Twórczość, Victoriaa

Unoszona wichrem niebezpiecznych zmysłów przetapiam marzenia na jawie,
Jesteś na wyciągnięcie dłoni,
Pragnę jak zwierze kierujące się dzikim instynktem, ale ja pragnę i serca i duszy i ciała. Wszystko to naraz..

Aż rozsądek zsieka mi serce..
Aż wykopie je za ogrodzenie..
Wtedy...
Wtlaczam pod powiekę miraż i odzierając rzeczywistość że złudzeń zanurzam się w bezbarwnym pejzażu rutyny,
W swojej klaustrofobicznej, zakłamanej utopi..
Tu umrę bez skrawka ciebie, kochany..

Brzeg, na który stawiać chce rozmokłe palce rozmywa się szybciej niż cisza wypełniająca moją głowę
Kolejny raz tłumię wzniosłość tej przychylności
Coś kąsa serce
Wyrywa się zza zamkniętych drzwi
Wybrzmiewa ta sama muzyka, która nie pozwala na obojetnosc
Jestem wobec Ciebie bezradna

Resztka nierozsądku wdziera się do zmęczonych dłoni
Wpadasz w nie
A ująć się nie pozwolisz
Inaczej niż w pyle słów

Jest kilka żali, które nosić będę.
Jeden z nich zbiega się właśnie z łzami na krańcu twoich ust.

Wiem, że tu bywasz
Pojawiasz się a myśli uderzają o mur
Tego co wypada i co się powinno

Zaryglowane drzwi czują bijące za nimi serce
Podłe i aroganckie
Zakochane w sobie
A tak zatracone w zgubie
I pustce

Zza rogu zagląda samotność
Strach przed samym sobą
Zanurza się w nim gdy jest zbyt bliskie
Swemu odbiciu

Zaciąga zasłonę i twardo unosi czoło
By zaszyfrować tym drgający marazm

Zanim wyrzucę wszystkie meble
i wytrę brudne okno
zanim wymkną się moje
jutrzejsze plany...

Zbuduję most
zamknięty na ścianie
okuty w nadzieję
wystrzępionych słów

By utrzymywał przy życiu
wygasłe wybory
spopielałe piosenki.
rozproszone ścieżki.

Tkliwe płótno ,
zniekształca horyzont.

A wiatr tak targa nim i miota,
tak uderza o krawędzie druzgoczącej ciszy
z rąk moich do nie całkiem obcej
pochmurnej klatki wtrąca

Wróciłam.

Przywitać i pożegnać.
Przypomnieć i zmieść z myśli
zmiażdżyć siłą niewydobytych słów
ogrom zniewalającego zapachu, który pędzej do grobu mnie wtrąci
niż zdjąć pęta pozwoli.
A ten obraz, tak wyczekiwany
nazbyt umyślnie , bezwstydnie, lubieżnie zatruje mój
krwiobieg szaleńczy..

Skupione tak wszelkie ciało dni początku
zrzuca skorupę, smakując się w oparach własnego
upodlenia

Miał nadejść i nadszedł ten dzień
okrutnie szybko chwycił za stery.
Przekręcił poskładane kości,
nie zadziałało znieczulenie.

Co miało być środkiem,
rozbrzmiało miliadrem iskrzących się
ognistych atomów wprost w
ramiona bezkresnej nocy.

Otacza mnie betonowy bulwar
w betonowym tłumie
pod niebieskim sklepieniem
owdowieć tak łatwo.

Morze wylało połacie żałości
sfrustrowanej w histeri tonie...
Morze obmyło wszelkie złudzenie.
Ucichło....

A te dłonie tak opuszczone,
tak pozbawione wszystkiego,
a te ramiona tak bezradne
tak wydarte z rąk troski

wszystko oddane w nieznane
świeżo odstawione od schronienia...
popchnięte ku przepaści

chłód,który otula te ramiona,
opuszczenie,które je piastuje
pustka i nicość
stają się jedyną przystanią

srogą ostoją.

Wspinając sie na szczyt ,który opływa
w rozdzierające światło prawdy,
odnajduję krwawiącą smugę samej siebie.

Zanosi się na deszcz, który zmyje wszystko,
zostaną tylko bezdenne rany...
głębokie, wyłaniajace żałość..
i naga, spłoszona dusza..

wbrew woli zbadana dokładnie...
przeciągnięta po skalistej drodze
na widok jawny oddana,

zanosi się na noc,
ciemną noc.

Podmuchy wiatru nie oszczędzają,
Kształtują nasze nowe postawy,
Rozdmuchują niewypowiedziane myśli
Ukryte najgłębiej...
A ja nie przestaję Cię trzymać za rękę,
I Ty nie pozwalasz mi puścić..
Napełniasz mnie swoim duchem
i pijesz do końca..
Żadna wichura tego nie stratuje.
Żadna moc nie zdoła rozłożyć jedności.
Żadne pieniądze
tej kwoty nie udźwigną.