Twórczość, Srebrnik

Człowieku rozumny, czy ty się jeszcze rozumiesz?
Między fałszem a prawdą,
w drodze z pustki do znaczeń,
Grunwald twych myśli nieprzerwanie się toczy:
wojska z krainy Za, armia z kraju Przeciw.
Zwyciężony i zwycięzca tu w jednej osobie.
Historie banalne, pamięci niegodne wcale.
Policzalne, a liczydło za rękę ich nie złapie.
Te Jeny komiczne, Austerlitze poważne,
których rok w tej wojnie nie różni już nawet.
Wątpliwość gdzieś krąży i żołnierzy do dezercji skłania.
Chorągwie łopocą w powiewie pytań:
Czemu to dlaczego? Po co te czemu?
I już tylko serce w jasyr logiki ujęte, próbuje uciec donikąd.

Straciła prawo do świata.
Podzieliła się jak strzykwa
u Szymborskiej, ach, w niebezpieczeństwie.
Pewnie szła ulicą,
on jechał zadowolony z siebie.
Może go zauważyła, spojrzała
i uśmiechnęła się jak kiedyś do mnie.
Później usłyszała pisk,
ostatni wrzask tego czterowymiarowego świata.
A może wcale nie -
może on nie mógł znaleźć hamulca.
Kolejny był krzyk, przerażone spojrzenie
prosto w jego oczy
z tą oczywistą i bardzo spóźnioną prośbą.
On, choć widział, nie wiedział, że na niego patrzy.
Potem było sporo dynamiki - siła, góra, dół.
I wtedy nagle straciła prawo,
straciła prawo do świata,
a może stało się to trochę później
albo trochę wcześniej.
Przed nie znała dnia ani godziny,
teraz tylko ona ją zna, no i On.

Oto wielobarwny świat,
stworzony przez wielkiego Boga
z materiału wysokiej jakości
zwanego niczym.

Łatwo w nim się zgubić
i wszystko pomieszać,
bo mało w nim miejsca na nic,
a wiele na coś.

Tu między niebem a ziemią, głową a stopą,
jest wiele światów chodzących na dwóch nogach.
I pewnie nie uwierzysz, ale Ty masz swój własny.

Jest ich wiele, może za wiele,
ale nie mnie to sądzić,
bo może mnie tu za dużo.

Są matki i córki, żony i siostry,
bracia, ojcowie, mężowie i synowie.
Znajdzie się ciotek miliardy
i wcale nie mniej wujów.
Babcie, dziadkowie, stryjowie i szwagrowie.

Jest wśród nich kolega, koleżanka,
para przyjaciół, wróg, antagonista.
Niewolnik i praczka, cukiernik, sprzątaczka,
adwokat i piekarz, murarz i dekarz.

Ta różnorodność nie zmieści się w tym wierszu.
Nie starczy pamięci dla imion,
nie starczy wyobraźni do wymienienia nazwisk.

W nich liczy się perspektywa:
z wewnątrz to ja,
z zewnątrz to człowiek.

To wielkie światy, ciasno zapakowane,
do ciągłego poznawania i odkrywania.
W każdym wody swe toczy ocean myśli.
Można w nich stąpać po lądzie wartości,
na którym kiełkują pomysły na bycie.

W niektórych wznosi się wieża mądrości.
W innych można trafić na krater głupoty.

I tylko koniec świata, ten mały armagedon,
pozwala im trwać przez wieczność.

Miłości nie mierzy się w afrodytach.
Zakochani nie kochają się w amorach.
Matka nie kocha syna w latonach.

Tu waga nic nie pokaże,
kalkulator nic nie obliczy,
a nikt nie wynalazł jeszcze miłościomierza.

Choć przeciwieństwa się przyciągają,
nie obowiązuje tu prawo Ohma.
Choć może natężenie zakochania
jest odwrotnie proporcjonalne do odległości?

Tu nawet Newton zmarszczyłby czoło,
A Kirchoff pewnie załamałby ręce.
Pomógłby może Goethe albo Mickiewicz?

Każdy jej przypadek to nowy wyjątek.
Tu nie wrzucisz ich wszystkich do jednego worka.
Nikt nie znajdzie tu "to" do "jeśli".
Po co komu prawo z trylionem odstępstw?

Taka właśnie jest:
tak nielogiczna, a tak piękna,
tak nienaukowa, a tak potrzebna,
tak nieznana, a tak wszechobecna.

Żyjemy tak zwykle, po ludzku.
Pamiętając o tym, co było.
Trwając w tym, co jest.
Nie znając tego, co będzie.

Żyjemy trochę po omacku,
bo nie było ławki, w której uczono o miłości,
bo nie było podręcznika, w którym pisano o wierze,
bo nie było kursu nadziei.

Żyjemy zmuszeni do uczenia się podczas egzaminu,
zapominając, że życie WYMAGA.
Z piersią toczącą gazy, z mózgiem wodzącym prąd.

Żyjemy trochę od niechcenia,
bo nie było umowy podpisanej przez obie strony.
Nikt nie składał obietnicy ani nie dawał gwarancji.
Wszystko stało się tak po prostu.

Żyjmy tak zwykle, po ludzku,
wiedząc, że przeszłość to dar historii,
zdając sobie sprawę, że teraźniejszość to dar losu,
pamiętając, że życie jest piękne
i nie czekając na moment, gdy przyszłość zmieni się w wieczność.

Powiedziałeś, że świat to przypadek,
przypadkowy człowieku
z przypadkową głową!

Synu przypadkowej matki!
Córko przypadkowego ojca!

Mieszkasz w przypadkowym domu
z przypadkową nogą.
Lubisz przypadkowy film.
Mówisz przypadkowym głosem.
Przez przypadek stawiasz kroki,
przez przypadek masz ucho,
które tylko przypadkowo jest uchem.

Przypadkiem masz serce
i przypadkowo kochasz.
Żyjesz w przypadkowym świecie
z przypadkowej materii,
przypadkową otoczony rzeczywistością,
z życiem z przypadkowej sadzawki.

I jak tu nie wierzyć, że to tylko przypadkowa myśl,
Mój Ty nieprzypadkowy niewdzięczniku Boga.

Skrzypi Moja Dusza!
Pomiędzy wiarę
a naukę rozdarta.
Skrzypi Moje Ciało!
Pomiędzy rzeczywistością
a wyobraźnią uwięzione.
Skrzypi Moje Serce!
Bo kochać nie może,
a jedynie myśleć inni mu każą.
Skrzypi Mój Rozum!
Bo nie dają mu myśleć
i wobec uczucia niczym nazywają.
Skrzypię Ja!
Między Ja a nie-Ja.

Nie ma mądrości
tam gdzie dyplom i certyfikat.

Nie ma piękna
tam gdzie cudne oczy i nieziemska twarz.

Nie ma człowieczeństwa
tam w sercu, które ludzkim się zowie.

Nie ma bohaterstwa
tam gdzie słowa nie przelewają się w czyn
i jedynie głuchym echem pozostają.

Nie ma miłości
tam gdzie pobrzmiewa: "KOCHAM".

Nie ma wiary
tam gdzie mówią: "WIERZĘ".

Nie ma nadziei
tam gdzie słychać: "Mam nadzieję".

Ludzie wiedzą, co muszą,
Ale nie wiedzą, co tworzą.

Serce
Porąbane Mieczem.
Serce
Posiekane Nożem.
Bo słowa ostre jak nóż,
A czyny ciężkie jak stal.