Twórczość, xXalohaXx

Czasami zastanawiam się, czy to, aby na pewno się wydarzyło. Nie jestem pewny, ponieważ do teraz nie mogę w to uwierzyć.

***

- Idziesz? – Zapytał mnie Anthony stojąc przy mojej szafce.
- Już. – Odpowiedziałem. Razem z tłumem innych uczniów podążyliśmy do szkolnej stołówki. Obiady nie były wyśmienite, ale gdy byliśmy głodni potrafiliśmy iść jeszcze po dokładkę. Wzięliśmy tace i dołączyliśmy do kolejki, która posuwała się ślimaczym tempem. Gdy w końcu dotarliśmy do kucharek dostaliśmy bezkształtną breję zwaną makaronem i dziwnie wyglądający sos. Cóż, lepsze to niż nic.
Podeszliśmy do zwykle znajdującego się przed nami stolika i wtedy ją zobaczyłem.
Dziś wyglądała wyjątkowo. Kręcone blond włosy spływały kaskadą na plecy, a niebieskie, bystre oczy patrzyły na osoby znajdujące się [...]

- To dziś. Dziś jest ten dzień, kiedy w końcu będziemy bogaci. – Wyszeptał mężczyzna i uśmiechnął się do swoich towarzyszy. – Mamy jego, a on nas nie zawiedzie.

Grupa muzyków wkroczyła na salę pełną ludzi w kolorowych ubraniach. Kobiety miały na sobie długie, błyszczące, rozłożyste sukienki we wszystkich kolorach tęczy; mężczyźni złote, błyszczące fraki, a na głowach nosili białe peruki.
Zespół powoli ustawiał sprzęt na scenie, co jakiś czas zerkali na niecierpliwiący się tłum. Nadeszła ta chwila. Popłynęły pierwsze nuty energicznej piosenki. Mężczyźni i kobiety zatracili się w hipnotycznym tańcu na parkiecie. Kolory mieszały się ze sobą, ludzie przyspieszali z każdą sekundą.
Niekończąca się paleta barw.
Wokalista z uśmiechem przyglądał się tłumowi, lecz co chwilę jego oczy wędrowały do siedmioletniego chłopczyka biegającego między pustymi stolikami.
Magiczna pieśń dobiegła końca. Zespół oddalił się, żegnany oklaskami.

- Masz? – Mężczyzna zapytał.
- Tak. – Wyszeptało siedmioletnie dziecko i otworzyło zamknięcie torby. Pod kawałkiem materiału znajdowały się najpiękniejsze błyskotki na świecie.

Kochana Gabrielle!
Pamiętam jak byliśmy na plaży. Księżyc w pełni świecił nad nami jasno, woda delikatnie obmywała nasze stopy, a my siedzieliśmy na piasku w całkowitej ciszy. Byliśmy tylko my, woda i księżyc. Patrzyłem w Twoje oczy i widziałem w nich promyk. Proszę, niech ten promyk radości nigdy nie gaśnie, nigdy. Oparłaś się o moje ramię i słuchałaś jak moje serce bije. Banalnie zabrzmi jak powiem, że biło dla Ciebie, ale jeżeli powiem, że zawsze biło i będzie biło tylko dla Ciebie banalność tych słów odejdzie w niebyt. Ono zawsze będzie tylko i wyłącznie Twoje, nikt go nie ma prawa Ci odebrać. Teraz, gdy przypominam sobie to, jak ufnie leżałaś na mojej piersi, a moje dłonie tworzyły linie poprzez Twoją [...]

Zamykam oczy i w mojej wyobraźni pojawia się retrospekcja. Od tego czasu minęło 50 lat.

