Twórczość, zagubiona

Dławią Cię własne słowa,
milczysz...
mimo, iż znasz konsekwencje.
Pamiętaj...
Cisza się mści,
bo słowa zostają w sferze domysłów,
wypływają nieme spojrzenia
i wszyscy wiedzą,
bo emocji uciszyć się nie da,
ale ta cisza...
właśnie was zabija...
tak po cichu,
jak to cisza...

Nie szukajcie mnie, bo sama nie wiem gdzie jestem.
Zadzwonię jak znajdę miejsce dla siebie.

Wszystko tak niemiłosiernie
i buczy i zgrzyta i piszczy,
wierci dziury w podświadomości.
cisza...
Potrzebna cisza,
krótki moment by odpocząć
od zmagań z rzeczywistością...
Ale to wciąż rozrywa na strzępy
mnie...
lecz w tym "ja" jakby coraz mniej
mnie...
tylko ten bombardujący hałas,
dławiący każdą mą komórkę.
Cisza...
potrzebna cisza...
by żyć.

Jesteś jak burza w letni, upalny dzień
- Wymarzony i długo oczekiwany.
Jesteś jak słońce w mroźny dzień
- Rozgrzewający serce i dający nadzieje.
Jesteś potrzebny jak woda,
Lecz daleki jak ocean.
Jesteś gwiazdą, która świeci
Lecz istnieje tylko w mych wyobrażeniach.
Jesteś tak bliski memu sercu
Lecz nie dla niego stworzony.
Jesteś gdzieś tam i nawet wiem gdzie.
Jesteś blisko mnie, ale nie dla mnie..
Jesteś co cieszy me serce
I choć jesteś szczęśliwy, nie jesteś nim przy mnie.

cóż nie ma róż...
cóż tylko ścisk dusz...

~ anomalia człowieczeństwa

Drżę na wspomnienie twego głosu..
Cichy szept wciąż kołyszę moją głową…
Drżę gdy wspomnę o Twym dotyk,
Delikatnej dłoni pieszczącej rozmarzoną duszę.
I wdzierają się we mnie motyle miłosne
Bombardując me serce, w krwi topiąc swe skrzydła puszyste.
Krzyczeć nie mogę w tę ciemną noc
Nawet szept jest zbyt głośni.
Opanowałeś mnie całą, bezkarnie wkradłeś się do mnie.
Rozbiłeś tę tarczę i czule oplotłeś swym silnym ramieniem.
Ślepo podążę za Tobą, gdyż zgubiona już jestem
Masz nade mną władzę – pożądaniem zwaną.
Czekam więc, niecierpliwie się trzęsąc
Aż znów wtargniesz we mnie z pełną siłą.

Chciałoby się, by to życie było teatrem.
Ale jak tu grać na poważnie, gdy wokół sami cyrkowcy, by nie rzec klauny ?

Żarzyło się ognisko w oddali,
Gdzie serca dwa się kochały.
Szepty ciche wokół delikatnie stąpały.
A ich właściciele złości nie znali

Dzikość świata, błędy młodości…
Bagaż demonów sprzed wieczności
Zmogły wichry nienawiści
I głuchy łomot niepewności.

Zdmuchnęły
Tę
Iskrę
miłości…

To co rozgrzanym wydawało się z daleka
Z bliska było tylko Niedopałkiem z ust Złodzieja
A ta postać, tak Anielska – to poszarpana Kaleka
Odeszła też ta ostatnia, najważniejsza…
– Nadzieja.

Zaskocz mnie, tak jak zrobiłeś to wtedy,
Gdy okazałeś się tak bardzo prawdziwy.
Zaskocz mnie i dziś
Jak przed laty…

W tę chwilę zapomnienia – zaskocz mnie!
Oczaruj znów swym spojrzeniem,
Uśmiechem oczaruj.
Delikatnie pogładź po licu mym…

Zaskocz teraz i zapukaj do drzwi.
Bezczelnie wkradnij się do sypialni,
Tak jak wkradłeś się do serca.
Zaskocz mnie tak namiętnie...

Bądź tym księciem, którym byłeś.
Bądź rycerzem mnie broniącym.
Ale najbardziej bądź tym błaznem,
Który sprawia, że witam świat z uśmiechem…

Więc zaskocz mnie!
Niech życzenia wypowiedziane spełnią się..
I znów z uśmiechem chwycisz mnie za rękę
By pognać przed siebie z zaskoczeniem.