ZAGUBIENI

Jesteśmy sami
w tym nieobliczalnie ogromnym świecie,
giniemy w tłumie przypadkowych ludzi i sytuacji.
Przechodzimy obok siebie niewidoczni,
zapatrzeni w udrękę codzienności.
Na cichej ulicy stajemy twarzą w twarz z przeznaczeniem,
przełamując spokój okrzykiem słabości i klęski,
głośno wyrażamy swe oburzenie nad niesprawiedliwością losu,
lecz nikt nas nie słyszy,
nikt nie biegnie na pomoc.
Sami musimy dojrzeć,
zrozumieć nieprzewidywalne i tajemnicze,
odkryć głębie egoizmu człowieka.
Każdego spotka inna nieprzemierzona trwoga,
inaczej nas doświadczy,
niektórych mniej, a resztę bardziej,
bo przestraszą się upływającego czasu,
spojrzą na zegar, a on nagle przyspieszy
i nie zdążą powiedzieć tego co chcieli,
nakrzyczeć na hałaśliwego psa sąsiadki,
tandetnie wyznać miłość w parku na ławce.
Wielki wszechświat i tylko my- ludzie,
stworzeni do popełniania błędów,
ale również do nieustającej walki.
Tak bardzo chcemy wygrać wszystkie bitwy,
że zapominamy, iż istotą życia jest przegrać z miłością,
otumanić jej magicznym spojrzeniem.
Gubimy się w krętych korytarzach domyśleń,
ale nie chcemy pomocy.
Jesteśmy sami.