Twórczość, Przezroczysta

Zaczęłam wierzyć. W tę wyjątkowość, emocje towarzyszące po raz pierwszy.
A później krótka rozmowa, kilka zdań... I okazało się, że znów dałam się nabrać.

Lustro pocięło twarz na strzępy,
zatonęły papierowe nadziei okręty,
cztery ściany jak klatka nicości,
imadło idealnej samotności,
kiedyś jesień zabiła niewinność,
karą za ufną naiwność.
Twoje martwe spojrzenie
każe mi odejść w uśpienie.

noc ciemna
taka, bez gwiazd
co migocą
przeraża
- lecz ciągle jest nocą
dzień chmurny
bez słońca
szarawy - we mgle
trwa smutno
ale jest dniem
a człowiek
bez serca
czyniący wciąż źle
jest jeszcze
człowiekiem... czy nie?

Ile nocy przesłuchanych... Ile nocy przekochanych... Przepalonych...Przemyślanych...Przegadanych.. I butelka ginu... I żarówka zielona lub czerwona... Zamiast zwykłej białej... A teraz są wspomnienia... Tak piękne wspomnienia, że nadal nie chce się zapalać tego białego... Codziennego światła..

Zdecydowałam się... Zbieram z sofy Twoje ślady. Patrzę na miejsca, w które zajrzeć nie chciałeś albo nie zdążyłeś. Zbieram z dywanu okruchy słów tych pięknych i tych szczerych i prawdziwych i wiesz... Jest mi dziwnie obojętnie, dziwnie bez żalu,
bez tęsknoty, bez pretensji. Może nawet trochę dobrze. Czas wyjść, lecz nie zamykam za sobą drzwi...

Pamiętasz?
Pamiętasz...
Kształty, przestrzenie,
Pragnienia
Tak wyraźne, realne,
Dotykaliśmy ich
Rozwiały się jak
Dym z papierosów
Czujesz?
Czujesz
Pozostał zapach po nich
Stykały się nasze
Wszechświaty
Tworzyły nowe istnienia
Wierzysz?
Nie wierzysz...
Zniknęły...
Pozostał ból i zniszczenia.

-Kocham Cię.
- Ja też Cię kocham...
- Ale co, jeśli miłość nie wystarczy?

Pomimo wielu uśmiechów, które rozdajemy na lewo i prawo, serce każdego z nas przeorane jest raną tęsknoty za czymś co utraciliśmy na zawsze...

Zapatrzył się, zamyślił
I przez nieuwagę
Zawadził skrzydłem o codzienność
Stracił równowagę
Poleciał, spadał, mijał tych
co w dół nie spoglądali
próbował lot odzyskać lecz
już skały widział gdzieś w oddali.
I ludzi co cieszyli się
Na widok jego kiedy spadał
Podnieśli pale więc na sztorc
Z zawiści... Zabić trzeba dziada!
Pięściami mu wymachiwali
Szczerzyli zęby, śmiali się
Ciało by jego rozszarpali
Piórami skrzydeł podzielili się
W ostatniej chwili ciało spiął jeszcze
I złapał wiatru życiodajny ruch
Poderwał się do lotu niezdarnie
Nie dali rady ściągnąć go w dół
I poszybował cicho z powrotem
W swe miejsca
Gdzie dobrze i błogo było mu tak
I nie pozwolił już sobie nigdy
Na jeszcze jeden rozsądku brak.

Chciałabym kiedyś powiedzieć Ci o tym, co życie w mej księdze zapisało...
Znaleźć w sobie dość siły... odwagi... by mówić... by słowa nie bolały...
Chciałabym... zwyczajnie... na Twoim ramieniu... położyć głowę... i zapomnieć
o smutku... życiu... o zwątpieniu...
Cieniu ukrytych głęboko wspomnień...
Czuję jak smutek w gorycz się zmienia...
łzy są już tylko głęboko w sercu...
przestałam walczyć... nie chcę uciekać...
życie już nie ma żadnego sensu.
Uczę się trwać... być... beznamiętnie...
patrzeć na życie zimnymi oczami...
uczę się milczeć... gdy serce woła...
uczę się życia pomiędzy chwilami...

Za rzeką niespełnionych obietnic
Za pustynią słodkich kłamstw
Za oceanem niewypowiedzianych uczuć
Za górą ze wszystkich draństw

Za setką złych przymierzy
Za milionem raniących słów
Za tysiącem upokorzeń
Za bezlikiem nie wyśnionych snów

Za zasłoną ze ślepych spojrzeń
Za murem z wyznań fałszywych
Za fosą z przelanej goryczy
Za przepaścią uśmiechów zdradliwych

Za galaktyką bezdusznych serc
Za bezmiarem szans niewykorzystanych
Za huraganem ze straty honoru
Za wąwozem planów zapomnianych

Byliśmy my
Ja i Ty.

Ile razy jeszcze drżącą dłonią przytulę.
Zagubię palce w Twoich włosach,
Wybaczę za dużo...
Dam sen spokojny i nadzieję na ciepły poranek
tak z miłości, tak bez skargi, tak bez słowa.