Twórczość, soshy30

Życie kopie mnie w tyłek ilekroć próbuję go podnieść...więc postanowiłam leżeć i czerpać radość z tego, że Miłość leży obok.

Spoglądam za okno...czerń zalewa podwórko, delikatne zimno wdziera się przez szparę pod drzwiami, pokój rozświetla światło monitora, do kolan przytula się Szpulka i zasypia spokojnie...nieoczekiwany uśmiech pojawia się na moich ustach, już w sercu mym spokój, już radość, już oczekiwanie nowego...

I kolejny dzień mija, teraz z zawrotną prędkością zbliża się jesień, normalnie niechciana i znienawidzona, dzisiaj oczekiwana. Nie wiem dlaczego, ale wydaje mi się, że razem z odejściem lata odejdzie już całkowicie wspomnienie, jakieś maleńkie ukłucia w sercu i odrobineczki żalu, już teraz są jakby wypalone słońcem, lecz jeszcze pod wpływem ciepła czasem kiełkują, jesień przyniesie odnowę. Deszcz oczyści serce, wiatr przegoni resztę myśli, zimno zamrozi uczucia i może z nowym nastawieniem spojrzę z nadzieja w zimę......

I jest tak jak chciałam, i wszystko gra i buczy, i nosi mnie na rękach...czy jednak to mnie cieszy? Czy serce moje leczy? Za dużo wątpliwości, za dużo mam podejrzeń, za dużo strachu we mnie, za mało zaufania, za mało zakochania...rozejrzę się na boki...

Nie chcę spotkać na swojej drodze kolejnego egoisty, wampira energetycznego, wbijającego mnie w dno własnej wartości...jeżeli ktoś taki stanie mi na drodze - zrób dobry Boże ze mnie ślepca, głuchoniemego, bym nie mogła go zobaczyć, usłyszeć, czy odpowiedzieć na jego "Cześć".

Znowu pada...Szpulka rozjaśnia szarość w moich myślach...ostatnie ogniwo jest ze mną, nic już nas nie łączy...

Najgorsze jest to,że starał się obarczyć mnie wina,nieznośne,rozwydrzone,zadufane w sobie dziecko...dodam,że za duże na takie zachowanie.Więc podjęłam decyzje już niezbędne i ...dziwne,ale czuję niesamowitą radość i spokój,jakbym zrzuciła Go wreszcie z ramion,na których bezczelnie siedział i chełpił się swoją wyższością...
Zauważyłam,że stałam się wreszcie zauważalna,jakbym zdjęła czapkę niewidkę,którą mi założył.
Zaczynam żyć! To niesamowite,że można zmartwychwstać.

No i się stało...to co się stać miało,a raczej to co przewidywałam...gdy tego okropnego wieczoru,19.05,mój kochany i rozpieszczany Łukaszek powiedział mi,że jest ze mną nieszczęśliwy,mój świat się zawalił,ale co rewelacyjne nie przysypał mnie całkowicie gruzami :) Długo trwało moje cierpienie...najpierw to była rozpacz,potem zazdrość o wszystkie dziewczyny kręcące się wokół niego a potem już tylko ból,żal i taka dziwna pustka w żołądku...nie:D,to nie był głód:D to było coś co wysysało ze mnie radość,chęć do pracy,chęć do życia...ale jak to mówi moja córcia: jesteś twarda mamo jak stonka! Co cię nie zabije to Ci zrobi dobrze:)
Potem był wyjazd na Górę św. Anny i moja modlitwa w kościele..mnie-nie wierzącej,długa,choć to raczej był chyba sam płacz,chyba się po prostu wyłączyłam,gdzieś moje myśli biegły do Boga,błagały o ratunek,ale po wyjściu nie pamiętałam nic...
Od miesiąca idę już tylko w górę:D Jest coraz lepiej,mam pracę,która mi się podoba,jestem zdrowa,wesoła a Łukasz...poszalał i wrócił,tylko ja już nie mam jakoś serca,chyba do niego...mam nadzieję,że tylko...
Dzisiaj jest On w takiej sytuacji jak ja byłam przez ostatnie 7 miesięcy i choć powinnam pomyśleć: "no proszę,jak to się układa,zobaczymy jak Ty dasz sobie radę,czy będziesz taki pewny siebie i zaradny",to nie potrafię,mimo,że nie czuję już tej miłości,to jest mi przykro,bo wiem jak będzie mu ciężko...

"Nie jestem z Tobą szczęśliwy"...nie zapomnę tych słów do końca życia...wtedy widziałam Cię na moich ustach po raz ostatni...nie pojawiłeś się więcej, a raczej pojawiały się Twoje śmieszne podróbki, półuśmieszki nerwowe, wymuszone i krzywe, wstrętne grymasy, które szpeciły moje usta...ale jak Cię przywołać po takich słowach? Jak masz powrócić, gdy łzy leją Ci się pod nogi? Dlatego nie mam Ci za złe, że mnie opuściłeś...rozumiem.
Był nawet dzień, gdy ktoś wesoły, dobry, bliski twemu koledze -sercu- pojawił się nagle jako "niby" przyjaciel...wtedy wpadłeś na chwilę, przelotem, powitać Go i...zniknąłeś...razem z nim... A potem to już się nie dziwię, po fali uczuć goszczących w moim ciele, wywołanych kolejnymi, wypowiadanymi z druzgocącą systematycznością cierpkimi, bolesnymi i morderczymi zwrotami: " nie pasujemy do siebie "," to toksyczny związek "," wiesz,Ona ma takie ciężkie życie z mężem, dlatego się rozwodzi, a ja Ją tylko spotkałem przypadkiem i tak sobie spędziliśmy razem noc..."...nie dziwię się...tylko tak bardzo mi Ciebie brak...nie Jego! o nie! On jest pogrzebany głęboko w mej niepamięci...tak bardzo mi Ciebie brak...jeśli możesz, zamknij uszy na to co mówi Serce, zamknij uczucia na ból...wróć do mnie...obiecuję, że osłonie Cię murem z nieczułości i braku zaufania...tylko proszę wróć...

Czasem zwykłe CZEŚĆ zmienia humor na lepszy...czasem ten sam zwrot zmienia życie w lawinę bólu i cierpienia...