Twórczość, Pocałuj Mnie

Kartka i ja. Kto z nas mniej tu czuje?
I jej czegoś i mi czegoś brakuje
Leże i wzrokiem w ciemność się wpatruje
Widzę jak słowo moje, Twoje serce oskalpuje
Jak w letargu, istnieć świat przestaje
Ze łzą w oku, przed obliczem staje
Ciągle głęboko ranie, od środka sztyletuje
Wprost w Twe nieziemskie oczy się wpatruje
Jesteś mi jak Anioł, Promyk, cząstka Słońca
Jak kropli rosa, powiew zimnego wiatru i gorąca
Mogę oddychać Tobą, myśleć Twoimi myślami
Kochać się bez wytchnienia, wszystkimi następnymi nocami
Przepraszać Cię za krzywdy, za moje słowa
O których nie chce pamiętać już Twoja głowa
Może ciężko się mnie kocha i ja ciężko kocham Ciebie....
Lecz gdy jesteśmy obok, czujemy że żyjemy dla siebie...

Zmieniasz wszystko, jednym spojrzeniem, tym gestem niewinnym,
Falą czystą, melodią głosu, pocałunkiem płynnym,
Wczoraj odeszło w niepamięć, bo bez znaczenia,
Dzisiaj zamieniasz, całe zło, jednym szeptem w marzenia,
Świat prędkości nabiera, serce przyspieszonym rytmem wali,
Gwiazda z nieba spada, Księżyc tli się w dali,
Tafla jeziora, na niej niebo i gwiazdy, jak kochankowie,
Cicho, głucho, jedno uderzenie i zmienia obrazy w głowie...

Kontrolowane myśli niekontrolowane,
Momentalne wzloty, kłamstwa niewypowiedziane
Wyśnione niebo to już tylko piekło,
Chcesz dobrze, zabijając piękno,
Udręka pomieszana z przyjemnością,
Ból z rozkoszą, coś z nicością,
Słowem uśmiercasz, myślą rodzisz na nowo,
Twe ostateczne, to nie ostateczne słowo,
Samozaprzeczalna prawda wychodzi poza wymiary,
Bariera przekroczona, zlewa obrazy w jeden cały,
Nie rań! Nie odchodź! Przecież tego nie chcesz,
Ja pomogę, chcesz tego choć jeszcze o tym nie wiesz,
W ciemnościach błądzisz, nienawiści tak starannie pragniesz,
Ja jej nie dam, patrząc w oczy to odgadniesz,
Dźwięcznym pstryknięciem oślepiam wyobraźnie,
Z miłości odejdę, widząc Twoje oczy tak wyraźnie...

Dotykam gwiazd, mam je na wyciągnięcie ręki,
Dotykam nocy... ta cisza, te jęki...
Jesteś mą melodią, tą jedną nutą,
Jesteś kroplą, łzą słoną, wysnutą...
Płomieniem i iskrą... chłodzisz, rozpalasz,
Jesteś tak blisko... nagle się oddalasz,
Jesteś momentem, krótką wiecznością,
Jesteś mą dziką, wyśnioną miłością,
Oddechem płytkim, serca nagłym biciem,
Jesteś nicością... Jesteś całym życiem,
Pocałunkiem, tęsknotą, szaleństwem, złością,
To jest moje życie, jesteśmy jednością...

Boję się odezwać, boję się coś poczuć
Jeden zwykły gest, rozpali setki uczuć
Nie mogę Ci pozwolić, a sobie w szczególności
By znów to w sobie obudzić, choć milimetr miłości
Staram się nie myśleć, dobrze mi to wychodzi
Lecz jedno małe wspomnienie, duszy mej szkodzi
Nie dopuszczę Cię do mnie, Twe serce poluje
Muszę się oszukiwać, że nic do Ciebie nie czuje

Jestem zła bo smutek mnie zabija
Czas się zatrzymał, stoi, nie mija

Zadajesz ból, choć wiem, że nieświadomie
Pocałuj mnie, podejdź bliżej do mnie

Łza całkiem słodka, a nie powinna
Myślę o Tobie, lecz każda myśl jest inna

Sprawiasz ból i jednocześnie osładzasz od środka
Obolała, a tak cholernie jak wata jestem słodka

Blasku już nie ma, tylko delikatny płomień
Proszę Cie zrób coś! Zamień wszystko w ogień!

Odbuduj szybko, bo te uczucie się wypali
Chcę zobaczyć tych ludzi, którzy się tak kochali

W życiu Twym rzeczy, ważne i ważniejsze,
Do podjęcia decyzje, trudne i trudniejsze
Stawianie ludzi na pierwszym miejscu,
Jedynych wybrany, na miejsce w Twym sercu
Czekam z nadzieją, by być najważniejszą,
By mieć na co czekać, nocą najciemniejszą
Byś mnie nie wypuścił z serca Twego nigdy,
By świat Twój ze mną, był tak pięknie inny.

Stłumionym krzykiem, karmię swe duszę,
Rozrywam swoje serce, powietrzem się krztuszę

Upajam wspomnieniami, zabijając się jednocześnie,
Upadam, lecz podnoszę się zbyt wcześnie

Odurzam szeptem, wewnętrznym bólem,
Delikatność, pocałunkiem otulę

I znów ta myśl, łza po policzku spływa,
Serce w kawałkach, gorący ogień pokrywa

Oddam wszystko, sprzedam duszę,
Mój krzyk, me wołanie do ciszy zmuszę

Chcę tyle powiedzieć, lecz dłonią zakrywam usta,
Po co coś mówić, przecież jestem pusta

Egoizm pochłania wszystko co kochałeś,
Myślisz, że tylko Ty się starałeś...

Jestem nic nie warta, nic nie znacząca,
Mój głos, to już nie melodia kojąca

Sam mnie zabijasz, sam tego pragniesz,
Co Ty możesz wiedzieć... myśli mych nie zgadniesz

Nie wiesz co ja czuję, jad dusi mnie w środku,
Bo bez Ciebie to jak niebo bez gwiazd, kotku...

Policzek rozgrzany, w oczach łzy stanęły,
Twe ramiona przytuliły, a potem odepchnęły
Nostalgia Twego głosu, we włosach błądzą dłonie,
Mój wzrok w Twych lazurowych oczach tonie
Ciało drży, serce pali, usta pocałunku pragną,
Jeden szept, nasze cienie, każdą Twą myśl odgadną
Niby takie proste... jestem Twoja... niby jasna sprawa,
Lecz nie prosta... jesteś mój... przed miłością rodzi się obawa.