Twórczość, Testerka8

Zaświeciło...
Zabłysnęło...
Zajaśniało...
Zaiskrzyło...
Światło twej jedynej, zgubnej drogi,
Coś jak gdy popadasz w kolejne nałogi.
Świata już realnie nie postrzegasz,
O jeden miniamalny blask zabiegasz.
Aktualne zajęcia, monotonność umiera,
Wszystko jeden, niemy sygnał zabiera.
Widać zguba jest ci pisana,
Próba odnalezienia siebie - znów nieudana...

Znalazłbyś tysiac słów, by opisać ową Postać,
Zastanawiałbyś się co zrobić, aby tylko z Nią się ostać.

I gdy ścieżki życia nowe ukazują drogowskazy,
Ty je omijasz, niczym śmiertelne zarazy.

Wszystko, by móc w Jej spoglądać oczy,
Obserwować jak Jej życie tóż obok Twego się toczy.

Nie pozwolić, aby w czasie jazdy wypadła na zakręcie,
By zniknęła, niczym widmo w otchłani odmęcie.

Chcesz zachować w sobie Jej słowa, rady i czyny,
I błagać los o same tak Niezwykłe Dziewczyny.

Krótki czy długi,
Nierealny czy rzeczywisty,
Banalny czy zawiły,
Radosny czy smutny,
Inspirujacy czy bezużyteczny,
Kolorowy czy bezbarwny,

Znajdujesz sie w nim pośrodku,
Lecz gubisz ślad - dusisz w zarodku.

Przybiegł jak zwykle,
Przysiadł jak zawsze.

Podarował co tylko mógł,
Swój czas rzucił u twych stóp.

Nie oczekując nic w zamian,
Otarł uśmiechem twoje łzy.

Podniósł się mimowolnie,
Nie po to by dodać ci bólu.

Spoglądał w niemy wyraz twarzy,
I nie odszedł chowając urazy.

Gwiazd roztańczonych lśnienie,
Potoków nabrzmiałych strumienie,
Samotnych dusz roztargnienie,
W oddali ciche kwilenie,
Drzew łagodne pochylenie,
Kwiatów barw blednienie,
Echa bezładu niesienie,
W ciemności wieczne roztargnienie.

Lepiej spowodować jeden szczery uśmiech na czyjejś twarzy, niż ujrzeć tysiące fałszywych idąc tą samą drogą.

Wśród puszcz i lasów zakamarków,
Otrzymując od życia wiele licznych podarków,
Wśród nieznanych, niezłomnych parasoli drzew,
Można usłyszeć w duszy łagodny zew.
Podążając do gęstwin okrytych płaszczem porannej rosy,
Zstępuję w głębię nurtu czlowiek bosy.
I choć kraina ta porusza swą niezwykłością,
To dla chwil istnienia pozstaje tylko mniejszością.