Twórczość, Toficzka

Och, ci wielcy polscy i światowi romantycy, którzy kładli swoją okrutną miłość na ołtarzu niespełnienia! Nie raz pochylałam głowę nad ich poezją, pełną trudnej miłości i cierpienia. Och, jakże im wtedy współczułam! Te piękne, gładkie słowa o uczuciach, o bólu...
Cóż, teraz to nawet mnie bawi. Miłość to ból i cierpienie? Nie. Miłość jest cudem. To człowiek zadaje rany. To człowiek zadaje psychiczny ból, to człowiek odtrąca, rani słowem i uczynkami. W końcu - to człowiek odbiera ten cud, który sam kiedyś podarował. Miłość bywa nieszczęśliwa? Cóż, nieszczęśliwy może być wypadek, kiedy się potknę i przewrócę. Ból... te uczucie, które kiedyś kazało mi podnosić się z łóżka dziś rozrywa mi serce. Ale czy to jest ból? Boli mnie jak skalecze się w palec, więc to chyba nie to. Cierpienie? Cierpię kiedy widzę czyjąś krzywdę. Nie urwało mi ręki ani nogi, więc nie cierpię. Więc czym jest to co czuje? Czym są te wszystkie słowa napisane przez wielkich romantyków? Jak udało im się znaleźć na to słowa? A może tylko próbowali? Dlaczego człowiek, który przeżyje strate miłości chce się tym podzielić? Przecież nie ma możliwości, żeby ktoś go zrozumiał ani pocieszył. Dlaczego? Nie sposób tego zrozumieć - coś co kiedyś było największe, najszlachetniejsze i najpiękniejsze, niebawem może stać się uczuciem, które może zepchnąć człowieka do dołu z wapnem.

Patrząc w Twoje oczy otwarte i pełne
W ten blask, w którym tonę bez wahania…
Rozkwita coś pięknego we mnie
Uśmiechem odpowiadam Ci na pytania

Pragnienie w nas narasta
chcemy tak wiele!
obawa jak cierń wyrasta,
nie pozwól na to aniele!

Zapatrzeni jesteśmy w to co nas truje
Idziemy ślepo i nie ma na to rady
Wiesz dobrze co do Ciebie czuje
Ale strach kładzie się blady…

Co będzie dalej, później i potem?
Czy nadal będziesz mnie kochać?
Czy Twoje milczenie będzie złotem?
Czy będę przez Ciebie szlochać?

Nikt nie stworzył nawet na niebie
Takiego uczucia, które Ci dałam
Nikt nie pragnie tak jak ja Ciebie
I dlatego przy Tobie wytrwałam.

Ona potyka się nad sobą patrząc gdzieś w dal,
Ona czeka aż ktoś usiądzie jej na ręce,
Ona chce mężczyzny, który dotknie jej duszy,
Ona chce uruchomić emocje, które jej się nie należą,
Ona czeka aż ktoś zamknie jej świat,
Ona pragnie uśmiechu, wiatru, deszczu, słowa, melodii...
Nie krzywdź jej, gdy usiądziesz obok karmić gołębie.

i może uciekam, ale moje nogi przyczepione są do ziemi,
moje dłonie robią się zimniejsze z każdym twoim uśmiechem,
czy naprawdę nie widzisz jak odwracam wzrok?
Odsuwam się z każdym twoim dotykiem,
próbuję być inna, próbuję ci uwierzyć,
ale proszę, nie mów mi tego.
Czy naprawdę nie widzisz jak cierpię?
Czemu dotykasz mnie tak jakbyś mówił prawdę?
Spójrz moimi oczami na mnie,
a potem obudź mnie rano sobą.
Tylko nie mów mi znów tego.
I może próbuję być taka jak chcesz,
staram się, ale kto to wie?
Robię co chcesz, mówię to co myślisz,
mam nadzieję.
Codziennie mnie topisz,
znów mi mówisz, że mnie kochasz.
Dlaczego?

Jest cisza... coś wisi w powietrzu...
Wystarczy posłuchać, otworzyć serce.
Pozwalam by krucha melodia znalazła drogę,
dźwięk jest prawdą.

To on opiekował się mną kiedy czułam się samotna,
To on ocierał mi łzy, kiedy czułam pod stopami dno,
To on mnie przytulał, kiedy nie czułam już ciepła,
To on mnie podnosił, kiedy nie mogłam powstać,
To on dawał mi miłość, kiedy najbardziej tego potrzebowałam,
To on we mnie wierzył, kiedy traciłam w siebie wiarę,
To on we mnie ufał, nawet wtedy kiedy ja sobie nie ufałam,
To on zamilkł na zawsze i złamał mi serce,
To on był tym ostatnim.

Najgorsze są poranki, kiedy budzę się i nie wiem jaki jest sens tego, że się obudziłam, że w ogóle żyję.

Staram się nie żyć wspomnieniami, przez krótką chwilę jest pięknie, ale potem czuję tylko rozczarowanie i gorycz.

Znów nikt nie zauważył, że płakała. Zapewne myśleli, że to mroźny, styczniowy wiatr wycisnął jej łzy z oczu. Ale jej nie obchodziło co myśleli inni. Bez słowa poszła do swojej samotni i zamknęła drzwi na klucz. Usiadła przy biurku i otworzyła zeszyt. Wytarła mokre oczy wierzchem dłoni i sięgnęła po długopis. Nadeszła pora na spisanie myśli - jej, dla niego.
Kochałam cię. Mam nadzieję, że ty mnie też. Cieszyłam się twoim ciepłem i zapachem. Pamiętam jeszcze wszystko. Te wspomnienia wracają każdej nocy. Zwijam się w łóżku i zaciskam pięści. Twoje milczenie tak cholernie boli! Wcześniej mój świat miał kształt ciebie. Zostałam odjęta światu. Co ja mam robić? Może powiesz mi co teraz ze mną będzie? Ach, zapomniałam, że nie odzywasz [...]

Twoje oczy są czarne jak gwiazdy,
poza nimi nie ma nic.
Jest zimno, czujemy zapach deszczu
i siebie.
Noc jest tutaj, spokojna jak duch,
jej ślad skrada się po suficie.
Co ranek skrycie zaznaczam linie na
Twoich barkach, nic o tym nie wiesz.
Szukam ciepła w Twoich ramionach.
Jeden dzień życia z Tobą i już nie ma innych.