Twórczość, Selene804

Bywa, że możemy zaufać jedynie pustej kartce papieru. Bo atramentowe słowa są jak łzy. Nie zdradzą nas.

Czemu Ciebie tu teraz nie ma?
Właśnie teraz...
Przecież twój oddech daje mi życie
Odchodzisz i mi je zabierasz..
Bez Ciebie wszystko traci swą wartość
Te słowa...
Wyznania...
Jakby ta kartka była pusta
I nigdy nie zapisana
Wiem, że znów przyjdziesz
I te słowa znów tu będą
Staną się rzeczywiste
Ale teraz
Przechodzi przeze mnie cień smutku
Tęsknoty
I nie widzę nieśmiałych słów "Kocham Cie"
Na tym papierze
Mimo, że to ja je napisałam
Lecz bez Ciebie nie mam na to dowodu
Nikt nie ma...
Przyjdź i przypomnij mi kolejny raz,
że mnie kochasz, a ja kocham Ciebie...

I kolejny raz zdaje się słyszeć
Stłumiony szept
Szept podświadomości
To śmieszne!
On mówi, że jestem w stanie napisać wiersz
A ja w swojej naiwności
Biorę pióro, wyrywam kartkę z zeszytu
I czekam...
Ale na co?
Na wenę?
Dobrą passę?!
Już... Już miałam pomysł
Lecz zniknął,
Wraz z pocałunkiem wiatru...
I znów wściekam się sama na siebię
Znów dałam się nabrać!
Kolejny raz kartka pozostaje pusta...
A chciałam być poetą...

W mym testamencie wierszem pisanym,
Co może bardziej list przypomina,
Proszę by ze mną był pochowany,
Łańcuszek z zawieszką - srebrna lilija.
Skąd mam coś takiego? - pewnie zapytacie
No to Was zaskocze, mam to po bracie.
Tym co umarł dawno, dawno, dawno temu...
Pamiętacie? Fajnie! Powiem bratu memu,
Że ktoś o nim pamięta i nie tylko rodzice
Nawet się cieszę, mówię Wam to skrycie.
W końcu dołączę do niego w niebie,
Nie będę musiała myśleć o chlebie...
A teraz najważniejsze - co się ze mną stało
Szłam sobie drogą, wiecie - tą "małą"
I nagle ktoś wyskoczył zza drzew.
Miałam wrazenie, że to wielki lew
Ale nóż trzymał w swojej wielkiej ręce.
Zadbał nawet o twarzy zasłonięcie.
Cios zadał chyba nie tak bardzo wielki
I znikł, pobiegł za stare belki
Dlaczego zabija? - nie mam pojęcia,
To pewnie dla czasu zajęcia.
Pytacie, jak to możliwe, że mam czas na pisnie,
Skoro umieram w tej suchej trawie?
Cios zadał lekki jak już mówiłam,
Ale tu zupełnie nikogo nie ma!
Nikt mnie nie znajdzie, wiem o tym dobrze.
Jestem jakby na bezludnym lądzie.
Krwawie bardzo mocno, boli okropnie.
Wiecie co? Chyba już po mnie...
Żegnam Was więc tymi słowami.
Bądźcie szczęśliwi moi kochani!

Kiedyś pragnęłam pojechać w góry
Lub wielkich zamków zobaczyć mury
Potem pragnełam zobaczyć morskie fale
I pływać w tym jakby małym oceanie
Zawsze dążyłam do mych marzeń spełniania
Nie obca więc mi była i sztuka kochania
Ale to mnie teraz już nie zadowala
Bo najbardziej pragnę niemożliwego

Latania...

Chcę zostawić codzienność głęboko pode mną
Spać w chmurach otulonych promieniami Słońca
Mieć powód, by wstawać wcześnie rano
Żeby oglądać w schód Słońca
A potem zachód i tak bez końca

Bo życie na ziemi jest przereklamowane
Żyjesz, by umrzeć. To naturalne
W chmurach umarłabym też oczywiście
Ale szczęśliwie, a nie tragicznie
Mogłabym się zabić i iść tam, gdzie pragnę
Tam w górę, gdzie ręką nie sięgnę

Lecz nie chcę skończyć już mego życia
I ciało zostawić na pastwę gnicia
A w niebie przedwcześnie zacząć nowe życie
Po to, by tam cieszyć się o świcie
Nie chcę być jednym z wielu samobójców
Co szybko użyli awaryjnych hamulców

Wolę poczekać
Niebo będzie mi cenniejsze...

Pierwszy raz od dawna poczułam tęsknotę. I to za osobą, za którą powinnam tęsknić cały czas. A ja to poczułam dopiero po ostatnim spotkaniu przed dłuższą rozłąką. Dlaczego?

Nawet na posklejanych odłamkach duszy pozostają rysy, które odbijają się na ludzkiej psychice.