Twórczość, Tootsy.

Wróciło nieznane
ze wzmożoną siłą,
ręce załamane
sytuacją zgniłą.

Więcej nas choruje,
więcej nas umiera,
a domysły snuję
gorsze jak cholera!

Zamyka nam drogi,
nawet oddechowe,
bierze nas na rogi,
aż odbiera mowę.

Izolacja boli,
cierpi każdy z nas,
większość teraz woli,
wrócić w tamten czas.

Co przyniesie jutro,
tego nie wie nikt,
coraz bardziej smutno,
pandemia ma wikt.

Ratunku gdzie szukać,
gdy światełko gaśnie?
Do których drzwi pukać,
gdy zamknięte właśnie?

Jest takie miejsce osobliwe,
gdzie myśli skupiają się tkliwe,
oazą spokoju w zamkniętej ciszy,
tam swoje myśli wtedy się słyszy.

Siedząc na tronie czasem zmęczony,
dostaję ulgę jakby olśniony ,
że coś miłego głowie się przyśni,
w stanie skupienia będą i myśli.

Chwila relaksu, może refleksji,
są konsekwencją swobodnej lekcji,
gdy nauczyciel do ciszy zmusza,
uczeń wygłupem ciszę zagłusza.

Zebrać te myśli do jednej kupy,
to nie są żarty ani wygłupy,
w tym miejscu jestem, w tym miejscu piszę,
zaraz szum wody z muszli usłyszę.

Łąka bez kwiatów zapach oddaje,
tak rzeczywista wtedy się staje,
a gdy do prawdy drzwi otworzymy,
to ten realny stan zobaczymy.

Byłem w niebiosach na wielkim tronie,
teraz spokojnie umyję dłonie,
myśli z papierem ugniatam w całość,
przepraszam wszystkich za moją śmiałość.

Raz w tygodniu,
tak z wieczora,
do sypialni
pcha się zmora.

Strach nawiedza
niespodzianie,
włazi w łoże
na kochanie.

Powab w swą
urodę syta,
pragnie mnie,
a mnie nie pyta.

Wzrokiem zżera,
dłoń dotyka,
czułych pieszczot,
nie unika.

Widmo piękne
w swej postaci,
chęci łakną,
pieniądz płaci.

Tak na jawie
obraz ten,
pragną żądze,
a to sen..

Odgłosy za ścianą,
nie obchodzą mnie,
mam psyche zoraną,
ale słuch to nie.

Jeszcze sąsiad może,
a to cieszy uszy,
to skrzypiące łoże,
umarłego ruszy.

Mieszkam w blokowisku,
wśród zwyczajnych ludzi,
jak na rykowisku,
głos ciekawość budzi.

Ambicje chorują,
mnie nic nie dolega,
a zmysły buzują,
apetyt jak trzeba.

Trochę mu zazdroszczę,
nastrój się kołysze,
od miesiąca poszczę,
a za ścianą słyszę.

Wezmę z górnej półki,
wstyd sąsiada pytać,
jak łyknę pigułki,
czy mnie będzie słychać?

Niby idę a stoję
starym zegarem jestem
przemierzyłem co swoje
z tym wymownym gestem

Zamykam oczy a widzę
okulary barwy tłumią
ja się tego nie wstydzę
wyobraźnią kolory szumią

Tło pejzażu mgliste
szarość chce zamalować
pozostały miejsca czyste
najszybciej pokolorować

Nie dotykam a czuję
powiew oddech zatrzymał
świat na nowo maluję
w starych ramach ma finał.

Hamak, cisza, spokój,
oko przymknięte i śpiące,
ciągnie plaga niepokój,
krwiopijcy chmarą lecące.

Dźwięki ostrzegawcze głoszą,
a moja czujność ogromna,
o jeden łyk tylko proszą,
a prośba ich taka skromna.

Płeć piękna krucha i miła,
i każde wrota otwiera.
Czemu bąblami pokryła,
dobroć co krwią wspiera?

Zagubiona młodzież,
rozwydrzona kroczy,
nie umie rozmawiać,
spojrzeć prosto w oczy.

Chamstwa wulgaryzmy,
bruku już sięgają,
przepraszam, dziękuję,
takich słów nie znają.

Ich tokiem myślenia,
to słowa zbyteczne,
nasze ostrzeżenia,
dla nich niedorzeczne.

Wierzą w spryt, cwaniactwo,
swoje widzą cele,
im się wciąż należy,
i chcą bardzo wiele.

