Twórczość, pozytywka111

A na ziemi wierzymy wciąż w cuda,
i nadzieja gdzieś w sercu sie błąka.
I modlitwę stale szepczemy, o jednego, małego aniołka.
Zasypiamy z tym samym pragnieniem.
W perły z łez ubieramy swe troski.
I wierzymy w naszych marzeń spełnienie.
I ufamy w nasz prywatny plan Boski.
I czekamy, czekamy, wierzymy.
Nasza myśl ku niebiosom leci:
Matko Boga i każdego człowieka,
Przytul nasze, nienarodzone dzieci.

A jeśli kiedyś,przewrotny los sprawi, że zachwyci się Tobą inna kobieta a Twoje serce odnajdzie drogę do tego lepszego, to powiedz mi o tym od razu. Nawet zdradzona miłość potrzebuje rozkwitac w radości a nie w strachu.

Moja wielka, Mała Nadziejo,
Jeszcze w niebie zameldowana,
Nie tulona przeze mnie gdy płaczesz,
Na dobranoc nie całowana.
Może wreszcie ktoś w górze usłyszy,
Głośny dzwonek przy niebiańskich bramach,
I na ziemię ześle mi Ciebie.
Tęsknię, czekam, ja-Twoja Mama.

Nie jestem dziś zła na ciebie, choć w moich słowach czuć żale.
Być może jestem niemiła, być może tylko dziś a nie wcale.
To po to by nie dać ci szansy, byś lubił mnie bardziej niż trzeba.
jesteśmy już raz zakochani i tego odwrócić się nie da.
Ktoś kiedyś ułożył nam przecież, na życie odrębne plany.
Nie pytał nas wtedy o zgodę, nie mówił że się spotkamy. spróbujmy pogodzić się z losem, nie będzie Nas nigdy kochanie,
to boli? wiem, nie smuć się proszę,to z czasem boleć przestanie.

Tam gdzie Ty chodziłeś, ja wydeptuję swoje ścieżki.
To, co Ty widziałeś, teraz zachwyca moje oczy.
Co Ty osiągnąłeś, ja powoli zdobywam.
Tam, gdzie Ty jesteś, ja dopiero zmierzam.

Wierzymy w czarne koty, pechowe trzynastki i drabiny stojące nam na drodze. Nakręcamy strach,który gdzieś w środku udaje nieobecnego. A potem własne błędy usprawiedliwiamy złośliwym zrządzeniem losu.

Będziesz moją miłością dodatkową, taką zupełnie inną, gratisową.
Taką, która nie pożąda, nie pragnie, nie szuka siebie.
Taką, która żyje codziennie ale obok ciebie.
A przy tym żyje dalej, bo nie ma wyboru.
Nikt nie da jej nadziei na bliskość, spotkanie.
Przyszłością tej miłości jest tylko czekanie.

Brudna ziemia przykryła się białą kołderką pozornej czystości. Szara i ponura rzeczywistość ubrała się w kilka sznurków światełek i zgrywa bardziej przystępną, po prostu Grudzień.

Domu nie ogrzewają tylko płomienie miłości, jakkolwiek byłyby wielkie, a warkotu w brzuchu nie zagłuszają najsłodsze czułe słówka. Współczesny romantyzm jest tylko skutecznym realizmem.

Nie jestem Twoim okruchem nadziei ani ostatnią deską ratunku,
nie bawi mnie gdy ze mnie żartujesz,
i czasem z braku cierpliwości brakuje mi współczucia.
I chociaż nieraz złościsz się na mnie,
razi Cię moja czasowa nie biegłość albo też młodość metryki,
to jestem gdy potrzebujesz pomocy.
Rano, wieczór, za dnia czy w nocy,
trochę jak Twój Anioł Stróż, tylko w zszarzałej już od prania bieli.
Nieraz z niepokojem śledzę czyjś urywany oddech, w gotowości czekam na czyjeś wezwanie.
Nie dostaję kufra pozytywnych cech,
a Ty tak po prostu dajesz mi swój bagaż bólu, trosk, cierpienia,
licząc w zamian na lek na całe zło tego świata.