Twórczość, Z gwiazdą

Jak mały jestem wobec siły tłumu,
strącony z pola gry,
znaczący, lecz tylko odrobinę wiecej niż nic.

Położę się z boku, by za chwilę użyźnić sobą ogród niespełnionych marzeń,
grządkę wypalonych nadziei.

Nim minie następna chwila,
wyleją na mnie asfalt
i jezdzić po nim będą rankiem i wieczorem
w zwartym szyku
po marzeń spełnienie
posiadacze serc
nadzieją przepełnionych,
tacy sami jak ja
głupcy,
ludzie.

Kiedy tracę kogoś, kto jest mi bliski,
z nieba spadają wszystkie gwiazdy. Księżyc z hukiem roztrzaskuje się o wierzchołki gór.
Chmury rozsypują się w drzazgi,
słońce kolanami zahacza o mur
i chce mi się już tylko płakać,
tak zupełnie odruchowo bez zastanowienia.

Warszawa, 27 czerwca 2021

Rowerem sobie jadę spokojnie przez Warszawę,
jestem tylko przejazdem, długo tu nie zabawię.
Nikogo nie przepraszam, bo nikomu tu nie wadzę.
Znikam za horyzontem, umykam twej uwadze.

Czerwiec 2021

O cud przemienienia proszę
w wirujące płatki śniegu,
w pyłek kwiatów umajonych.
Dniem i nocą na swych plecach noszę
ołowianych słów sploty,
twarde odlewy ludzkiego cierpienia.

Smutek i ból łączymy w kielichu myśli,
z pięknem naszej głębi,
z dobrem szczerego serca.
Wierząc, że cud przemienienia się ziści,
poza wewnętrzny horyzont wzleci
zwiewne świadectwo naszego istnienia.

Byłem, ale już mnie nie ma.
Czy zniknęłaś mnie, czy zniknąłem się sam ?
W odległym miejscu na osi czasu, tam gdzie nie ma już przestrzeni, znajdują się cienie zniknionych.
Tylko twoje myśli i szybsze bicie serca sprawiają, że one jeszcze istnieją.
One już nigdy się nie zmienią, zostaną dokładnie takimi, jakimi były, gdy znikli. Płaczą, bo ich istnienie powoli dobiega końca.

Jest czas, by każde słowo rozbierać zdzierając z niego łapczywie dziesiątki znaczeń.

I jest też czas na to, by w ciszy spokojnie trwać.

Gdy cieszy niewiele, a smuci wręcz wszystko.
Po raz setny, na niczym spełzło twe staranie.
Życie wydaje się być pułapką z jednym tylko wyjściem.
Lecz nie starcza odwagi by zdobyć się na nie.

Zagubieni wołajcie, może ktoś usłyszy.
Uwięzieni pięściami bijcie w mur więzienia.
Niech wasza udręka rozerwie więzy ciszy.
Światem niech wstrząśnie huragan pragnienia.

Ciało niebieskie, światło odbite, niech niesie strumieniem fotonów stęsknione me spojrzenie i trafi prosto do twych oczu, jak byśmy twarzą w twarz wpatrzeni stali.

Ty mi wiosną całą, i jesienią tyś mi.
W niepokoju mnie skąpałś,
Rumieniłem się wraz z liśćmi,
W radość myśli me zaplotłaś,
Kwitłem wraz z kwiatami wiśni.
Ty mi wiosną całą, i jesienią tyś mi.

Zwariowany ten, kto pozwoli sobie na to.
Niedorzecznym jest, to uczucie w sobie nieść.
Pielęgnować nadzieję, z Tobą, na coś,
jest jak wiosnę z jesienią w jeden warkocz pleść.