Czasem zdarzy się, że kogoś spotkasz. Kogoś, o kim pomyślisz, że jest jak lustrzane odbicie Ciebie. To dobre odbicie, nie to złe. To, które chciałbyś pokazać światu, a które ukrywasz w strachu przed krytyką. Czasem tak jest, że widzisz taką osobę i czujesz, że możesz stanąć bardzo blisko jego granicy, dotknąć jego duszy. Stoisz o krok, czujesz to wszystko. Wyciągasz rękę i nagle brodzisz w czymś lepkim. Ogarnia cię dziwne uczucie. Zawodu i niedosytu. Chcesz podejść bliżej, ale znów ten obraz okazuje się być tylko mirażem w Twojej głowie. Pytasz samego siebie, dlaczego? A ktoś po drugiej stronie również zadaje sobie to pytanie. Nieświadomy tego, co dzieje się z wami obojga. Bo nie widzicie siebie a jedynie swoje własne oczekiwanie, iluzję tego, co chcecie zobaczyć. I myśląc już tylko o tym, że jesteście dla siebie iluzją i niezaspokojonym oczekiwaniem, pojawia się rozczarowanie. Potem odchodzicie. Bez pewności i bez odpowiedzi. Coś, co z początku wydawało się tak piękne i prawdziwe, w jednej chwili staje wyimaginowane.