Twórczość, wenaa01

znów pęta się piekło z wolna
łzy solą herbatę której nikt nie spróbował
wbiłeś paznokcie w moje ramię
aż strużka krwi opletła Twoje palce

przebijasz skroń moją spojrzeniem wrogim
bo boisz się znaleźć mój wzrok
łączy nas przyjemny chłód herbaty
rozpryskujący się pod stopami

włożyłam Twoją ulubioną sukienkę
płatki róż ułożyłam na ustach
lawendą pachniałam jak lubisz
nie patrzyłeś, a oczy Twe krzyczały głośno

patrzyłam na Ciebie ciepłym uśmiechem
jak znów parzysz w imryczku czarną herbatę
pogłaskałam Twój kark ciepłym oddechem
i dreszcz Twe ramiona spowił

opuszkami palców rozmazałeś krew
brudząc rękawek sukienki
obojętnie musnąłeś ustami me usta
a ja zmieszałam się z powietrzem

niewyraźna
jak świat oka wzruszonego
mglę się niczym sen
podczas rannej nietrzeźwości

jestem
niezłudzeniem
niefantazją
niefantasmagorią
nieimaginacją
podobno igrzyskiem bożym
jestem

bezkonturową istotą
względnym bytem
o zlanych kolorach

przyturlały się z powrotem czarne me perełki
po tym jak u schyłku zimy starej
ciepły wiatr mi je rozsypał
wracają tchnięte niewinnym chłodem

gdy już zmierzcha, gdy dzień zamyka oczy
znajduję jedną, tak - w ciemności
co noc inna koi me zmysły
spiralną ich muzyką

masz dreszcze? - szeptają
marzyciel przecież nigdy nie śpi
oplata dłońmi zmarznięte stopy
i drży z fascynacji

oddaję im swoje emocje, perłom księżycowym
gdy łkam ze złości, radości czy smutku
gdy oczy szklą się zachwytem, pożądaniem
wyszeptują mi każdą poezję wzamian

tak Samotności, jesienią cię kocham
za te perły, noc,
poezję, za to, że mam siebie
dla siebie

uwiję całą kolię
noce zimą długie, zimne
samotne

przez tą miłość dusza ma
zmaterializowała się bez reszty
funkcjonuję, stąpam po ziemi
śmielej niż wtedy, gdy nie chciałam
zejść do ludzi, a musiałam

mam ciało, czuję jak mnie dotykasz
całujesz, żyję
żyję Tobą
wcześniej sobą tylko żyłam
tylko duszą byłam, tylko duszą

fantasmagorie, które przekradały się
przez moją głowę nieprzerwanie
unosiły mnie nad ziemią
nad chaosem
nad ludźmi

nostalgiczną samotność
wypełniłeś swym istnieniem
miliony słów zagłuszają myśli
te myśli, które usypiały
i te które zabijały

nocą ściskam różaniec
kalecząc dłonie, słowami modlitw
dławię się, z oczu strach wypływa
i gubi się miedzy włosami

nie, to nie jestem ja

to lęk każe mi klękać przed Tobą
ciało nieposłuszne
nie panuję nad swoim ciałem ani duszą
czym jestem więc?

błądzę między ciałem i duszą, w zaświatach?

to on każe mi spowiadać się obłudnikom
poniżać się przed Twoimi fałszywymi sługami
nieposłuszna dusza
rozsądna

nie ja

mimowolnie krzywdzę, by potem iść
za przemilczonymi łzami wgłąb zmąconej ziemi
a lęk oplata mi dłonie paciorkami...słyszysz?
to nie serce tak bije, to łzy ciężkie upadające na ziemię

lęk zakłóca tą piękną ciszę
to przez niego straciłam kontrolę nad sobą
błędne koło
to nie ja...

głęboki oddech, spokojny
tak mi dobrze, gdy się nie spieszę nigdzie
nocą Czas zwalnia, pewnie jest zmęczony
i taki wściekły, że go oszukuję

to ta piękna pora, gdy samotność jest przyjemnością
gdy mrok pokoju rozjaśnia marzenia
i sprawia, że wszystko jest takie wyraźne, dokładne
och! piękna Nocy!

ciemność jest jasnością dla oczu wyobraźni
chciałabym w jednej chwili przywołać cały jej artyzm
wszystkie myśli, tak zachłannie, bezwstydnie
po co się spieszę? przecież pragnęłam zwolnić

czuję jak bezkompromisowy Czas
szarpie moimi powiekami, walczy ze świadomością
chcąc pokazać kto tu rządzi
jeszcze o tylu rzeczach nie myślałam!

lecz daję za wygraną
poddaję się marzeniom sennym
równomierne oddechy spokojniejsze niż
bicie serca usypiają mnie, żegnaj Nocy piękna...

