Zeszyt < 3, Flyleaf

"Są w życiu momenty, które chciałoby się zatrzymać na zawsze..."

C.L.Zafon "Cień wiatru"

To była kolejna samotna noc. Dwie minuty po północy obudził mnie znajomy sygnał telefonu. Tak, to Nowa wiadomość w mojej skrzynce.Z niecierpliwością czytam. to od Ciebie, te Najpiękniej ubrane słowa na świecie.Czyli jak wszystkie które wcześniej otrzymywałam, więc jednak nic się nie zmieniło. Uśmiecham się jak zawsze choć dzisiaj ze łzami i czuję przyśpieszone bicie serca. Bo naprawdę cudem byłoby gdybyś to znowu napisał do mnie , a Ty tak po prostu przez czyste i puste przyzwyczajenie,albo najzwyklejszą nieuwagę błędnie wybrałeś odbiorcę. Czytam jeszcze raz i robię to na głos. Słyszę wyraźnie... Teraz to jej imię poprzedzało słowo Kocham.

Stanąłem jak wryty przyglądając się jej. Była tak piękna, że zakochanie się w niej od pierwszego wejrzenia to rzecz naprawdę prosta. Wysoka, szczupła, kobieca. Idealna. Nie taka, jak malują czy opisują ją inni- w ciemnym płaszczu, z kapturem na głowie, z kosą w ręku. Śmierć, bo o niej mowa... Przyszła, lecz nie do mnie. Przychodząc, nie niosła za sobą czarnej chmury rozpaczy, lecz anielski błękit nieba. Przyszła... wiedząc po kogo idzie, znając czas, miejsce i osobę, którą ma ze sobą zabrać. Wchodząc nie podzieliła się tą wiadomością. Nic nie powiedziała. Uśmiechnęła się tylko, skinęła głową i wzięła Go ze sobą. Nie mnie, lecz Jego. Tego, który od małego uczył mnie jak żyć, jak postępować, jak być godnym i prawym człowiekiem.
Stałem dalej. Nie mogąc nic zrobić, nawet krzyczeć. Nic... tylko patrzyłem jak bezkarnie mi Go zabiera. Serce krzyczało, natomiast dusza była spokojna. Zaskakujące nieprawdaż ? Przeciwieństwa, które powinny się wykluczyć, tutaj się uzupełniały. Spokój wiary i krzyk miłości. Wzięła Go za rękę i odeszli. Ja natomiast zostałem sam. Sam w pustym pokoju, mimo iż On leżał na kanapie. Jednak to już nie leżał On, bo On odszedł. Zostało tylko ciało. Mój ojciec - człowiek prawy i sprawiedliwy, wzór. Zawsze mówił mi, że na śmierć trzeba sobie zasłużyć. Być może On już zasłużył? Na to pytanie nie znajdę już odpowiedzi. Teraz czas bym ja zasłużył.

Usiadłam na parapecie podciągając nogi pod brodę. Przymrużyłam oczy. Teraz On był ze mną, tu, w tym pokoju, w tym zyciu. Mocniej zacisnęłam powieki. Całował mnie, a ja oddawałam pocałunek.
Otworzyłam oczy i po moich policzkach pociekły łzy. On, tylko On był dla mnie ważny, a Jego nie ma. Śpi... Ja wiem, że się nie obudzi, a jednak przepełniona nadzieją spoglądam co chwilę na drzwi jakby On miał w nich stanąć i wykrzyknąć " To tylko grypa, już jestem!"
Jeszcze nigdy śmierć nie była tak nieodpowiednio ubrana jak teraz. Obudź się, kochanie - szepczę nadal w ciemności.