Twórczość, seniorita

Oto kilka zasad, moich zasad
Po pierwsze: nigdy nie będziesz mieć wszystkiego
Po drugie: żyj chwilą, ale pamiętaj, że każda przeminie
Po trzecie: nie będziesz szczęśliwa jeśli w to nie uwierzysz
Po czwarte: nie ufaj wszystkim, bo nie wszyscy na to zasługują
Po piąte: nie prowadzi nami los
Po szóste (co wynika z piątego): wszystko zależy od ciebie
Po siódme: nie bój się popełniać błędów, bo to one uczłowieczają
Po ósme: nie szukaj dziury w całym
Po dziewiąte: „Nic dwa razy się nie zdarza i nie zdarzy”
I po ostatnie, dziesiąte i najważniejsze: zawsze będzie na coś za wcześnie lub już za późno... (Madzia;)

ZAGUBIENI

Jesteśmy sami
w tym nieobliczalnie ogromnym świecie,
giniemy w tłumie przypadkowych ludzi i sytuacji.
Przechodzimy obok siebie niewidoczni,
zapatrzeni w udrękę codzienności.
Na cichej ulicy stajemy twarzą w twarz z przeznaczeniem,
przełamując spokój okrzykiem słabości i klęski,
głośno wyrażamy swe oburzenie nad niesprawiedliwością losu,
lecz nikt nas nie słyszy,
nikt nie biegnie na pomoc.
Sami musimy dojrzeć,
zrozumieć nieprzewidywalne i tajemnicze,
odkryć głębie egoizmu człowieka.
Każdego spotka inna nieprzemierzona trwoga,
inaczej nas doświadczy,
niektórych mniej, a resztę bardziej,
bo przestraszą się upływającego czasu,
spojrzą na zegar, a on nagle przyspieszy
i nie zdążą powiedzieć tego co chcieli,
nakrzyczeć na hałaśliwego psa sąsiadki,
tandetnie wyznać miłość w parku na ławce.
Wielki wszechświat i tylko my- ludzie,
stworzeni do popełniania błędów,
ale również do nieustającej walki.
Tak bardzo chcemy wygrać wszystkie bitwy,
że zapominamy, iż istotą życia jest przegrać z miłością,
otumanić jej magicznym spojrzeniem.
Gubimy się w krętych korytarzach domyśleń,
ale nie chcemy pomocy.
Jesteśmy sami.