Twórczość, Sylwuchna

Tak więc mamy serca jednak bez uniesień
To jest jak mieć oczy co nie znają świata
Grubą zimną ścianą odcinając rzeczy
Które dopadają choćby i po latach

To jest zaledwie mur obojętności
Skutecznie zagłusza wyrzuty sumienia
Cudza krzywda i rozpacz nie mają przebicia
W obcych dryfując światoprzestrzeniach

Można się zamykać i na cztery spusty
I oczy przymykać i zziębnięte serce
Za ścianą za murem ludzie widzą lepiej
Świat nie jest tam taki zimny i brzemiennie pusty

Jak dobrze, że jest cisza
Gdy znów się buduję od nowa
Po nieprzespanej nocy
Od myśli boli mnie głowa

Jak dobrze, że jest cisza
Tak gęsta, że mogę w niej pływać
W którą mogę się wtulić
Krucha i ledwie żywa

Pławię się w niej i słucham
Tak bardzo, aż serce mięknie
A ona mi milczy do ucha
Że jeszcze będzie piękne

--

Szukałam Cię w głuchej ciszy,
w trzepocie jaskółczych skrzydeł,
szukałam ciałem i duchem
w cierpkości słodkich powideł.

Szukałam we śnie na jawie,
w nieznośnej bieli sufitu.
Myślałam - znalazłam Cię prawie,
w głębinach nocnego niebytu.

Szukałam z płonną nadzieją
i z duszą na ramieniu,
w długości jesiennych spacerów,
by Cię odnaleźć we wspomnieniu.

Na próżno to wszystko - nie wrócisz.
Nie dane mi z prochów przeszłości,
uparcie wskrzeszać ciała
już pochowanej miłości.

Nocą przychodzą słowa spóźnione
tak ciche jak ruchy cieni
tak ciepłe jak Twoje dłonie
pulsują w krwi czerwieni

Słodko-ulotne słowa
pachnące wczesną wiosną
pod nocy osłoną
wybierają na sile i rosną

Gdy tylko świt nadchodzi
spłoszone przez światło promieni
chowają się na dnie duszy
i nic już nie mogę zmienić

Z czasem przyszło zrozumienie, że nie miłość wymaga czasu, a czas miłości. Bez niej bowiem jest tylko tykaniem zegara.

Wciąż widzę jego smutne oczy
Dłonie zastygłe w niedoszłym natchnieniu
Naiwną wiarę że jeszcze wróci
I przekonanie że świat się z nim droczy

Odeszła cichaczem lecz jej nieobecność
Uderza jak grom z jasnego nieba
Zastygł jak posąg to nic tak trzeba szare miesiące i pustka i wieczność

Świat nienamacalny ale oczywisty
Czeka z utęsknieniem a jednak się kręci
Rzucony w wir niepamięci
Puste płótno i farby i niebyt artysty

Ludzie, jak ja się cieszę,
że nogi mam dwie i ręce do pary,
że myślę topornie jednak niezaprzeczalnie.
Mówię, i widzę, czuję i piszę.
Ta prawda spadła na mnie,
jak kowadło, gdy rankiem
gryzłam pajdę czerstwego pieczywa,
aż kamień spadł mi z serca...

Bo po co komu taboret kiedy nie ma siedzenia.

Nie jestem szczesliwa
lecz wiem co to szczescie
gdy zycie doraznie dawkuje
krople szczescia w spragnione usta...

Nie mam marzen
obdarla mne z nich rzeczywistosc
lecz co dzien pragne
by je odzyskac...

Nie mam nadzieji
lecz wiciaz w Nia wierze
ze przyjdzie...

Jedyne czego jestem pewna
co nie jest mi obce
to milosc
bo uczy wszystkiego od nowa...
bo kaze zapominac...

Bylismy idealni, na miare skrojeni,
tworzac we dwoje jedna, spuja calosc.
Lecz widac, to do nieba wciaz o krok za malo,
by sie moc oderawac od oczu zieleni.
Moglismy pisac wiersze o obcych nieszczesciach,
smiejac sie poblazliwie w twarz szaremu swiatu.
Latwiej bylo jednak oddac zycie katu,
bukiet zeschlych pragnien zaciskajac w piesciach.

Moze i jestesmy dla siebie stworzeni,
jednak zycie wiedzie nad dwoma siezkami.
Tylko jedno jest miedzy tymi drogami,
bezdenny i chlodny ocean zieleni.

Trwam w niepewnosci...
i gdzie ja jestem ? i co ja robie ?
Buduje fortece z przeszlosci,
bo zawsze bezpieczniej bylo przy Tobie...

Zaklinam w duszy ulotne radosci,
zlorzeczac temu, co kradnie prostote
ktora tak cieszy, koi i leczy,
ktora oplywa najszeczerszym zlotem...

Dzis... jestem pewna, w tej niepewnosci,
ze byles ostoja, przeslodkim azylem,
lecz nigdy nie wroce, bo raz utracilam
wiare, nadzieje w szczescie... w te chwile...