Ludzkie góry

Jak kocham przed górami,
Kłóci się w duszy strach przed burzą,
I przed litą skałą-niezrozumieniem,
Kłania się rutyna-kamień tkwiący w tym samym miejscu,
Szum wodospadu zagłusza słowa,
Ciche granie, śmiech dzwonków karpackich,
Tak gwar codzienności przygniata mnie i miażdży.

Czym są góry?
Góry to ja, ja to góry,
Nie dające zrozumienia, zagłuszające , karmiące trwogą,
Tylko Ci co poza grozą,
Odsłaniając jej kurtynę-zrozumieją,
Czując respekt przed turniami.

Mówisz...boję się gór,
A to góry boją się Ciebie.
Zasypiając pod pierzyną z mgły,
Niebiańskie chowają swe piękno.