Twórczość, Sunbeam

Zasypiam w objęciach twoich pocałunków... Tak prawdziwych, że niemal czuję smak twych ust, choć one nigdy się nie spotkały...
Zasypiam... Czekając na sny...

W życiu nie ważne są pieniądze, duży dom, czy nowa fura... Tylko ludzie, którzy współtworzą nasz osobisty świat, moc którą niesie przytulanie i dobre ciasto(czy jedzenie)! Bez tych trzech rzeczy, cała reszta nie miałaby żadnej wartości! Żeby można było coś pomnożyć, najpierw dobrze jest się podzielić.

Gdzieś za zakrętem pachnie wolność, do której tak mi było tęskno. Jeszcze kilka kroków i się zachłysnę. I choć drogi wybieram trudne i kręte, taka już jestem. Gnam pod wiatr, w deszczu i wichurze. Już się nie boję. Już nie płaczę. Za sobą zostawiam cały ten syf, który solą mi w oku i pieprzem. W końcu oddycham pełną piersią. Powietrzem.

Dziś mi już niczego, nikogo nie potrzeba. Odnalazłam spokój duszy i swoje szczęście- siebie.

W świcie, we mgle poranka poszukuję siebie. Sensu swoich dni.
Przysiadłam na kamieniu, porośniętym mchem zapomnienia, tak zimnym jak moje oczy. Żar minionych dni rozwiał się wraz z jesiennym wichrem. Poniesiony daleko tak, że nie dosięgnie go już moje serce.
Wpatruję się w świat budzący się do życia. W tchnienie dnia.
Czuję że tonę. Tonę w chmarach gęstej mgły, która wciąga mnie w muł moich myśli. Myśli ciężkich tak, jak ten głaz na którym przysiadłam. Jestem tu, najbardziej samotny człowiek na ziemi, pośród milionów ludzkich istot przechodzących obok. Zgubiłam po drodze ostatki powietrza, które pozwalało przetrwać. Tratwa zatonęła. Odrzuciłam ostatnią dłoń wyciagnietą w moją stronę. Kolejnej nie będzie.
Świat jest zbyt piękny, by we własnym bólu utonął kolejny człowiek. Ale jak żyć bez powietrza?

Sens życia to serca uderzenia tak silne, że są w stanie góry przenosić i odwracać jego bieg.

Przenika mnie chłód październikowych nocy. Moje oczy jak liście poszarzały, od dżdżystych wieczorów i poranków. Stopy zmarźnięte, daremnie ukryte w ciepłych połaciach skarpet, bez twego ciepła nie ogrzewalne. Owinięta szczelnie po czubek warkocza, zamarzam z miłości. Zmieniam serce w sopel lodu, by doczekać wiosny. Pod stertą liści pachnących twoim ciepłem.

Czy znów mnie oparzy, chłód twoich oczu? Czułość której już nie chce?
Gdzieś zgubiliśmy nas na zakręcie.
Co jeśli ja nie chcę już więcej?

Czas to nie siwy włos na głowie. Kolejna zmarszczka namalowana na twarzy. Ilość kartek w kalendarzu.
Czas to liczba wspomnień, o których nie chce się zapomnieć. Przyspieszonych uderzeń serca, skrytych na jego dnie. Łez szczęścia i smutku. Śladów odciśnietych na drogach życia i w sercach innych. Czas to nie to o czym chcemy zapomnieć, lecz to co pragniemy zapamiętać.

Chciałabym być choćby małym okruszkiem na twoim swetrze. Zadomowić się na wysokości stukotu serca i upajać twoją codziennością.