Twórczość, wiwi

Ludzie są jak ciuchy z szafy. Sporo z nich przewija się przez moje życie.Odcienie szarości,kolory, rozmiary duże lub małe. Wszystkie te osoby to właśnie ja wpuściłam do swojej garderoby. Jedni pasują do mnie idealnie, drudzy niekoniecznie. Przecież każdemu zdarzają się nietrafione zakupy, prawda? Czasami trafiamy na tzw. „perełki”. Najczęściej w najmniej planowanym momencie. Niepostrzeżenie przylegają do nas, rysując na naszej twarzy uśmiech. Pasują idealnie. Jakby szyte na miarę wtapiają się w naszą skórę.
Ostatnio do mojej szafy trafiły dwa takie skarby, niewielkie ciałem, lecz ogromne duchem. To może właśnie dzięki nim postanowiłam zrobić generalne porządki. Długo nie mogłam się na to zdecydować...przecież tak bardzo się przywiązuję. Sentymentalna idiotka. Cóż poradzić, zawsze pewne "ciuchy" będą schowane gdzieś tam na dnie, mimo [...]

Jestem niczym płonący budynek. Z minuty na minutę ognień mnie wyniszcza. Jedni próbują ugasić ten pożar, drudzy zaś skutecznie podsycają płomienie. Konstrukcja jest coraz słabsza. Pozostaje tylko czekać kiedy wszystko runie. Najwidoczniej fundamenty które postawiłam były zbyt słabe. Niewystarczająco silne by utrzymać cały ciężar mojego życia. Być może to właśnie Ty je osłabiłeś dając mi zbyt duże poczucie bezpieczeństwa. Gdy podłoga zaczęła skrzypieć, a ściany były popękane jak moje serce Ty z hukiem trzasnąłeś drzwiami. Jest tylko jeden ratunek by ugasić ten pożar.
Odcinam tlen.

Nie sztuką jest stwierdzić, że chce się spędzić z kimś resztę swojego życia, sztuką jest zdecydować się na to, wiedząc, że został nam tylko kwadrans.

Gdy poznasz kogoś nie próbuj mu zaimponować na siłę udając kogoś innego. Z upływem czasu z pozoru idealna maska zniknie,a na twarzy drugiej osoby pojawi się rozczarowanie, bo nagle okaże się, że będąc z kimś przed długi czas swojego życia ujrzysz w jego oczach obcą osobę.

Zapomniałam o Tobie. Na dłuższą chwilę na prawdę zapomniałam o Twoim istnieniu. Boże jak mogłam? Jak mogłam wyprzeć się swojego Ojca? Osierociłam samą siebie. Na chwile chciałam zdjąć krzyż ze swych ramion. Zapominając o tym, że podczas gdy ja odpoczywam, moi najbliżsi niosą go za mnie. Jezus upadał 3 razy, za każdym razem powstając z głową podniesioną wysoko. Więc czemu ja, poddałam się już po pierwszej porażce? Wstyd mi przed samą sobą. Życie uczy nas pokory.
Teraz moja kolej na noszenie własnego krzyża. Przede mną jeszcze nie jeden upadek. Lecz gdy me kolana ugną się pod jego ciężarem , podziękuje Ci jedynie za koleją lekcję pokory.

Strach ma nade mną wielką moc. Jest on niczym łańcuch, który codziennie zaciska się w okół mnie coraz mocniej. W chwili, gdy próbuję się uwolnić, ogniwa stają się jeszcze węższe… a ja nie mam więcej sił. Kiedyś to Ty sprawiałeś, że siła łańcucha słabła.

Kopiuj i wklejaj. Szukaj w google jeśli chcesz. Lecz nie łudź się, że znajdziesz gdzieś słowa pisane przez moje serce. Chociaż jest takie jedno miejsce. Ma 250 kartek i pilnuję go jak oka w głowie. To właśnie tam zawarte jest to co we mnie siedzi, to co mnie boli i także to co koi ten ból. Okłada jest twarda , niestety ludzie zbyt często zapominają, że kartki wciąż pozostają miękkie. Więc z łaski swojej nie zaginaj rogów, bo przyszedł taki dzień, że nie mam nikogo, kto chciałby je odgiąć…a rysy zostają na zawsze. Nikt nie chce używanych książek. Oddales mnie do antykwariatu.

Tkwię w ciszy,osnuta szalem bólu. W chwili,gdy z mych ust wydobywa się słowo,szal zaciska swój uścisk. Dławię się własnymi uczuciami.

Nadal tam chodzę, myślę, że to już z przyzwyczajenia.

Stojąc po środku za każdym razem zadaję sobie takie samo pytanie."Kogo próbuje oszukać? Własne ciało czy umysł? " Boję się amputować czegoś, co już dawno umarło. Mówią, że nadzieja umiera ostatnia, moja jest chyba nieśmiertelna. Dar czy przekleństwo? A ja nadal tkwię po środku. Otaczają mnie jedynie białe linie,które przez całe życie były moją strefą ochronną przed całym światem.Przede mną i za mną kosz,dotychczas jedyny cel. Dookoła pełno ludzi, którzy nie zdają sobie sprawy z tego jakie mają szczęście. Na domiar wszystkiego to właśnie z ich ust słyszałam płynące komplementy odnośnie mojej gry.. A ja nawet nie wiedziałam co odpowiedzieć. Z moich ust wydobyło się jedynie ciche dziękuje. Odeszłam. Wolałam pokazać im numer na moich plecach, niż spływającą łzę. Nigdy nie nauczę się przegrywać.
Mój przyjacielu po każdym dniu dziękuj Bogu za to co posiadasz. Bo nigdy nie wiesz, kiedy życie zabierze Ci Twoje jedyne szczęście...

Nadzieja
niczym jaskółka wypuszczona z klatki wyleciała w nieznane. Gdzież mam jej szukać? O najdroższa jaskółko!
Wróć do mnie.
W złotej klatce nieświadomie uchyliłam drzwiczki.
Skądże ja miałam wiedzieć, że jeszcze Cie nie oswoiłam?
O jaskółko, wróć do mnie, Tyś mą jedyną nadzieją.