Twórczość, ~Tajemniczy~

I chociaż walczył co sił ,
codziennie próbował być innym,
nie kończyło się to już tak jak wtedy...
kiedy mógł powiedzieć -
" to był dobry dzień "

I chociaż wiele razy próbowałem wyrwać się ze świata w którym kiedyś się pogrążyłem,
zawsze powracałem do ludzi którzy ciągnęli mnie na samo dno, zapominając o tych którzy
we mnie kiedyś wierzyli...

Oto właśnie logika nieszczęśliwej miłości.
Najpierw czekasz na ich rozstanie, później na ich rozwód, następnie na jego śmierć, a na samym już końcu odchodzisz sam - niespełniony.

Co noc przychodzisz do mnie we śnie,
biorąc mnie za rękę,
prowadzisz w świat najskrytszych marzeń.
Tylko tyle pozostało,
Wyśnione wspomnienia o wiecznej miłości -
budzę się co rano,
serce pęka, przepełnione smutkiem i żalem.
Czy zawsze tak będzie?
Czy już nigdy nie zaznam miłości i spokoju?
Chce odejść puki czas.
Czy jako starzec będę dalej cie kochał?
Mijając zakochane pary,
szukał nas wśród nich, wspominał wspólne chwile.
Chciałbym zapomnieć,
odejść w siną dal, zostawiając wspomnienia,
narodzić się na nowo.
Czy mam jeszcze szansę na lepsze jutro...?

Coraz bardziej się pogrążam
Upadam na samo dno
Nawet nie wiem dokąd zdążam
Jest we mnie tylko zło
Po co jeździć-można latać
To było nasze hasło
Jak długo trzeba spadać,
By sumienie całkiem zgasło,
By złe wspomnienia wymazać
Odnaleźć właściwą drogę
Kto może mi ją wskazać?
Zapytam jeśli mogę…

Nie potrafię pisać o szczęściu i radości,
już dawno ich nie doznałem.
W oddali słyszę łamanie kości,
oto co od losu otrzymałem.

Lecz trzeba iść nadal do przodu,
nigdy nie oglądając się wstecz.
Zło uczynione za młodu,
pewnego dnia odejdzie precz.

Smutną historię wtedy opiszę,
mającą szczęśliwe zakończenie,
owacji jeszcze dziś nie usłyszę,
gdyż wciąż czekam na natchnienie.

Opiszę życie dwojga ludzi-
ich serca złączone na wieki.
Choć serce dalej się łudzi,
zmęczenie zamyka powieki.

Sam, przepełniony wspomnieniami,
Tysiące niemych łez wylewam.
Myśli biją się z myślami,
Czarę goryczy wciąż przelewam.

Demony przeszłości powracają,
Zadając mi wiele cierpienia.
Ślad w mej duszy zostawiają,
Niszcząc spokój mego sumienia.

Nauczyć się żyć na nowo,
Pogodzić się z przeznaczeniem.
Gdybym wypowiedział mniej o słowo,
Nie walczyłbym dziś z sumieniem.

Choć mijały długie lata,
On nadal o niej marzył.
Najpiękniejszą kobietę świata,
Pokochać się odważył.

Oddał jej swe całe serce,
Swą duszę jej powierzył.
Upadając na jej ręce,
W szczęście swe nie wierzył.

Zatracił się w miłości,
Przegrał swe cenne życie.
Dziś dąży do upadłości-
Lecz kiedyś był na szczycie...

Gdybym mógł cofnąć czas,
przywrócić lata młodości.
Na nowo stworzyć nas,
nauczyć Cię miłości.

Czy warto wciąż powracać,
żyć tylko wspomnieniem.
Gdybym mógł czas zawracać,
walczyłbym z sumieniem.

Może jesteś szczęśliwa,
szybujesz pośród marzeń.
Choć to prawda dotkliwa,
nie cofnę minionych zdarzeń.

Czy kiedyś się spotkamy,
gdzieś na końcu świata.
Czy jeszcze się poznamy,
wspominając dawne lata.

Jest taki zakątek,
W sumie jeden z wielu.
Szczęścia dając początek,
Pomaga dojść do celu.

Kiedy już go odnajdziesz,
Idąc nieznaną drogą.
Kiedy na miejsce zajdziesz,
Oddychaj ciszą błogą.

Zatrzymaj się na chwilę,
Posłuchaj głosu sumienia.
Gdy pokonasz setną milę,
Zniszczysz swoje marzenia.

Nigdy nie zapomnę…
Kobiety, którą kochałem.
Znajomych, czasem wspomnę,
Przyjaciół, których poznałem.

Zatarte już wspomnienia,
Twarze niknące w dali.
Obrazu Naszego istnienia,
Nawet czas, nie ocali.

Gdy już ze sceny zejdę,
By słuchać głosu sumienia.
Gdy w niepamięć odejdę,
Pozostaną tylko wspomnienia.