Jak deszcz płyną me łzy,
Niczym rumak ognisty, piękny, puszysty.
Wylana kropla, wylana łza,
Czy ty tego chcesz?
Czy chcę tego ja?
Czy wolno tak ranić i czy więcej chcieć?
On myśli że tak.
Ja wierzę że nie.
I powraca myśl, powraca łza.
Ohh... to szczęście, ja chyba je mam.

Fruwać nie potrafię, więc nigdy nie zostanę w górze.
Iść prostą drogą się boję, że nigdy się nie zagubię.
Oglądać się za siebie nie mogę, bo nigdy nie zobaczę co przede mną.
Żyć na wolności tak trudno...
Wiele tajemnych miejsc.Czy kiedyś je odnajde?
Tyle złamanych serc. Czy któreś nie spadnie na mnie?
Tyle wrogości wśród nas.Czy będę jej ofiarą ?
Tyle dobra, zła i szans, które trzeba wykorzystać.

Delikatny szum codziennie budził mnie
i wsłuchiwałam się bez końca.
On mi szeptał najpiękniejsze wiersze
Myślałam że to wspaniały sen.
Nie, nie to rzeczywistość..
W swych listkach uśpiona
jak zachód słońca nad morzem.
Gdy to drzewo na zawsze odeszło
skończyło się wszystko.
Jakby zamknięto je w małym pudełku,
ból ciągle zostawał, a tęsknota nie znała granic.
W oczach mych został tylko widok ściętego drzewa.

Czasem chciałabym przeczytać historię własnego życia. Być może udałoby mi się uniknąć tego co teraz jest już nieuniknione.