Twórczość, sebas1519

A jeśli będziesz chciała już iść,
weź mnie za rękę
Ja pójdę za Tobą
choćbym już nigdy nie miał zobaczyć ich
was, nas, mnie.
Weź mnie za rękę,
zaprowadź gdzie sama chcesz
zabierz ze sobą,
Tylko nie zostawiaj samego Tu.

Choćbym już nigdy miał nie otworzyć oczu.
Choćbym już nigdy nie poczuł na twarzy wiatru.

Weź mnie za rękę,
ale nie puszczaj już nigdy.

Nieważne, co w życiu osiągnąłeś,
ani co osiągnęli inni.
Nieważne, że Ty masz więcej,
a inni mniej.
Ostatecznie,
i tak spoczniecie w tej samej ziemi.

Kiedyś za tobą dumnie tłumy szły,
Dziś pozostały na głowie tylko wszy.
Pozostały wspomnienia i cień tamtych dni,
Gdy siedzisz i marzniesz – w oczach kręcą Ci się łzy.

Niegdyś cały świat u stóp ci stał,
Teraz nawet gdybyś łkał -
Nikt nie spojrzy w twoją stronę
Nie pomoże, choćbyś konał.

Leżysz brudny na przystanku,
Dziś zamarzniesz o poranku.
Dziś Twe życie zdmuchnie wiatr,
Skostnieje ciało, stargany wrak.

Nikt po Tobie nie zapłacze...
Krótką pamięć ma ten świat.
Takie życie – tak to tłumaczę.
Był raz człowiek... nagle brak.

Straciłem Cię lesie świerkowy
pachnący tajemnicą i dzikością,

Straciłem Cię strumieniu przejrzysty
chłodną wodą wolności przepełniony.

Straciłem Was góry moje
wznoszące się dumnie i spokojnie.

Straciłem Was i zamknięty jestem
oddycham powietrzem betonowego lasu,
wspinam się na murowane góry
i zanurzam się w wirze kamiennej wody.
Uwięziony jestem i sił mi brakuje na ucieczkę,
Kajdany zbyt mocno odcisnęły sie już na nogach.
Nie mam sił by je zrzucić..
I pomocy z żadnej strony,
bo... za mną stoją mi podobni...
tylko oczy, jakby bardziej zgasły.

I stoję w środku miasta
i krzyczę
krzyczę wśród tłumu ludzi
lecz nikt nie słyszy mego wrzasku.
Ciemne miasto niesie mój głos
on się roznosi,
daleko mu do delikatności,
a mnie rozsadza w środku
dynamitu lont się kończy.
Wybuch się już zbliża
I koniec nastąpi.
nastąpi koniec.
Ale jakiż efektowny.

Jeszcze pamiętam ich twarze,
choć tracą swe kształty,
robią się bardziej szare,
takie zamazane.
Jeszcze pamiętam ich głosy,
choć dźwięk w uszach już mocno zmieniony.
Zniekształcają się myśli -
myśli i wspomnienia.
Pamięć zawodzi.
Chcę pamiętać,
lecz to takie ulotne.
Chcę pamiętać co tak ważne jest,
wasze twarze
Uśmiechy,
zdarzenia.
Pamiętam bardziej cienie.
Teraźniejszość uszła razem z wami.
Przeszłość zatarta w starych fotografiach.
Tracę was,
każda sekunda oznacza niepamięć.
Każda sekunda oznacza zatarcie.

Pamięć zawodzi mnie,
tracę Was.
Raz już straciłem
tracę i drugi.
Ostatni?

Wędrówka przez ziemie niczyje,
choć każdy czuje się ich panem.
Wędrówka przez ziemie ludzi,
ziemie przyjaciół,
choć każdy z nich jest jak manekin,
jak marionetka...
sterowany.
Błędny wzrok okala zewsząd
przeszywając przerażeniem,
Wszystko takie różne... a,
takie same przecież.
Wśród piekieł życia,
wśród ciemnej otchłani.
Czekam na światło,
czekam na znak z nieba.
Co tu ma sens?
Co będzie z nami, gdy nadejdzie już czas?
Czas strachu, czas zwątpienia, czas nicości.
Nic się nie zmieni,
wszystko pozostanie.
Pozostanie ciemność i cisza pozostanie.
Cisza wiekuista,
pośród lasu krzyży.

Zatrzymaj się młody człowieku,
przystań,
odetchnij,
nie pędź.

Zatrzymaj się i zobacz jak ludzie płaczą,
jak marzną dłonie małego dziecka
spójrz na wystające żebra tego psa,
Usłysz głodne wołanie z brzucha bezdomnego.

Rozejrzyj się w autobusie,
czyż nie widzisz, że ten starszy pan nie uśmiechał się już od lat?
zobacz na tego siniaka młodej dziewczyny pod oknem,
nie zakryły go ciemne okulary.

Zatrzymaj się młody człowieku,
spójrz na żylaste ręce twojej matki,
na smutki ukryte pod jej zmarszczkami.
Zerknij na ojca,
czy nie widzisz, że kręgosłup odmawia mu posłuszeństwa?

Zatrzymaj się,
odetchnij,
nie pędź,
rozejrzyj się.