Twórczość, Poleńka

Gdy zbliżymy się
na odległość palców, tych samych,
którym nie będzie dane się spleść.
Wtedy upewnię się,
że nic już nie zburzy granicy,
którą będzie trwanie
w bolesnym oddaleniu…

I znowu przekonałam się,
że najpiękniejsze wiersze
pisze samo życie.

Ostatnio jest to krótka forma,
zwięzła, mocna i poruszająca
– Twoje imię…

Pamiętam Cię twardą i surową,
gdy niewzruszona łajałaś przejaw
każdego nieposłuszeństwa.

Pamiętam Twoje śmiałe kroki
i słowa, które jak nóż potrafiły ciąć
nadwrażliwy umysł.

Pamiętam mój gniew, w którym
zastygłam na lata, i dumę, która
umacniała ciało.

Pamiętam moje zdziwienie, gdy
ujrzałam Cię kruchą, uzależnioną
od ludzi wokół.

Dziś – kiedy odeszłaś – pamięć
stała się bolesnym ciężarem.

Są namiętności,
które nigdy nie powinny
się narodzić.

Bękarty przeszłości
obrzydzają mi teraźniejszość.

Ilekroć patrzę w siebie
widzę ich twarze

– powykręcane
w poczuciu winy,
zawstydzone
swoją słabością.

Przykro mi,
że tak się stało
– mówisz…

Mnie bardziej.

W grymasie bólu
zastygła, sparaliżowała ją
wizja czarnych myśli.

Próbowała.
Ale bała się iść --
sama.

Jej duch
mocno niezahartowany
odmawiał posłuszeństwa.

Brakowało odwagi.
Słabła.

Chciała uwolnić się
z uścisku jego ręki, ale tylko
mocniej zaciskała pięść.

Istnieją ludzie, o których mawia się, że mieli wszystko. Czasem za mało, by chciało się żyć... I kiedy sami odchodzą, wówczas opada kurtyna pozorów, zostaje nagi ból i samotność.

Na niektóre rzeczy
czekasz, użyźniając glebę
pod ich spełnienie:
czynami, łzami, modlitwą.

I kiedy przychodzą,
powinieneś się cieszyć.
Nie potrafisz.

Bo niektóre rzeczy
są zwyczajnie spóźnione,
mają datę przydatności,
po której przekroczeniu
nie smakują już słodko.

Tęskniłam za miłością
i wyobrażałam sobie jej twarze.

Biegły lata

-- a ona wciąż
zmieniała oczy i usta,

były więc chmurne,
które pieściły mocno

i te, co nieśmiało łypały
spod powiek, kradnąc w locie
pocałunki...

Tęskniłam za miłością dopóty,
dopóki nie przybrała wyrazu
Twojej twarzy.

Nie bolą nas zmiany, ale to, że zostawiamy za sobą ludzi i miejsca, które już zdążyliśmy poznać.

Jest taki głód, którego nie można zaspokoić ot tak sobie, gdy ssie nas w sercu, a nie w żołądku.

Zwabiona
ofertą świętego spokoju
zamknęła się w sobie.

Emocjonalnie autystyczna
utknęła

w pustce,
w czymś na kształt domu
bez okien i drzwi,
bez widoku na zmiany
i na człowieka.