Jesteś wieczorem,
Spokojnym oddechem tuż przed zaśnięciem;
smutnym wytworem,
tęsknoty, która o zmroku targa sercem;
nocy obrazem,
co snem się częstym jak echo powtarza;
marzeń królem,
stróżem i sługą. I puentą moich rozważań.
Jesteś porankiem,
Blaskami świtu do życia budzisz co rano;
ckliwym kochankiem,
szalonym mocą, szalonym żądzą nieznaną;
śpiewem skowronka,
który ponad poziom świata wylatuje z radości;
i dźwiękiem dzwonka,
co ze wschodem słońca w sypialni gości.
Jesteś jesienią,
tańczysz rzęsistym deszczem, chmur włosy zaplatasz,
wbrew szarym cieniom,
u stóp składasz ostatnie złote kłosy lata.
Mgiełką poranną,
tą, co się ściele jak nić pajęcza,
wiatru boginią,
co w struny pęki kwiatów skręca.
Jesteś tęsknotą,
smutkiem dźwięczącą nutą, miłości porywem,
ale też snu iskrą złotą,
kiedy w dłonie rozwianą chwytasz wiatru grzywę.
Jesteś radością -
wspomnień skrytych najczulszą pieszczotą;
czasami złością,
gdy w uśmiechu oczu igrasz iskrą złotą;
senną zachcianką,
pocałunków kolorem, dotyku witrażem -
w ramion uścisku
snów nieśmiertelnych upartym malarzem...
Jesteś potęgą,
która serca rozrywa w upiornym wyrzucie -
jak marzeń wstęgą,
jak płomieniem słowa świat malujesz z uczuciem.
Kimże Ty jesteś?
Królowo szaleństwa, władczyni żądz skrytych!
Powiedz kim jesteś!
Bogini daleka, posągu niezdobyty.
Może wspomnieniem?
Czyżby w świat Cię wysłała wyobraźni rzeka?
Tańczysz na scenie
życia. Ulotna - jak sen bliska i jak sen... daleka!
