Twórczość, Vixa

Jak kocham przed górami,
Kłóci się w duszy strach przed burzą,
I przed litą skałą-niezrozumieniem,
Kłania się rutyna-kamień tkwiący w tym samym miejscu,
Szum wodospadu zagłusza słowa,
Ciche granie, śmiech dzwonków karpackich,
Tak gwar codzienności przygniata mnie i miażdży.

Czym są góry?
Góry to ja, ja to góry,
Nie dające zrozumienia, zagłuszające , karmiące trwogą,
Tylko Ci co poza grozą,
Odsłaniając jej kurtynę-zrozumieją,
Czując respekt przed turniami.

Mówisz...boję się gór,
A to góry boją się Ciebie.
Zasypiając pod pierzyną z mgły,
Niebiańskie chowają swe piękno.

Kolejne skrzyżowanie
Wyryte w litej skale
Świecie..nie karz wybierać
Pomiędzy dwoma wartościami
Poprosiłam Cię o pomoc
Czytelny drogowskaz , prostą drogę
A Ty?
Sprzedałeś mi uśmiech
Pozostawiając na pustyni

W cichym pokoju nerwowy zegar tyka,
Oblicza, minuty, sekundy, lata,
Wyznacza Ci granice,
Trwałość i czas, Twojego życia.

Słuchasz go...
A w sercu budzi się niepokój.

Za oknem świetlista ulica,
Po niej samochody rwą do przodu,
Każdy niesie swoją tajemnicę,
Własne cele , kołami przebyte drogi.

Patrzysz na nie...
A przed oczami majaczą wspomnienia.

Daleko w dali,
Łany srebrnego żyta wiatr głaszcze,
Wśród nich błękitne plamki ,jakby chlapnięte,
W nieznanym nikomu celu.

Coś pcha Cię w tamtą stronę,
Idziesz wtopiony w falujące morze.

Szumi wyklęta rzeka,
Posępne , zatopione w niej odbicia,
Wierzby stare nad nią pochylone,
Pamiętają , opowiedzą Ci wszystko.

A Ty stoisz...
W świecie łez , uśmiechów, marzeń.
W twych oczach iskrzące oblicza,
Zaklętych zapomnianych uczuć.

Tak trudno odnaleźć siebie pośród tylu osobowości. Tak trudno pozostać oryginalnym kiedy wszyscy dbają o to abyś wtopił się w tło.

To coś ponad słowa,
Nie mieszczą się w linijce,
Nie zamknięte są w tuszu długopisu.

To coś ponad myśli,
Nie można o nich mówić,
Przepłoszyć je potrafi cichy wiatr.

To coś ponad schemat,
Posiada swój kształt,
Lecz granice jego nie zmierzone.

To coś ponad uczucie,
Ponad gesty i spojrzenia,
Uczucie ponad słowo ,,miłość"

Zbieram myśli,
szukam granic możliwości,
Tyle dróg przyjacielu,
Tyle słów niestosownych,
Tyle dni czekania,
Szczery Twój uśmiech,
Przyniósł kosz radości,
Lecz ,,może" nadal stawia,
Wyraźny znak zapytania,
Pomiędzy móc a chcieć.

Krzyczę milczeniem,
Nie odchodź, pozostań...
Blaskiem twych oczu,
Płonie ma nadzieja.

Trzymałeś mnie za rękę,
Uśmiechem malowaliśmy świat,
W barwy słońca ubieraliśmy,
Patrz,
Drogą wspomnień zmierzamy,
Nad nami śmietanowe chmury,
Wszystko nietknięte, żywe,
Bliskie a dalekie,
Oczy nasze znów łączą się,
Tęczą kolorów..
Odbijają się w kryształowej nadziei,
Marzenia, które nigdy nie zasłużą,
Na miano rzeczywistości.

Patrz
Ubiera słońce niebo,
Barwami lepszego jutra,
Wiatr trawy głaszcze,
Rozkochuje w sobie szare liście,
Złoty promień chmury poznaje,
Milczą wierzby...
Wszystko tajemnicą skryte,
Jakby...składało właśnie...
Wieczną obietnicę ciszy.

Patrz
Po środku stoisz skamieniały,
Ty co królujesz,
Nad światem panować miałeś,
Ty...silny człowieku,
Myśli rozdarte masz,
Łza twa po ścieżkach błądzi,
Serce kochać przestaje
Ty złapany w pułapkę własnego rozumu...
O gdybyś tak zechciał , chodź przez chwilę,
Być harmonią jesiennego zachodu

Po co nienawidzić ,
Kiedy można podać sobie rękę,
Chwile łapać w słoiki,
Konserwować na jutro,
Przyozdabiać jak lody,
Chmurami puszystymi,
Błękitem nieba i wody tonią,
Smakiem leśnych owoców.

Po co nienawidzić?
Jak można lubić za mocno?
Ideał kochać z wadami,
Co jak ciasto cytrynowe,
Bez kwasku smaczne by nie było,
No po jakiego diabła?

Tęsknotę moją...
Zabierz wietrze,
Wyślij na skrzydłach swych,
Spuść uczuć deszczem,
Na serce te,
Co spokojne , w złotej klatce,
Złączyło oka blaskiem,
Smutku chwile dwie,
Konających razem-oddzielnie,
Samotnych dusz.