spadł dziś śnieg
i wszystko umarło
w bezruchu drzew, krzewów, wód
widzę jego szyderczy uśmiech
zostawił mi jedynie nagie gałązki
które dygoczą z zimna na dworze
troskliwie opatulił naturę kożuszkiem
ale ja się nie zgadzam!
...choć uroczo zaróżowiły mi się policzka
i mniej uroczo nos

była też mgła
z początku łagodna, bezbronna
aż stała się gęsta i odważna
złagodziła tajemniczy mrok lasów
które zdobią horyzont
zasłoniła domy z ognistych cegieł
i szarych betonów
patrzę na tych ludzi w dali
ona jest wśród nich, tańczy z ich włosami
a do mnie nigdy nie chce podejść

lubię te ponure podróże autobusem
jakbym uciekała gdzieś daleko
milion myśli na sekundę
i tysiąc słów, które chciałabym zapisać
lecz zachowują się jak dzieci kapryśne
lub jak cząsteczki gazu
ogromny jak wszechświat chaos, wszechobecny
chaos w mojej głowie
chaos we mnie

długowłosy buntowniku,
szarp dla mnie strunami, zachłysnę się
Twoją tajemniczą wyobraźnią
nawilżę podniebienie duszą Twoją,
niewyżyty poeto!
szarp moimi wyznaniami, z Twoich ust
spiję każdą sylabę upragnioną, wyczekaną
nasiąknę inspiracją byś zachwycał mną oczy
a Ty z ust moich spij natchnienie, pożądaj mnie!
złączymy się w poemat, labirynt słów, szeptów
namiętnych, romantyczny draniu!
szarp moimi zmysłami...oddychając,
patrząc, mówiąc, dotykając...
splączmy żyły w warkocz, niech krew się zmiesza,
niech zakrzepnie

pojawiasz się i znikasz nagle
za rękę prowadzisz Słońce i motyle
jesteś duszą uśmiechu i rumieńców
lecz niestety...giniesz

nie potrafię Cię nazwać, opisać
dziś mnie uszczęśliwiasz, jutro zabijesz
moje serce jest Twoją zabawką
jeszcze dziś - to przyjemne uczucie

nie potrafię Cię zatrzymać
ulatniasz się niczym zapach nieznajomego
oddalasz się niczym dźwięk w ciszy
umierasz niczym nadzieja

uciekasz w każdą stronę świata
lub znikasz między cząsteczkami powietrza
nie zdążę powieki podnieść, a Ciebie już nie ma
nie zdążę ust otworzyć, by Cię zawołać

nie jesteś Miłością, Szczęściem, Obojętnością
ani Nienawiścią, uśmiecham się, owszem
ale w duszy płaczę, bo wiem, że mnie opuścisz
znikniesz bez wyjaśnień

czemu szepczesz, że nie zasługuję na Ciebie?
jak w ogóle brzmi Twoje imię?
jesteś tak pięknym uczuciem...
ulotnym

uszczęśliwiasz, giniesz, a potem zabijasz

Wszyscy nazywają siebie "realistami", a w rzeczywistości idealizują szczęście nie potrafiąc docenić rzeczy ważnych.

gdzie się spieszą dni moje?
dni niepoznane tylko przeżyte
są jak mgła, nie wiem kiedy znikają, nie mogę ich złapać
są niczym dym niesforny

chciałabym zwolnić...
siłę nabrać by oddychać, siłę, by nabrać w płuca
świeżego powietrza i uśmiechnąć się
po prostu

skąd się wzięła ta marność?
marność dnia każdego, słowa, gestu?
ten nieistotny dla świata chaos zbity z dwóch desek
dźwigam na plecach

i na drodze trwogi towarzyszką mą Samotność
upadam, nie wstaję, wstaję, upadam
rozglądam się za czyimś wzrokiem, dłonią pomocną
Samotność jest ze mną, lecz ucieka wzrokiem

ulepione marzenia wykręcają wam szyje
głowy w przeciwną stronę, cholerni utopiści
tak podła duszo, żyjesz póki marzysz
lecz w końcu zgubisz się między rzeczywistością a jawą

ludzie w maskach cuchną obojętnością
marionetki zeszmacone przez fantasmagorie
mogę pociągać za ich sznury, obelżywie patrząc
i tak mnie nie widzą, i tak mnie nie znają

pisząc te słowa pół życia już mi minęło
a jednak ułamek sekundy względem wieczności
ten nastrój zmywa sens z wszystkiego
barwi absurdalną szarością

tak wiele ludzi, a tak mało człowieka
*
czasowy nihilizm egzystencjalny?
chyba już całkiem zwariowałam
to przez zbyt empatyczny stosunek do pustych ludzi

błądzę po nieskończonym niebie spowitym
srebrzystym pyłem
w niezrozumianym mętliku myśli
próbuję odnaleźć Twoje niesforne oczy
one chyba ze Słońcem pobiegły za horyzont
odległy, zniknęły w momencie
tym między sekundą a sekundą
jak i oddech Twój równomierny
zginął w pośpiechu naszych serc
czy to moje złudzenia go pochłonęły?

Twoje ciało służyło mi za ląd, lecz
rozpuściło się w ciepłym powietrzu
wypełniając mój świat głęboką pustką
skraplam Cię do szklanki w tej rozkosznej rozpaczy
wyprawiłeś dziś ucztę na moją cześć
więc toast wznoszę za pomstę szczęścia mego
upijam się topiąc świadomość w resztkach trunku
tak Cię uwielbiam zimny draniu