]

Czasami zmęczenie mnie pokonuje; są takie dni, gdy wydaje mi się, że NIC w nich nie ma, są jałowe, nieudane, źle przeżyte... Odczuwam wówczas frustrację, smutek, niechęć do samej siebie. Odkryciem dla mnie były czyjeś słowa, zdawałoby się - tak oczywiste: "Żyj ofiarowaniem". I wtedy - coś się zmieniło w moim przeżywaniu: to, co oddaję Bogu, moje życie, a więc także to, co nędzne, nieudane, obolałe - nie musi być szlachetne, WYSTARCZY, aby było ofiarowane. Zamiast więc ofiarować dzień "doskonały", ofiaruję Mu dzień godny pożałowania (taki, jaki jest) - nie jest najważniejsze, jaki jest, ważne jest to, aby go OFIAROWAĆ.

Jest na świecie pewne, wyjątkowe miejsce. Miejsce którego lokalizacji nikt nie zna chociaż często tam trafia, często staje się ono jednocześnie czasem. Wszystko przestaje mieć znaczenie a liczy się tylko tu i teraz jednak czym jest tu i teraz? Miejscem i czasem.
Powstało kiedyś urwisko tuż obok miasta, pojawiło się znikąd i nikt nie wiedział dlaczego, ale nikogo to nie obchodziło, wciąż biegali po ulicach, wciąż krzyczeli, wciąż się zabijali. Nie byli wstanie zobaczyć tego co ich otacza, metropolia zawsze pozostanie metropolią i będzie szukać swojej ofiary wśród jednostek, niczym bestia szukająca swojego pożywienie. To urwisko było inne, niczego nie chciało a pragnęło jedynie by ktoś je odwiedzał i tak odpoczywał. Gdyby usiąść na samym krańcu można by spojrzeć na [...]

Ciężkie klucze z brzdękiem upadły na podłogę, gdy próbowałam otworzyć zamek od drzwi teatru. Zamknęłam je jakiś czas temu i nie przychodziłam, bo działo się zbyt wiele, a zarazem zbyt mało, żeby odgrywać swoją rolę. Zresztą, moja depresja też rzadziej się odzywała, a panna Ś. nie zaglądała mi tak często w oczy.

Jestem wariatem.

Nie schyliłam się po klucze, tylko oparłam się o wrota i, dysząc ciężko w asyście przyjaciółki - Astmy - zjechałam po nich, siadając na mokrym asfalcie. Polska, "złota" jesień właśnie miała definitywny koniec i całe szczęście. Słońce, ciepło i czerwień były dla mnie tak bardzo nie na miejscu.

Pierwsze łzy popłynęły, gdy klucze wpiły mi się boleśnie w udo. Kolejne, gdy stwierdziłam, że to przeszkadza tylko [...]

- Dobranoc. – Powiedziała jej mama, otwierając drewniane drzwi. – Tylko nie siedź za długo.
- Dobrze mamuś. – Odparła z uśmiechem. – Dobranoc.
Już za chwilę została sama w pokoju. Siedziała na dużym parapecie, wyłożonym
miękkimi poduszkami, przykryta kocem. W ręce trzymała piszące na czarno pióro, które dostała na urodziny, na kolanach miała położony otwarty, skórzany pamiętnik z grubymi, śnieżnobiałymi kartkami. Piła ciepłe kakao, patrzyła przez okno.
Coś wspaniałego. Zima jest taka cudowna. Pięknie ośnieżone drzewa, płatki śniegu wirujące na wietrze niczym małe, bielutkie baletnice.
Przyłożyła nos do szyby, podziwiała piękne pola, zamarznięty staw sąsiadów, ogromny księżyc. Marzyła, by kiedyś wybrać się w podróż w nieznane, pozwolić gwiazdom zastąpić jakąkolwiek mapę czy też nawigację. Już w te wakacje chciała [...]

Nadal się śmiali. Wśród ukradkowych spojrzeń, rzucanych pomiędzy słowami, ciałami innych ludzi. Otoczeni, ściśnięci między rówieśnikami, którzy śmiali się razem z nimi. A nadal byli przecież tylko dla siebie.
Pobudzeni, rozjuszeni, a przy tym trochę nieśmiali. W innej scenerii. W innym towarzystwie. Tak naprawdę sami nie wiedzieli, jak wszystko się potoczy. Ich codzienny rytm nagle zmienił bieg. A przecież nie widywali się tylko w samochodzie. Na tym się kończyło, a to było inne. Obojgu się to podobało. To było coś nowego.
Pomiędzy nieprzewidywalną rutynę udało im się wpleść coś zupełnie nowego.
Ona zaczęła żyć. Tak prosto i zwyczajnie w końcu zaczęła korzystać z tego co ma. A miała dużo. Była sprawna fizycznie. Zdrowa. Nie była brzydka, przykuwała uwagę. Nie chwilową, [...]

Pszczoła umiera, gdy użądli.
Człowiek krzywdzi milion razy dziennie i żyje dalej...

28.08.10r.

Spadam
Upadam
Podnieść się nie mogę
Wstałem
Skaczę
Wzlecieć nie potrafię

Odległość traci na znaczeniu gdy przez Twoje ciało przechodzi fala ciepła na samą myśl, że ktoś czeka na Ciebie z tęsknotą w oczach, bo tylko Ty wypełniasz jego pustkę dnia.