Twórczość, Sehanine

Czasem zdarzy się, że kogoś spotkasz. Kogoś, o kim pomyślisz, że jest jak lustrzane odbicie Ciebie. To dobre odbicie, nie to złe. To, które chciałbyś pokazać światu, a które ukrywasz w strachu przed krytyką. Czasem tak jest, że widzisz taką osobę i czujesz, że możesz stanąć bardzo blisko jego granicy, dotknąć jego duszy. Stoisz o krok, czujesz to wszystko. Wyciągasz rękę i nagle brodzisz w czymś lepkim. Ogarnia cię dziwne uczucie. Zawodu i niedosytu. Chcesz podejść bliżej, ale znów ten obraz okazuje się być tylko mirażem w Twojej głowie. Pytasz samego siebie, dlaczego? A ktoś po drugiej stronie również zadaje sobie to pytanie. Nieświadomy tego, co dzieje się z wami obojga. Bo nie widzicie siebie a jedynie swoje własne oczekiwanie, iluzję tego, co chcecie zobaczyć. I myśląc już tylko o tym, że jesteście dla siebie iluzją i niezaspokojonym oczekiwaniem, pojawia się rozczarowanie. Potem odchodzicie. Bez pewności i bez odpowiedzi. Coś, co z początku wydawało się tak piękne i prawdziwe, w jednej chwili staje wyimaginowane.

W kręgu marzeń, ludzkich rozkoszy i dramatów,
trwa iluzja rozwiewana w perspektywie czasu.
Oto gra losu, największych głupców i filozofów,
uwikłanych w tanecznym kole z przemijaniem i wiecznością.
Oba przekleństwem niosą chmurą czarną
dla głupca nieszczęście i drogę marną.
A ten zaślepiony swą chorą namiętnością,
pała niewolą dla duszy, dla ciała wolnością.
I jedno tylko widzieć chce i pragnie
- zatopić swe zmysły w rozkoszy oceanie.

Mówi się, że bycie sobą to odwaga.
Myślę, że w niektórych przypadkach jest głupotą. Czasem dla własnego dobra lepiej nie odkrywać swoich wszystkich kart.

Ciężko mówić o pięknie nieba mieszkającym w podziemiach i
nie bardziej realna wizja podziemia dla tych co żyją w przestworzach.

Świat się zmienia...
Kwestia czasu aż mądrość i siłę nazwą chorobą i dla własnego bezpieczeństwa każą poddawać leczeniu.

Biegnę. Nareszcie, jakże daleko dotarłam!
W bladym świetle, cichym krokiem
skaczę na ciernie, chwytam się za stopę,
spadam na kamienie z wielkim łomotem.

Wstaję, poprawiam ubranie, fryzurę,
jestem ostrożna, głowę podnoszę wysoko.
Stawiam krok patrząc na zegarek,
zdążę dobiec nim wskazówka znów stanie.

Może usiądę, chociaż minutę odpocznę.
Mija godzina, nigdzie się już nie ruszę.
Czas ucieka, biegnę o niczym nie wiedząc.
Wciąż tu jestem choć wcale nie będąc.

Kłamstwa, płomienie rozpalone na środku Tej wysepki.
Niczym pułapka, na próżno szukać stąd ucieczki.
Całe życie stało się snem uciekającym przed marą.
Nadchodzi dzień, zbliża się kolejna zmiana, za zmianą.

Ciągły bieg, przez lasy i błonie bez chwil wytchnienia.
Z ostatnim oddechem, ostatkiem siły, wiary utracenia.
Nieposkładana całość rozpadająca się w dłoniach
Kryjąca sekret niezamieszkały w ludzkich słowach.

Pałający nadzieją, w głębiach serc na dnie ukryty
Złożony, potężny lecz z wszelkiej pamięci wymyty.
Nadchodzi noc a sen wciąż nie przynosi ukojenia.
Jedno pytanie a tysiąc kłamstw prowadzących do zwątpienia.

Gwiazdy są tak piękne, oświetlają bezgraniczny mrok, którego ani początku ani końca nie znamy. Podziwiamy ich piękno, wyjątkowość. Oczarowujemy się nimi. Jak często ich światło staje się dla nas drogowskazem... Potrafią lśnić przez tysiące lat mimo, że mogą być już dawno martwe… a głupiec wpatrzony w jej blask, bez żadnego zapewnienia potrafi wierzyć, że odnalazł Wieczny Płomień.
(...)
Jest już noc, nad sobą mam setki gwiazd. Każda może być prawdą, zaledwie kilka spośród wszystkich lub też żadna z nich. Jestem głupcem, który czeka na odpowiedź mędrca. Czekam aż odpowie, czy gwiazda za którą podążam jest prawdziwa. Co jednak jeśli mędrzec ten tak samo wpatrzony jest w fałszywą gwiazdę, w gwiazdę której zapewnienie o prawdziwości jest tak samo nikłe jak o mojej?

Zniknąłeś, lecz wciąż czuję Twoją obecność
gdy po raz kolejny zawracam i czuję lęk.
Nic gorszego od przechodzących dreszczy
wspominając ostatnie z Twych słów...

Kim jesteśmy, jeśli nie tym, kim byliśmy?
Sami nadaliśmy sobie imię zakładając maskę.
Zostaliśmy uśpieni walcząc naprzeciw siebie,
mimo to nie potrafimy wyprzeć się prawdy.

Zamknęliśmy Bramę nieświadomi swych błędów
w rzeczywistości, która stała się kłamstwem.
Pozostawiając pytania, na które brakło odpowiedzi
odpychając wiarę, która rozumu nie zwycięży.

Kim jesteśmy, jeśli nie tym kim byliśmy...?

Nasze twarze się zmieniają godzone przez czas.
Zmieniając twarz zmieniliśmy tożsamość.
Tak trudno uwolnić się z nieświadomości,
tak trudno iść znów drogą do prawdy.

Kim jesteśmy ?