Twórczość, Sappy

...A te wszystkie dni i noce spędzone w tym szarym pokoju, stawały się nie do zniesienia. Coraz częściej pogrążały się razem ze mną. Spadałam szybciej i głębiej. A ściany stawały się o kolejne odcienie szarości ciemniejsze. Ale była też cisza. Tak... Ona mnie również nie opuszczała. Zawsze była blisko. Zawsze mogłam się w niej schować. I tak samo jak smutek wyciągała swoje zimne ręce by mnie objąć - w sumie to był jedyny gest czułości, jedyny jaki znałam.

- Czego się boisz?
- Nie wiem...
- Na pewno wiesz.
- Ale czy coś to zmieni?
- Mogę nauczyć cię panować nad strachem.
- Nauczysz mnie jak ufać ludziom, pomimo, że ciągle mnie ranią? Sprawisz, że patrząc przez okno, nie pomyślę o tych wszystkich, których straciłam? Sprawisz, że przestanę bać się cierpienia, samotności, że tak jak kiedyś znów będę się uśmiechać niczego nieświadoma?
- A niby jak mam to zrobić?
- Sam powiedziałeś, że potrafiłbyś nauczyć mnie panować nad strachem...
- Ale myślałem, że może boisz się np. pająków... tak jak inni ludzie.
- Widzisz, problem w tym, że nie jestem taka jak "inni ludzie".
- To w takim razie jaka jesteś?
- Jestem kimś, kogo ludzie nie są w stanie zrozumieć. Jestem ich zaprzeczeniem. Jestem kimś kto nie powinien tu być, bo za bardzo się różni i przez to cierpi... i właśnie tego się boi.

Proszę, nie zdziw się, jeśli przychodząc do mnie w nocy, zobaczysz moje oczy pełne rozpaczy i ślady łez na policzkach - przecież nikt nie jest idealny...

W ludzkiej psychice dzieją się dziwne rzeczy. Powstają blokady, których człowiek nie jest w stanie obejść. Trudno mu jest pozbyć się niektórych wspomnień, myśli. To, co było czymś ważnym, gdzieś zawsze będzie zapisane. To, co zostało powiedziane przez przypadek będzie w nas tkwiło na zawsze. A próbując z nią walczyć, walczymy z samym sobą. Dlatego ta walka już z góry skazana jest na porażkę. Pamięć nie zapomina...

Zawsze znajdzie się ktoś, kto będzie próbował zniszczyć twoje marzenia i plany. Ważne, żeby się nigdy nie poddać i dążyć do ich spełnienia. Może to być przecież jedyna rzecz, która sprawi, że będziesz naprawdę szczęśliwym człowiekiem.

Jeden z samotnych dni
Bez nadziei na uśmiech
Bez ciepłego słowa
Spróbuj przetrwać
Zobacz, jak często bolą słowa
A najbardziej te niewypowiedziane
Wpisane w przeciwności losu
I spróbuj nie płakać
Zostaw wszystko gdzieś za sobą
Nigdy nie wracaj do dzisiejszego dnia
Nie wracaj do tych ludzi
Wierzących w prawdziwą miłość
W miłość, w którą przestałeś wierzyć
Przecież tego nie ma
Możliwe, że kiedyś istniało
Lecz pozostawiło pustkę
W twojej, postrzępionej przez ludzi duszy

Mogłabym, ale nie chcę.
Nie chcę, bo się boję.
Boję się kolejnego bólu,
Źle podjętej decyzji.
Po prostu tego nie chcę.
A ty nie rozumiesz, dlaczego...

To nie jest tak, że niektórym ludziom brakuje odwagi by zrobić coś, o czym naprawdę marzyli. Oni tylko niepotrzebnie zastanawiają się, co pomyślą wtedy inni ludzie...

Nawet uśmiech nieznanego nam człowieka, którego mijamy na ulicy, sprawia, że nie czujemy się aż tak bardzo samotni...

Zaufanie jest taką cegiełką zbudowaną ze złota. Ozdobiona ametystami w kolorach tęczy. Niezwykłą rzeczą, której nie można kupić. Można ją kogoś obdarzyć. Można od kogoś otrzymać. Ale wówczas trzeba o nią dbać. Pilnować, by nic jej się nie stało. By nie wypadła nam z rak podczas drogi. Nigdy nie wiadomo, co się wydarzy...
Można zaufać wszystkim ludziom, a można tylko jednej osobie… to zależy, co z tą cegiełką się kiedyś stało. Każda kolejna osoba, którą darzymy zaufaniem nie dostaje całej cegiełki, bez żadnego uszczerbku. Są zadrapania, rysy. Możliwe, że jakiś kawałek się ukruszył… a wtedy taką cegiełkę, trudno jest otrzymać. Bo po co dawać ją kolejnej osobie, która może ją jeszcze bardziej zniszczyć? Lepiej ją zatrzymać do końca dla siebie. Nie zwracać uwagi, na chętnych na nią ludzi. Bo oni i tak po pewnym czasie, przestaną się nią interesować. Znajdą sobie inną…
Ale pomimo tego, pojawi się jedna osoba, która po prostu będzie przy nas. Nie będzie nic chciała. Nie będzie nalegała. Da nam swoje zaufanie, bliskość, ciepłe słowa, poczucie bezpieczeństwa. Nie będzie oczekiwała niczego w zamian. Będzie cierpliwa i poczeka… aż my zaufamy, całkowicie, jeszcze ten jeden ostatni raz…