Teorią do przodu,
wszystko dawaj zaraz,
a praktyka mówi,
że nie wszystko na raz.

Nigdy nie przeżyła,
życiowych trudności,
a posłuchać nie chcą,
od starych mądrości.

Trudno operować,
na żywym organie,
i przewidzieć skutki,
co się dalej stanie.

Nauka ich szkoli,
a postęp nie szkodzi,
lecz muszą zrozumieć,
o co w życiu chodzi.

Pominięty program,
w edukacji szkoły,
bez kultury życia,
wyrosną mongoły.

Mały kamyk bez wartości,
a kosztuje bólu wiele,
nie dodaje nam blaskości,
ale siedzi w naszym ciele.

Niepytany się odzywa,
daje znaki że jest z nami,
on się wcale nie ukrywa,
żywimy go hojnie sami.

Leżąc sobie odpoczywa,
z boku na bok się przekręca,
i w luksusach mych opływa,
aż mnie z bólu czasem skręca.

Jest ostry ze mną w rozmowie,
i nie daje dojść do głosu,
silny bywa i w połowie,
nie zna sił swego ciosu.

Super chce być bohaterem,
dla tych nerek czy wątroby,
ja tu jestem jego celem,
a nie marne dwa podroby.

Sadystyczny potwór z ciebie,
Nie pomoże w tyłek pasek,
Lecz elektro fale jego..
rozbiją na drobny piasek

Będziesz siłą wydalony,
I popłyniesz strugą cienką,
los mój będzie uwolniony,
i nie będziesz już udręką.

Jak miło jest powitać razem,
wschód słońca po upojnej nocy,
być twórcą życia, jej pejzażem,
uczuć malarzem po północy.

Milej wakacje się wspomina,
zakazu inny bywa smak,
owoc co pachnie jak malina,
którego nam na co dzień brak.

To chwile doznań uniesienia,
niechaj szczytują mimo woli,
a gdy powrócą nam wspomnienia,
czas na to wszystkim nie pozwoli.

Kłamstwo bliższe zawsze ucha,
umie gościć się naiwnie,
nieproszone siada, słucha,
nie karmione żre przeciwnie.

Prawda to bezdomna pani,
nigdzie miejsca nie zagrzeje,
kłam świadomie jeszcze rani,
I szyderczo z niej się śmieje.

Niezaradna, brak przyjaźni,
na salonach nielubiana,
i samotna w wielkiej łaźni,
z brudem ciągle jest mieszana.

Kłamstwo się panoszy wszędzie,
prawda musi się rozpychać,
media, prasa złe narzędzie,
niedające jej oddychać.

Krótko prawdę pamiętamy,
co dobrego może dać?
Nie sięga do rangi damy,
To nie trzeba o nią dbać?

Oddziel ucho od rozumu,
zasłyszane puszczaj bokiem,
wychodzące szepty z tłumu,
później będą wielkim szokiem.

Miejsca brak przy twoim stole,
jeden tylko się obżera,
prawdy widok w oczy kole,
a i w ucho nie dociera.

To jak kawior ci smakuje,
smak dla elit przeznaczony,
inny obraz mnie nurtuje,
że ten świat jest popieprzony.

Raz w tygodniu
tak z wieczora
do sypialni
pcha się zmora

Strach nawiedza
niespodzianie
włazi w łoże
na kochanie

Powab w swą
urodę syta
pragnie mnie
a mnie nie pyta

Wzrokiem Zżera
dłoń dotyka
czułych pieszczot
nie unika

Widmo piękne
w swej postaci
chęci łakną
pieniądz płaci

Tak na jawie
obraz ten
pragną żądze
A to sen..

Słowa szczere czasem bolą,
tekstem ostrym są w piosenkach,
a słuchacze takie wolą,
bo nie mają krwi na rękach.

Parzą ucho to wrażliwe,
dzielą ból na swój i twój,
a nie wiedzą jak dotkliwie,
żądli wściekły osi rój.

W jednej “Trójcy” świętych brak,
listę grzechów zgrabnie sieją,
walą w bębny pod swój takt,
z płaczem tańczą i się śmieją.

Ciche szepty w stacji zmowa,
głos tysięcy, skok do tyłu,
a o bólu ciągle mowa,
i czyj większy w jego stylu?

Wsadzić palec w czyjeś oko,
a popłyną łzy i kasa,
gwoździe ranią tak głęboko,
wszystko to poniżej pasa.

Inspiracja- KAZIK - "Twój ból jest lepszy niż mój"