Ciepły wiatr lekko owiewa moje ramiona, księżyc jasno świeci nad moją głową, stoję na balkonie i widzę światła balu, kobiety w długich, kolorowych sukniach, mężczyzn w smokingach. Nagle w moim kierunku przedziera się wysoki brunet. Z odległości między mną, a nim nie jestem w stanie dostrzec koloru jego oczu. Gdy odległość między nami zmniejszyła się powiedział „Cześć”. Moje serce zabiło szybciej, jednak nie wiedziałam dlaczego, przecież to zwykłe powitanie. Widziałam jak światła przyjęcia tańczą w jego włosach, a księżyc odbija się w teraz dobrze widocznych niebieskich oczach. Nie umiem oderwać od niego wzroku, hipnotyzuje mnie samym spojrzeniem. Wtem odwrócił się i odszedł, jego krok był [...]

- Nigdzie nie idę – wykrzyknęłam w stronę Elisabeth.
- Musisz iść. Ten bal bez ciebie to nie bal.
- Co muszę zrobić byś dała mi spokój? – zapytałam z rezygnacją
- Musisz iść. No proszę! Zgódź się – błagała, mnie, a ja nie miałam serca jej odmówić.
- Dobrze, pójdę, ale pamiętaj, że robię to tylko dla ciebie.
Dziękuję Bogu, że jest to bal maskowy i nikt mnie nie rozpozna.

Weszłam na salę pełną zamaskowanych ludzi. Moja czerwona, długa suknia sunęła po
podłodze razem ze mną, a moje blond włosy opadały w delikatnych falach na plecy.
Na twarzy miałam maskę, z niej widać było tylko szaro-niebieskie oczy, kawałek nosa i
pomalowane na czerwono duże usta.
Przybyłam na bal spóźniona [...]

-Gratulacje - powiedziałam nieśmiało wychodząc za Raphaelem z klasy.
-Słucham? - chyba nie zrozumiał o co mi chodzi.
-Gratulacje za to jak potraktowałeś Lenę. Nikt w całej klasie, ba, w całej szkole nie odważył się powiedzieć czegoś takiego naszej "królowej kiczu". - powiedziałam pełna podziwu.
-Powiedziałem prawdę. Nie lubię takich dziewczyn. Na twarzy mają tyle makijażu, że jak walniesz w tył łowy to odleci. A tak w ogóle to jak się nazywasz?
-Kath Feather
-Cześć K. - powiedział do mnie.
Czy on powiedział do mnie "K."?!
-Yhym...
-Masz coś przeciwko nazywaniu cię "K."?
-Nie, po prostu nikt nie mówi tak do mnie ". - odpowiedziałam szczerze.
-No to jestem pierwszy. - uśmiechnął się. Boże co to był za uśmiech! Gdybym [...]

Noc. I już nie trzeba udawać silnej osoby. Jest się bezbronnym. Bezbronnym przed własnymi myślami.

Zadzwoniłyśmy do drzwi nie wiedząc czy ktoś nas usłyszy. Przez okna widać było ciemne kolorowe barwy dyskotekowych świateł, a zza ściany słychać było głośną muzykę. Nagle drzwi się przed nami otworzyły, stanął w nich Daniel. Daniel - wysoki, przystojny, blondyn, niebieskie oczy. Mel za nim szalała, w sumie nie dziwię się, był miły, umiał pocieszać, a na dodatek zawsze miał uśmiech na ustach. Przekroczyłyśmy próg, byłyśmy trochę zagubione, nie wiedziałyśmy co ze sobą począć.
-Rozgośćcie się - usłyszałyśmy od Daniela.
-Dzięki - Mel posłała mu uśmiech.
Poszłam usiąść na jednej z szerokich kanap w salonie. Przede mną leżały jakieś ciastka, mini kanapki, chipsy, a stały kubki z Coca colą, Spritem i najróżniejszymi sokami. Postałam wziąć sok pomarańczowy... Zobaczyłam go, stał [...]

Po mojej śmierci:
Zapieczętować,
Spalić,
Rozrzucić w cztery żywioły
Ten pamiętnik,
Nie czytając.

* Pierwsza strona pamiętnika