Twórczość, The Sweat Dream

Jak to jest?
Ciągle założona maska znika, gdy się człowiek porządnie zdenerwuje. Nie potrafisz wtedy pohamować gniewu i wrzeszczysz. Wyrzucasz z siebie wszystko co Ci leży na 'sercu'. To podobno pomaga. Podobno wtedy, ludzie dają Ci święty spokój, zostawiają samego w swojej samotności.

Jednak kiedy jesteś w pracy, w szkole, czy w sklepie to nie możesz tak po prostu wrzasnąć sobie - "kur*a, ta pogoda jest odrażająca, tydzień temu uciekł mi pies i nie mogę go znaleźć, zgubiłam pierścionek, który dostałam od mamy a był dla mnie przecież tak bardzo cenny, moja szefowa jest wielką hipokrytką i na dodatek mój facet robi mnie w konia każdego dnia" - no po prostu nie można. Siedzisz więc cicho, starasz się nie zwracać na siebie uwagi by przypadkiem ktoś nie podszedł co Ciebie i nie zapytał jak się masz, albo dlaczego masz minę jakby ktoś wbijał Ci milion szpilek w ciało. Wykonujesz swoje obowiązki najciszej jak się da, chowasz się najgłębiej jak to możliwe. Jednak mimo tego, zawsze przyjdzie jakaś baba, która nie zrozumie, że nie masz siły dzisiaj rozmawiać bo czujesz, że świat jest po prostu beznadziejny i zacznie zadawać owe pytania. Ba, zacznie wręcz wymuszać na tobie odpowiedź. "Złotko, przecież Ty zawsze taka miła, wesoła, powiedz mi skarbie co się stało?" Gdy pękną Ci nerwy i wyrzucisz z siebie te krztuszące wręcz słowa, ludzie mają Cię za zwykłą wariatkę. A nie da się cały czas, 24/7 nosić gęby.

Wciąż czekam. Wciąż spoglądam na telefon i za każdym razem gdy słyszę jego dźwięk niemal z agresją go chwytam. Wtedy okazuję się, że to tylko kolejny esemes informujący o promocji w Plusie albo po prostu Mama dzwoni by zapytać jak mija dzień. Wciąż gdy tylko słyszę pukanie do drzwi serce zaczyna walić jak młot, bo może to On. I kolejne rozczarowanie. Nie ładnie odchodzić bez pożegnania...

Czasem w jednej minucie cały świat rozlatuje się na kawałki. Na miliony malutkich i tych jeszcze mniejszych diamencików. Przypomina mi to rozbicie szklanej wazy. Niby pozbiera się te kawałki, dokładnie posprząta to zawsze jakieś małe ostrze pozostanie ukryte i wbije nam się po tygodniu w nogę. Tak samo jest z naszym sercem. Może minąć sporo czasu, można myśleć, że jest się wolnym. Od bólu. Od wspomnień. Jednak czasami zdarza się tak, że po miesiącu, roku, trzech latach to wszystko nagle wraca. I zaczynamy od początku chronologicznie układać wydarzenia w swojej głowie. Pierwsze spojrzenie, spotkanie, dotknięcie dłoni, warg, namiętność, pierwsze wakacje spędzone razem, wspólne mieszkanie na studiach, uczucie takiego szczęścia, gdy wiesz, że ktoś czeka na Ciebie z ciepłym posiłkiem i szeroko rozpartymi ramionami, byś mogła się w nie wtulić. Wtedy z drżącymi dłońmi szukasz notesu, którym masz zapisany jego numer...

Siedzę w naszym mieszkaniu. Właściwie to już moim mieszkaniu. Nie dziele już go z nikim. Szafka w łazience jeszcze zapełniona Twoimi rzeczami. Może dziś wezmę ten szary karton i spakuję tam te perfumy, maszynKę, piankę do golenia, kremy na twoją wrażliwą twarz. Może zrobię to dziś. A jutro zapakuję ubrania.
Nie, nie zrobię tego! Nie jeszcze leżą sobie w szafie.Wtedy wszystko bardziej przesiąknie Tobą. Dywan już pachnie. Jeszcze teraz ściany muszą! Może spryskam je Twoimi perfumami ? Tak, tak zrobię. Wstaję. Moja głowa! To pulsowanie w skroniach jest tak silne, że aby dojść do łazienki muszę podtrzymywać się meblami. Własnie uświadomiłam sobie, że nie jadłam nic od czasu gdy Cię nie ma. Ile to już ? Dwa, trzy dni ? [...]

