Twórczość, potania

Po-żal się
Boże.

Gdy spotkasz moją motywację, gdzieś na dole
zapytaj: jak długo zamierza stać w miejscu?
Gdy spotkasz moje ideały po drodze,
zapytaj: jak im nie wstyd, że były w tym miejscu?
I gdy spotkasz kogokolwiek na drodze
to pozdrów ode mnie serdecznie, naprawdę!
Nigdy nie życzyłam źle, nawet gdy
mówiłam prosto w twarz - prawdę!

Zapomnij moje żale,
dziś wlewam je do szklanki
wypijam jednym haustem
niech świat się zacznie martwić (o siebie sam).

Wstałam później niż zwykle
Te kilka minut...
Niebo było inne
Chciałam zostać.

I gdy łapiesz mnie za dłoń, ja nie czuję wcale ciepła,
tylko uczucie niepokoju i chęć, by się stąd zerwać.

Przy drodze stałam sama, obserwując wschody i zachody słońca,
zbyt odległe, by móc dostrzec piękno ukryte w nich.
Nagraliby film, widząc w tym piękną scenerię,
ja widziałam tylko, co mam w sobie, czyli nic.
Niosłam lekki plecak, doświadczenie upchałam gdzieś w głowie,
na barkach pozostał tylko ciężar dawnych dni.
Prześwietlone zdjęcia ze zniszczonych klisz -
to cała opowieść, wyrwana z kilku hermetycznych chwil.