Twórczość, t6mek

Spotkałem Cię pośrodku mojej drogi…
Stałaś ukryta przed światem. Płaszcz Twój ciepły odcinał Cię od zimna. Opatulona w chustę wyszywaną srebrem, nuciłaś melodię… Pierwszy raz słyszałem, jak nucisz. Pierwszy raz widziałem, jak nucisz… Dźwięk niósł się pomiędzy podmuchami. Mróz tańczył pomiędzy nutami. Mróz, który powietrze jawił jeszcze bardziej przeźroczystym. Mróz, który zaglądał w moje okno pięknym kształtem. Mroźnym kształtem… Gałązkami szronu kładł się na szybie i spoglądał w bezmiar moich myśli…
Spotkałem Cię pośrodku mojej drogi…

Jakub Kątny w autobusie podsłuchał:
Kto w tych czasach wierzy w cokolwiek?

Idąc przez zatopiony w nocy las Jakub Kątny stwierdza:
Strach człowieka, to największa bestia

Pokoje typowych abstynentów. Nie chciałbym nadużywać tego słowa… Szczególnie, że pora roku. Szczególnie, że ten etap tej pory roku zachęca do nadużywania tego słowa. Pokoje typowych abstynentów – szara kamienica.

- Zapadła klamka – stwierdził, gdy wchodzili na całkiem przesiąknięte ironią salony.

Szara kamienica wydawała się być statkiem, okrętem przycumowanym do ulicy Tego Pułkownika.

- Pułkowniku! Giniemy!

- Ja nie zginę!

Nie zginął zatem i żył, i płynął przez zielono-brązowe wichry czasu. Przez niziny Wielińskie i przez ten przymrozek zim Syberyjskich. Żył i płynął...

A oni dwieście prawie lat później wchodzili do tego żałosnego okrętu i mieli jedną wspaniałą myśl. Jedno pragnienie wielkie, by zaprzestać tego rejsu.

Ciemność skrywała ich twarze. Dlatego nie opiszę ich wyglądu. Mogli mieć równie dobrze [...]

Mężczyzna zmarzniętą ręką starał się pisać. Siedział na przystanku i był za-chłodno ubrany. Ludzie na niego rzucali okiem, a potem kręcąc się w kółko dalej czekali na autobus. Pochylona starsza-pani dwa kroki przed nim uśmiechała się do samochodów. Do świateł ulicznych.

- Czemu się pani tak uśmiecha? – zapytał mężczyzna w kapeluszu i w płaszczu do kolan.

- Uśmiecham się do świateł ulicznych i do świateł samochodów. Pięknie te światła tańczą na moich poranionych przez deszcz szkłach okularów. Uśmiecham się do świata, żeby trochę jego cały smutek pokonać. Taką pogodę można tylko śmiechem zabić…

- Prawda. Pogoda dzisiaj taka, żeby się tylko powiesić albo żeby chociaż raz o śmierci pomyśleć.

- O śmierci... - zamyśliła się starsza-pani. - Wie pan, [...]