Twórczość, Riddlegirl

Jestem jak huśtawka:
raz jestem na szczycie, a raz na samym dnie...
Jestem jak wiatr:
pędzę przed siebie nie zważając na innych...
A czasami zdarza się, że jestem jak ptak:
odlatuję i mam uczucie, jakby nic mnie tu dłużej nie trzymało...
.
.
.
Ale najczęściej jestem sobą.

Właśnie wpuściłam sojego największego wroga do własnego domu.
.
.
.
...cholera, trzeba popracować nad asertywnością.

Chowam się w kącie.
Tak wiele rzeczy do zrobienia, zaplanowania, przemyślenia, obmyślenia, wymyślenia, przygotowania, przyrządzenia czy zmartwienia...
Tysiące słów przelatuje mi przez umysł z niewiarygodną szybkością. Autostrada zwana konwersacją. Ciągną się myśli niepewne, mroczne i złe. Trzęsę głową próbując się ich pozbyć, wytrzepać je z umysłu.
Bezskutecznie.
Pochłaniają mnie coraz bardziej małe stworzenia zwane wątpliwościami. Ciekawe z nich twory. Przychodzą zawsze kiedy już podejmę decyzję i wkradają się do mojej głowy po cichutku, aby nikt nie zauważył. Opowiadają o zagrożeniach, szepcą czule o skutkach, informują o wszelkich możliwych błędach.
Zaraz potem przejmują nade mną kontrolę i odwołują wszystko, co do tej pory ustaliłam.
Zakrywam twarz rękami i modlę się szepcząc, choć wiem, że to nic nie da. Siedzę bezczynnie i patrzę jak te istoty rosną w siłę i nabierają potęgi.
Chowam się w kącie.

Mam jeszcze tą złudną nadzieję, że mnie nie znajdą.

Jestem bezradna.
Każda ulotna chwila, każda warta zapamiętania data znika. Zupełnie, jakby ktoś rzucił w moją stronę drobnym, porcelanowym wazonikiem z napisem "wspomnienia", a moje nieudolne ręce nie zdążyłyby uchwycić przedmiotu na czas.
Pomimo, że staram się poskładać wazon, pozostają w nim niezapełnione luki i pęknięcia, których nie da się zakamuflować. Kaleczę sobie ręce szukając pozostałych zagubionych części.
I robię najgorszą możliwą rzecz - płaczę. Płaczę, wiedząc, że nic mi to nie pomoże, bo choćbym nie wiem jak się starała, nie uda mi się przywrócić "wspomnień" do poprzedniego, nienaruszonego stanu.
Rozpaczliwie pragnę pomocy, ale nie potrafię się odważyć, by kogoś o to spytać.

Jestem bezradna.

Proszę, niech ktokolwiek mnie zauważy... mnie i moje okaleczone dłonie.

Rozmawiam z Diabłem.
Słyszę cichy chichot Lucyfera. Nie jestem na niego zła, ani też obrażona. Przywykłam już do niego. Przyzwyczaiłam się do tego, że namawia mnie do różnych złych rzeczy. Zwykle tylko patrzę na niego i słucham uważnie,lecz zawsze odmawiam. Pyta mnie czemu, a ja siedzę cicho. Czemu? Też się zawsze zastanawiam. Czasami widzi, że jestem smutna i nawet rozmawia ze mną. Tak po prostu. Niczego nie proponuje, niczego nie sugeruje. Najzwyczajniej w świecie prowadzi ze mną dialog.
I wtedy uświadamiam sobie, że on ma tu tylko mnie. Nikogo innego.
Dlaczego ciągle tu jesteś, pomimo, że nie chcesz robić niczego złego?
Cisza.
Dlaczego ze mną rozmawiasz, pomimo, że jestem Diabłem?
Znowu cisza.
To nie ma sensu...
Wstaje i powoli odchodzi, [...]

