Im dłużej tu żyję, tym mnie wiąże mnie z miejscem,
Chciałabym spakować plecak i oswoić przestrzeń.
Wszędzie dobrze, gdzie mnie nie ma - najlepiej,
Spać na kartonie, bruk potrafi ogrzać lepiej (czasem).
Pielęgnować wspomnienia, dostrzegać więcej,
Docenić co mam, nim przeleci to przez ręce...
Nie czuję granic, choć świat nie jest otwarty,
Przyjmuje wszystkich, ze starannością trawi - ich.

Praca - kilka etatów, który buduje przyszłość?
W co zainwestować żeby "jakoś" to wyszło?
Uczyli prawdy, szczerości - teraz chcą to sprzedać,
Innym się pomaga, nie buduje wieży na grobach (pamiętaj).
Wierzyli, że mam talent i samozaparcie,
Lecz pierwsze wrażenie, pierdole od zawsze.
I jak piję z tobą w czwartek to jesteś dla mnie bratem.
I jak piję z tobą w czwartek to możesz liczyć na mnie - zawsze.

Ludzie. Nie potrafię przyzwyczaić się do obecności...
Często mnie wkurwiają, bo nie żyją jak ja.
I gdyby tylko żyli po swojemu - to żaden problem,
Lecz próbują mnie ustawić - niszcząc mój świat.
Wielu wydaje się, że wiedzą wszystko -
Moja historia życia, jedna wielka Enigma.
Wielu się wydaje, że mogą tu wszystko,
Nikogo z nich nie widziałam tam, gdzie już byłam...

Buty. Nie wiążę, leczy Ty, bądź ostrożny.
Mam kartki puste i obrazy w głowie
I mogę iść nie zapisując już ni słowa,
I opowiem Ci wszystko - to wciąż ważne dla mnie.