Twórczość, Wszechmogący

Dusza nie rozwinie skrzydeł na całą ich rozpiętość.
Nie otrzymała prawnego pozwolenia.
Ma swój określony zasięg, który nigdy się nie powiększy.
Niestety.

Ciemność.
Echo
spadających kropli,
wydostających się
z popękanych rur
zawieszonych
tuż pod sufitem.
Chłód
spowodowany wadą
systemu wentylacyjnego.
Dźwięk
narastających kroków.
Dreszcz
wzdłuż linii kręgosłupa.

Rozerwiesz,
porzucisz,
zapomnisz.
Tak łatwo zostawić z milionem pytań.
Ostrożnie!
Nie ruszaj!
Zostaw w spokoju!
Tak łatwo podarować nadzieję.
Boli,
ranisz,
nie czujesz?
Tak łatwo zabić uczucie.
Pogardzisz,
skreślisz,
odejdziesz.
Tak łatwo pozbawić sensu.

Jestem jak kwiat.
Chcesz wiedzieć jaki?
Rozkwitam nocami,
jak ptak, co fruwa całymi dniami.
Piękne mam kolce.
Chcesz?
To Cię nimi pokłuję...
Będą to pieszczoty czarnej,
małej Damy.
Na imię mi Róża.
Chcesz?
To się pokochamy.

Dorwał się w końcu do jej twarzy
i zdarł jej skóry kawałek z buzi,
o jej obdartych ustach każdy marzył
całować je pragnął i lubił.
Skóra już schodzi prawie cała,
twarzyczka jednak nadal prześliczna,
mimo że krwią lśni oblana,
jej nosek, oczka i część policzka.
Słychać ból jej i cierpienie,
krzyczy i jęczy jak Demeter samotna,
bo drzemie w niej wielkie pragnienie,
lecz miłość jest taka ulotna.
I umarła ona, nieodziana,
jej twarz czerwona śmiała się i płakała,
bo pragnął jej, lecz ślepa była,
i Pani Śmierć jej żywot skończyła.

Olbrzymia siła zaczerpnięta z bezsilności.
Reakcja rodzi kontrreakcję.
Dwie skrajności.