Twórczość, wolnaenergia

Krople deszczu,
jak promienie słoneczne.
Dotykają skroni.
Niczym magia świata.

Barwą płaszcz rozwija,
gasząc szarość pory.
Dzień w radości słońca,
rozświetla kolory.

Kwiat tęczą zachwyca,
w soczystej zieleni.
W tle koncerty ptaków,
nie czując jesieni.

W cieple Twego lica,
minął właśnie wrzesień.
Trzymając za rękę.
Taką widzę jesień.

Wzrok Twoje krągłości podziwia.
Widząc perfekcje Twojego ciała.
Rozwiane włosy czarujący uśmiech.
Sukienka skąpa, dla mnie doskonała.

Smak to wspaniałym darem jest od Bogów.
Żadna potrawa nie odda mi tego.
Co pocałunek gorący od Ciebie.
Nie będę kłamał, po nim jest jak w niebie.

Węch czuje powab, perfum delikatny.
Na Twojej szyi skromnie pokropionych.
Czując też w nocy, w kroplach będąc cały.
Jest intensywny. Dla mnie doskonały.

Dotykiem czuję ciepło Twego lica.
Wyczuwam tętno serca Twego bicie.
Potrafię wyczuć dreszcz na Twoim łonie.
Wilgotność Twoja także mnie zachwyca.

Słuch zaostrzony ciepłem Twoich słów.
Słyszy Twoje tak powabne kroki.
Jest wniebowzięty słuchając Twój krzyk.
Kiedy w ekstazie dochodzisz w rozkoszy.

Tych pięć ludzkich zmysłów, szósty narodziło.
Jeszcze nie ogarniam , ale jest mi miło.
Teraz wiem że szósty to miłości kwiecie.
Każdy ma go w sobie w czarującym świecie.

Co się dzisiaj ze mną dzieje,
tego nie wie nikt.
Mój rozum kiedyś oszaleje,
też nie zrozumie nikt.
Głupstwami losu,
dusza się cieszy.
Nie rozumiejąc niczego.
Czego pragniemy,
co chcemy w życiu.
Już nie pojmiemy Tego.

Czar prysł, jak bańka mydlana.
Cóżem to uczynił miłości nieznana.
Może w życiu stąpam, po tak kruchym lodzie.
Ze nie jestem Miła w Twoim gustu modzie.
Myślałem żem silny, a jednak mnie boli.
Twoje słowo milczy. Już nie zadowoli.
Brakuje mi ciepła Twoich wierszy Miła.
Co mam zrobić biedny,byś do mnie wróciła.
Bukiet pięknych róż na targu kupiłem.
Chciałbym Ci je wręczyć , lecz drogę zgubiłem.
Małym ruchem palca, wskaż dobry kierunek.
Przybędę tak szybko, wezmę nawet trunek.
Tylko nie milcz Miła, bo czas z sercem tyka.
Kiedy się spotkamy , znów zagra muzyka.

Mały pajączek mieszkał,
w pewnym Bożym domu.
Nie rzucał się w oczy,
nie wadził nikomu.

Żył sobie spokojnie,
w swym pajęczym świecie.
Jego świat zmieniło.
Narodzone dziecię.

Nie mając nikogo
pokochał jedynie.
Grał w pajęczych strunach.
Pieśń swojej dziecinie.

Pewnej nocy dziecię,
bardzo mu płakało.
Nie pomogły struny ,
choć pięknie zagrało.

Podszedł wtedy bliżej
przyjrzeć się jedynie.
Oddział mrówek głodnych
gryzie mu dziecinę.

W szaleńczym oddaniu,
porozganiał mrówki.
Przy okazji niszcząc ,
wszystkie wredne muszki.

Dziecko znów spokojne
nie czujące bólu.
Zasnęło radośnie.
Jak pszczoły w swym ulu.

Ranem dziecię znowu,
krzyk swój oddawało.
Biedny pająk podbiegł,
zobaczyć swą małą.

Niefortunnym zbiegiem,
mama go zwidziała.
Tupiąc mocno nóżką.
pajączka zdeptała.

Nie ma teraz dziecię.
Swego stróża nocy.
Nieświadomość ludzka.
Strach ma wielkie oczy.

Powstało z krwi, w bólach krzyku matki.
Poczekało na uśmiech, pomimo zmęczenia.
Szok termiczny przeżyło, oddech załapuje.
Choć jeszcze nie widzi, to obecność czuje.

Smakiem piersi karmione, w życiodajnej żyle.
Widzi pierwsze barwy, w tle są jak motyle.
Słuch wciąż jak na straży, dużo jest nowości.
Ciekawość go zżera, znowu pełno gości.

Zaczyna poznawać nowe zmysły świata.
Pojmując rozmowę, krzyczy mama tata.
Depcząc coraz dalej, nabiera pewności.
Ukazując ziemi, swoje pierwsze złości.

W stanie już dorosłym, doznaje uczucia.
Kocha i żartuje, niespokojna dusza.
Czasami jest smutne, będące w rozterce.
Smak życia pobiera, w nie małej chochelce.

Zaczyna pojmować, trudy tego życia.
Są chwile zwątpienia, ale Coś zachwyca.
Mimo tylu bólu, z chwilami rozkoszy.
Pragnie żyć tak długo, jak pozwolą oczy.

Uczta weselna,
Zastawa srebrna.
Pąkiem kwiecistym.
W promieniu mglistym.

Tęczy kolory.
Miłości tchnienie.
Smaku wolności.
Wieczne pragnienie.

Gnijący korzeń.
Śmierć tutaj gości.
Rozpusta Bogów.
Kobiece nagości.

Iluzja wierszy.
W fontannie bicia.
Słowo zachwyca,
W pokerze życia.