Twórczość, semperesurit

A może czasem warto,
Szukając drogi na przyszłość,
Zamiast racjonalnej
Wybrać tę szczęśliwszą.

Dotykasz mi wzrokiem serca,
A oddech rozgrzewa na wskroś.
Opowiedziałabym więcej,
Że wargę słodko przygryzasz ,
Że dołeczek na brodzie
Mnie rozczula do granic,
Ale jesteś obok,
Więc dodam już tylko,
Że złotą rybkę teraz
Wpuściłabym do morza.
Niech bezrobotna popływa.

Tego wieczoru chmury czarne zawisły
I deszcz smutny pod nimi płakał,
Nie widział już żadnej gwiazdy,
Która spada spełniając marzenia.
Stukał więc ludziom w parapety
Z prośbą o chociaż uśmiech,
O dobre słowo, o pomoc w kłopotach.
Lecz ludzie patrząc na niego,
Zwykli narzekać, zamykając okna.
A deszcz samotny, pod czarną chmurą,
Już tylko pokropił i wysechł.
Za brak empatii, nastała nam susza.

W tej całej miłości
Za dużo zawiłości.
Kochamy człowieka od święta,
Z nim kochając się codziennie.

Wczoraj piłam nasze wino,
Smakowało twoimi ustami.
Choć chwile te są już wspomnieniami,
Butelkę zbiłam z obawy,
Że od niego też się uzależnię.

Przemalowałam na biało
Kuchnię i salon,
Bo ładniej nieco na jasno,
Ale z rozpędu, pędzlem
Musnęłam ci serce
I trochę wyblakło.