Moi znajomi zawsze są selekcjonowani. Nigdy nie zaufałabym komuś, kogo znam miesiąc. To nie tak, że nie lubię poznawać nowych ludzi. Lubię, uwielbiam odkrywać nowe charaktery, osobowości. Ale to ja jestem raczej tą co słucha o czyichś smutkach, troskach czy też radościach. Ufam tylko trzem osobom. Mamie, mojej kuzynce i dawnej przyjaciółce K. Mimo tego, że nie widziałam się z nią od bardzo dawna, to wciąż mogłabym powiedzieć jej wszystko. Nigdy nie byłam w związku z facetem, z którym wcześniej bym się nie przyjaźniła. Od przyjaźni do miłości. Tak już mam. Po prostu nie potrafię zaufać. A jednak. Zaufałam. I teraz pukam się w czoło i krzyczę sama na siebie. Idiotko, dlaczego złamałaś tą obietnica, która zawsze Cię chroniła?!
Zaufałam [...]

Samotność. To jedyne co teraz czuję. Nic więcej, tylko ta cholerna pustka. Siedzę na tym wielkim, miękkim, skórzanym fotelu, otoczona tylko cholernie drogimi meblami, z pełnym kontem w banku i zastanawiam się po co mi to wszystko?

Wychowana w małym miasteczku, w średnio zamożnej rodzinie byłam szczęśliwa. Miałam zawsze pełny dom od rodziny, wypełniony miłością, nie pieniędzmi, żądza sławy i lepszego życia.

Ale od zawsze chciałam żyć tak jak w tej chwili. Gdy stałam się nastolatką i moje koleżanki chodziły na zakupy, ja nie mogłam z nimi. Stac było moich rodziców na jedną, góra dwie rzeczy w miesiącu w jakimś lepszym sklepie, nie koniecznie markowych.
Więc znalazłam sposób. Nie, nie zadna prostytucja, tak nisko nigdy nie upadłam. Chociaż, może jednak... [...]

Przepraszamy...
Tylko to mogły wypowiedzieć w tej chwili.

Nigdy nie sądziłam, że pokocham kogoś tak bardzo. Przez tą miłość do ciebie jeszcze większe było rozczarowanie. Zdrada! Kłamstwa! Tego nienawidzę najbardziej. Pewnie nie ja jedyna. Od lat mam wpajane : "Lepiej powiedz najgorsza prawdę, niż drobne kłamstwo". I tak już zostało.
Tego nie zniosę w innych. A w samej sobie nienawidzę :
-Daj mi to wytłumaczyć, to wcale nie tak!
-Cenzura, trzask drzwi od samochodu i znikam.

Wyjechałam z miasta. Było mnie na to stać.Przeniosłam się na inną uczelnie, kupiłam nowe mieszkanie. Nowe życie. Tęskniłam za Tobą.
Minęły dwa lata. Pewnego dnia zalogowałam się na najpopularniejszym wtedy portalu społecznościowym. Co widzę ? Jego zdjęcia z czarną wstążką na dole. Wielki szok, łzy, powrót.
Jego mama na mój widok osunęła się na podłogę. Próbowałam pomóc jej wstać, ale odepchnęła mnie.
Gdy ochłonęła przeprosiła mnie i podarowała list. List od Niego.

Witaj kochanie. Nie płacz. Nie obwiniaj się. Zachorowałem, ale to nie przyciągnęło Cię z powrotem. Chciałbym ci tylko powiedzieć , że nie okłamałem Cię, nie zdradziłem Cię nigdy. Nie chciałem żyć bez Ciebie więc nie walczyłem. Jestem szczęśliwy, bo wiem, że teraz znasz prawdę.

Obudziłam się w szpitalu. Upadłam i uderzyłam głową o szafkę nocną. Nic poważnego.
Odwiedzili mnie znajomi. Wśród nich były osoby, które naopowiadały mi te brednie. Zostałyśmy same.

Przepraszamy...
Tylko to mogły wypowiedzieć w tej chwili.

Chyba stałam się zimną suką, bo już nawet nie płaczę, mimo tego, że jest mi tak cholernie smutno.

Wiesz czym jest miłość? Miłość to czerpanie radości ze szczęścia ukochanej osoby. To patrzenie na nią w sposób specyficzny, w jaki nikt inny tego robi. To chęć poznawania duszy tej osoby. A nie szybkie zerwanie ciuchów, jeden „numerek” i „do zobaczenia nigdy”.

Kiedy sobie wyobrażam że miałoby was nie być, szczerze? Nie miałbym po co żyć, nie miałbym dokąd iść, cały mój świat. wszystko co mam to Wy.

~Wzr

Czasem lepiej wystrzegać się miłość jak ognia, by później niczego nie żałować, nie płakać w poduszkę, nie zadręczać się myślami. Czasem lepiej nie kochać.

Od dwóch lat ta sama śpiewka. Wakacje, wyjazd na działkę za miasto, wieczór, 1 sms, spotkanie, rozmowa, pocałunki, mówienie sobie tych nieszczęsnych słów „kocham Cię”. To wszystko po to by po dwóch, góra trzech takich spotkaniach było ich stać jedynie na „cześć” na ulicy.