Idę ulicą i prowadzę ze sobą monolog.
Pytam jak tam życie, co u mnie, czy pogodziłam się wreszcie z siostrą lub czy może mój ulubiony serial jest nadal emitowany. Nie przeszkadza mi brak odpowiedzi. Uznaję ciszę za czas na namysł i daję sobie czas na przemyślenie niektórych spraw. Mój umysł analizuje pytania i szuka właściwej odpowiedzi - takiej, która zaspokoiłaby pytającego ale nie wyjawiłaby zbyt dużo. Czasem mam w końcu coś powiedzieć, ale decyduję się na milczenie.
Czemu? Z prostej przyczyny. Nie byłoby zabawnie, gdybym wiedziała o sobie wszystko.

Idę ulicą i prowadzę ze sobą monolog.

Czemu, pytasz? Bo ciągle mam nadzieję, że uzyskam kiedyś odpowiedzi.

Stoi niewzruszenie w mgle uczuć, po raz kolejny się gubiąc...
.
.
.
...mała dziewczynka z wielkim sercem.

Przez zwykłe rozmowy się kłócimy.
Przez najkrótsze zdania się boimy.
Przez słowa powstają nieporozumienia.

Dlaczego więc nikt nie zachowa milczenia?

"Kim jesteś?" pytasz.

Z mojej twarzy nie wyczytasz.

Powiem ci w sekrecie,
o moich myśli bukiecie.

Jestem tą dziewczyną, której nikt nie zauważa,
jestem tą dziewczyną, którą każdy upokarza,
jestem tą dziewczyną, której doba nie wystarcza,
jestem tą dziewczyną, która świat tylko obarcza,
jestem tą dziewczyną, co myśli zamyka pod kluczem,
jestem tą dziewczyną, która zawsze ubrudzona jest tuszem,
jestem tą dziewczyną, która na zdjęciach się nie uśmiecha,
jestem tą dziewczyną, której nie pasuje żadna cecha,
jestem tą dziewczyną, co zamiast mówić pisze,
jestem tą dziewczyną, co od hałasu woli ciszę,
jestem tą dziewczyną, która boi się wszystkiego,
jestem tą dziewczyną, która próbuje udawać głupiego,
jestem tą dziewczyną, która nie wie już co robić,
jestem tą dziewczyną, która nie umie się przysposobić,
jestem tą dziewczyną, która w martwy punkt się wpatruje,
jestem tą dziewczyną, która wszystko po cichu miłuje,
jestem tą dziewczyną, która zakochuje się w nieodpowiednich osobach,
jestem tą dziewczyną, która myśli tylko o swoich chorobach,
jestem tą dziewczyną, która mówi, że "to głupie",
jestem tą dziewczyną, którą zawsze w głowie łupie,
jestem tą dziewczyną, co myśli kolorami,
jestem tą dziewczyną, co się skrywa za oknami,
jestem tą dziewczyną, którą omijasz z daleka,
jestem tą dziewczyną, co nieustannie ucieka,
jestem tą dziewczyną, która boi się ludzi,
jestem tą dziewczyną, która nie chce się obudzić.

Jestem tą dziewczyną, która marzy o głupich rzeczach,
jestem tą dziewczyną, która wszystkiemu zaprzecza.

"Kim jesteś?" pytasz ponownie.
.
.
.
"Nie wiem" mówię ostrożnie.

Możesz nie znać mojej twarzy,
Mogłeś mnie nie zauważyć.
(wśród tłumów wokół siebie)

W samotności obserwowałam,
W ciszy kontemplowałam.
(że gdy się uśmiechasz czuję się jak w niebie)

Umysł cicho podpowiadał i odmawiał
Na twój widok martwy padał.
(serce z radości łkało)

A ja -jak głupia- nic nie wiedziałam,
A ja -jak ślepa- niczego nie dostrzegałam.
(że zawsze było mi mało)

Za spojrzenie oddać życie,
Za uśmiechy poddać bycie.
(a za rozmowę zabić można)

Adorować po cichutku,
Wzrok odwracać powolutku.
(próbuję być ostrożna)

By błędu nie popełnić,
By czary nie przepełnić.
(i się nie zakochać)

Odchodzę próbując się nie złamać,
Nigdy nie wiedząc jak to działa.
(że jedyne co potrafię to szlochać)