Wyssie z ciebie życie, zrobi to sam
niczym dementor, szanowny Charles Brown
Zaśmieje się, czując twój absurdalny lęk
Z kamienia ma serce, w tym właśnie tkwi sęk

Ani trochę nie obejdzie go
Że sprawił, że smutny i przykry jest życia twego los
Ja prawdę mówię, niech wierzy kto chce
Ten chłoptaś twą duszę dziś na obiad zje

W tym przypadku złoty strzał byłby naturalny
Śmierć przez powieszenie czymś ogólnie normalnym
Kulka w łeb to dobra inicjatywa
Oto Charlay Brown zbiera swoje żniwa

Wiersz powstał na potrzeby własne i został przeze mnie opublikowany na pewnym blogu. Pisze, żeby nie było nieporozumień

Ten krzyk mnie gnębi
Ten krzyk jest w głębi
Wżyna się głęboko
Mając na mnie oko
Jest w głębi, na dnie
i niepowstrzymany
On niema brata, siostry
ojca, ani mamy
Wie, czego się boimy
Przed czym uciekamy,
nie w miejscu stoimy

Wiadomo, że miłość jest dla nas wszystkich. Jej dzikie łapy porywają nas tak na dobre dopiero, kiedy odbębnimy sto nieznaczących pocałunków, tysiąc żałosnych ugodzeń nożem kuchennym w serce i milion milionów strzępów naszego instynktu przetrwania. Dopiero wtedy oddaje nas światu, kiedy pozostajemy sami ze szczątkami naszej niedawnej naiwności.
Nawet, kiedy będziemy starzy, brzydcy i pomarszczeni, będziemy zapominać wydarzenia sprzed pięciu minut, będą nas karmili przez słomkę, a zmarszczki czule utulą nasze równie stare buźki, nasze serca wciąż będą młodymi gniewnymi, gotowymi walczyć o każdą drobinę młodzieńczej miłości. Jedynej, niepowtarzalnej, niezwykłej. Będziemy czekać, równie naiwni, co kiedyś, aż przyjdzie coś, co tak jak miłość zbiera swoje żniwa - Śmierć.

Mam trzynaście lat i się na tym nie znam. Być może komuś się spodoba. Dziękuję, dobranoc.