Twórczość, whiterose

Aż przytyłam i cała opuchłam z tego smutku
"Ludzie w depresji chudną" przeczytałam
Świetnie
Nawet to mi nie wychodzi
Poprawnie

Lubię o sobie myśleć - nie jako o Twojej żonie
ale jako o kobiecie o której myślisz kiedy jesteś smutny:
"gdyby Ona tutaj była - wszystko nie miałoby znaczenia"

On mnie trzymał na powierzchni,
jak dziecko nad taflą wody,
i teraz tonę, tonę,
wciąż tonę.
Mama zawsze powtarzała mi, że facet
ma być tylko dopełnieniem,
nie całym światem...
ale kiedy odeszła,
tylko On....

TYLKO ON
MNIE KOCHAŁ

Najgorsza na tym świecie jest samotność ponieważ nawet jeśli nie musisz spać samotnie w łóżku czy możesz o wszystkim powiedzieć najlepszej przyjaciółce, zawsze zostają myśli i uczucia, których świat nie chce lub nie umie zauważyć. Pragniesz, żeby ktoś mógł wręcz dotknąć Twojego serca, jednak ludzie nie mają ochoty studiować Twoich popapranych emocji, których sama nie potrafisz do końca zrozumieć. Chcą wypić z Tobą kawę, poplotkować o sąsiadach, przytulić, czy dowiedzieć się jaka jest Twoja ulubiona herbata. Za bardzo skupiając się na tym jaka jesteś, a nie na tym co czujesz. Wszystko to sprawia, że chciałabyś chociaż z jedną osobą podzielić skazę jaką nosisz w sercu i wtedy okazuje się, że pełno osób poklepie Cię krzepiąco po ramieniu, ale nikt nie pomoże nosić Ci ciężaru.

Kiedyś mama zawsze mi mówiła, że nieważne jak go kochasz musisz sama się o siebie troszczyć i to było dla mnie tak naturalne, że swoje marzenia zawsze stawiałam na pierwszym miejscu. On miał być wsparciem, miłością ale nie elementem bez którego całe moje życie przestaje istnieć. Marzyłam o tym aby samemu osiągnąć jak najwięcej i sama troszczyć się o swoje szczęście.
I nagle ona odeszła, a z nią wszystkie moje poglądy na świat. Wszystko nagle straciło jakąkolwiek wartość.
Zabawne, prawda?
Myślałam, że nic mnie nie może zniszczyć, bo tak uczyła mnie mama.. i nagle zauważyłam, że wcale, a wcale nie byłam ani trochę samowystarczalna. Była moim jedynym pewniakiem w życiu i wydawało mi się to na tyle oczywiste, że przestałam to dostrzegać.
Teraz nie czuję się silna, a już na pewno nie samodzielna.
Pragnę tylko żeby ktoś otulił mnie ochronnym ramieniem.
Chcę płakać całą noc komuś w ramię i być znowu dla kogoś całym światem.

(...) ale jestem silna i twarda, bo czytałam, że takie powinny być kobiety – nie delikatne, nie wrażliwe, nie możesz dziewczyno przekazać, że wciąż tęsknisz, że uczucie co prawda więdło ale wystarczy tylko odrobinkę wody… nie możesz. Musisz uśmiechnąć się, powiedzieć „o Ciebie też miło w końcu zobaczyć” udając przy tym, że to nic nie boli, nie cieszy, że właściwie to jest Ci całkiem obojętne, że akurat się natrafił ale miło, średnio-miło, żeby nie przesadzić, żeby niczego się nie domyślił, jakby kochanie było zakazane, jakby miłość nigdy się nie wydarzyła, jakby te wszystkie dni spędzone razem, wszystkie pocałunki, każde piękne słowo to NIC.

Dlaczego kobieta zawsze musi być taka idealna? Dlaczego nie może trochę się spartaczyć, popsuć opinię. Dlaczego zawsze musi być opanowana, a wszystkie wiadomości przyjmować ze stoickim spokojem? Aż, chce się krzyknąć kobieto pobrudź się trochę, zbłaźnij, przestań wiecznie wszystkich zadowalać, chodzić na paluszkach. Napisz do Niego pijana o drugiej nad ranem z najgłupszą wiadomością jaka przyjdzie Ci na myśl i spal się ze wstydu cztery godziny później kiedy obudzi Cie pragnienie i zrozumiesz jak bezsensu to wszystko było i żyj już nie z jednym, a dwoma kacami, po prostu żyj.

Czasami moment kiedy wiesz, że wciąż kochasz jest momentem kiedy wiesz, że wciąż istniejesz.

Wcale nie płaczę.
Nie to nie łza kręci się w oku...
Nie, nie płaczę!
Tylko w tym życiu - żyć nie potrafię.
Mamo, ja nie płaczę!
Przyrzekam, że to tylko paproch w oku.

M a m o !
Nie płacz!

Kiedy byłam mniejsza zawsze myślałam, że miłość jest prosta. Zakochujesz się i bęc, należysz do drugiej osoby bez względu na to czy Cię rani czy odwzajemnia uczucia. Kiedy więc pierwszy raz się zakochałam to dosłownie oszalałam z miłości, z oczach tryskało mi uczucie, wszystko o czym marzyłam spełniało się. Był moim ideałem i byłam w stanie zrobić dla Niego wszystko. Oddałam mu serce, duszę i ciało. Potrafiłam zatrząsnąć ziemią tylko po to żeby się z Nim spotkać. Dlatego też kiedy zmieszał me serce z błotem cierpiałam jak jeszcze nigdy wcześniej. Moje niedoświadczone serce nie potrafiło Go jednak znienawidzić, każdy mój ruch, każdy kolejny krok, każda myśl, wszystko robiłam po to żeby do mnie wrócił. Wszystko robiłam żeby znów się do [...]

Usiadłam do obiadu, obok siedziała moja mama. Jadłam poirytowana, bo jak zwykle wszystkiego się czepiała, a to ubierz kapcie, a to zjedz coś w końcu, a to że znowu porozrzucałam wszystkie swoje rzeczy w pokoju. Niby nic takiego ale powtarzane każdego dnia denerwuje nieziemsko, przecież mam już dwadzieścia lat, nie jestem małym dzieckiem. Właśnie przeżuwałam ziemniaki, których zresztą nienawidzę. Dlaczego wiecznie na obiad muszą być ziemniaki? I nagle BUM. „Mam raka”. Wszystko się zatrzymało, poczułam jak jedzenie podnosi mi się do gardła, a po oczach spływa strumień łez. Dlaczego byłam dla niej taka wredna? Dlaczego nie potrafiłam tego wszystkiego docenić? Nawet w tych chwilach słowo „przepraszam” nie potrafiło przedrzeć mi się przez gardło jakby było zakazane. Chciałam zniknąć, wszystko wydawało mi się takie nierealne. Jeszcze wczoraj była uśmiechnięta, czuła się dobrze. Wszystko było dobrze wczorajszego dnia. Popatrzyłam na nią i zobaczyłam szklane oczy, a w nich strach. Chciałam się załamać, pobiec do pokoju, zamknąć się w nim jak mała dziewczyna i płakać całą noc jednak wiedziałam, że to ja muszę być silna. „Wszystko będzie dobrze mamo” popatrzyłam na nią próbując powiedzieć to najszczerzej jak tylko potrafiłam, a w głowie słyszałam tylko echo swoich słów. W S Z Y S T K O B Ę D Z I E D O B R Z E.