Twórczość, pepek

Swym wdziękiem kusił mnie w rajskim gaju
przecudny owoc na szczycie jabłoni
I choć zmysły traciłem od urodzaju.
Pragnąłem ten spoza zasięgu mych dłoni.

Mimo, że innych próbowałem już wiele,
za każdym razem pozostawał niedosyt.
O pięknym owocu myślałem wciąż śmielej.
Wpatrzony w Niego leżąc wśród rosy.

Marzyłem tak o Nim pełen zadumy.
Gdy w blasku słońca się mienił wśród liści.
Na szczycie nieba, na tle dżdżystej łuny.
Czy jawa to była? czy mi się On przyśnił?

Wiatr szeptał cicho że jest zakazany.
Wąż na gałęzi mówił mi wspak.
Dopóki jednak mi będzie nieznany.
Wciąż będę myślał jaki ma smak.

Gwiazdy na niebie lśnią jasnym połyskiem
grają swój spektakl za kurtyną dnia
mimo że wzrok mój ogarnął je wszystkie
na jednej uwagę swą skupić chciał

Patrząc na Nią nie kryłem zachwytu
inne z zazdrości do mnie mrugały
lecz moje oczy wiernie do świtu
tylko te jedną oglądać chciały

Gdy na nią patrzę zapominam o troskach
nieważne dla mnie staje się wszystko
liczy się tylko ma gwiazda boska
bo przy Niej niebo wydaje się blisko

Mógłbym spojrzeniem wyznawać Jej miłość
porzucić wszystko i tylko patrzeć
czekać by marzenie się moje spełniło
by była Ona mą gwiazdą na zawsze

Zbudowałem imperium potężne wielce
na fundamentach naszej miłości.
W koronę i berło przywdziałem Twe serce,
by je chroniło od wszelakiej wrogości.

Zaszczepiłem w Nim siłę, posadziłem na tron.
Poprosiłem Bogów by je mieli w opiece.
By było bezpieczne imperium - nasz dom.
Nauczyłem je dobrze posługiwać się mieczem.

Swą duszę jednak tak łatwo sprzedałem.
Tyranem się stałem podobnie jak Neron.
Na najcenniejsze co w życiu miałem.
Wyrok wydałem, by to spłonęło.

Zguba nadeszła podstępna i cicha.
Nie było mi dane, by długo wieść prym.
Przez rozum zgubiony na dnie kielicha.
Spłonęła ma miłość, spłonął mój Rzym.

Sumienie jak dzwon przywołuję na mszę pokutną
poczucie winy rozwiewa uczucia ze strzechy
za swoje czyny płacę dziś karę okrutną
goryczy kielich pijąc za swoje grzechy

Pcham głaz jak Syzyf z mych grzechów powstały
z krzyżem na barkach na własną golgotę
lecz wiem, że nie odkupie dalekich od chwały
popełnionych błędów przez własną głupotę

Chciałbym Nas znowu szczęśliwych zobaczyć
lecz szczerze w ten obraz coraz bardziej wątpię
bo choć są winy, które można wybaczyć
są takie, o których się nie da zapomnieć

Już zawsze się będzie to ciągnęło za nami
na naszym związku odciskając skazę
wstydzę pokazać się Tobie z bliznami
muszę naprawić siebie, byśmy mogli być razem

Na lekcjach wf-u w szkolnych przyrządach
brakowało piłek dla wszystkich maluchów
Pan wuefista podejrzanie wyglądał
jakby kilka z nich nosił w swym wielkim brzuchu

Dwie stare huśtawki, co rdza je pokrywa
były jednym z kilku Ich wspólnych miejsc
gdzie czas beztrosko Im wspólnie upływał
w rytm dwóch bijących, kochających się serc

Przywiązani byli do starych huśtawek
jak młode pisklęta do swoich gniazd
co wieczór tu mieli świetną zabawę
próbując wspólnie dosięgnąć gwiazd

Mając to miejsce wspaniałe i siebie
Mieli wszystko co Im było potrzeba
mieli swój mały prywatny eden
mieli swój mały kawałek nieba

Księżyc posiniał cały z zazdrości
gwiazdy z kolei wielce zdumione
widząc potęgę ludzkiej miłości
na starych huśtawkach niewinnie zrodzonej

Narysuj mi mapę miłością swoją
i zaznacz w niej każdy najmniejszy szczegół
bym bez problemu mapę tę pojął
i do serca Twego dopłynął brzegu

Oceanem miłości się tam wyprawię
zachowaj proszę kochanie cierpliwość
gdy tam już dotrę to w nim pozostawię
płynącą z serca mojego miłość

Burzę nie będą dla mnie trudnością
nie powstrzyma mnie nawet gniew Posejdona
bo uniesiony Twoją miłością
przeciwności zdołam wszystkie pokonać

U swego celu zarzucę kotwicę
w dowód tego, że będę miał pewność
że razem z Tobą chcę dzielić swe życie
że z Tobą stworzyć chcę wspólną wieczność

Od chwili, w której czas nas poróżnił
słyszę Twój głos w najcichszych dźwiękach
ma dusza zamknięta została w próżni
me serce umiera w okrutnych mękach

Od chwili, w której pozwoliłem Ci odejść
Widzę Twą twarz w najmniejszym tłumie
szaleństwem mych zmysłów udało się dowieść
że żyć bez Ciebie na prawdę nie umiem

Od chwili, w której los nas rozdzielił
myślę o Tobie ze zwiększoną tęsknotą
Ty jedna, słodka niczym miód pszczeli
każdą zwykłą chwilę zamieniałaś w złotą

Od chwili, w której nie ma już Ciebie
zostawiam wspomnienia na pustych kartkach
czy żyć przestałem? Czy żyję? Nie wiem
me ciało wciąż żywe, lecz dusza już martwa

Tyś moim zmierzchem i moim świtem
tyś moich marzeń najwyższym szczytem
Tyś moją drogą, sennym marzeniem
tyś moją prawdą, mym przeznaczeniem

Tyś moją gwiazdą i mym księżycem
tyś mym oddechem i serca biciem
Tyś moją muzą, inspiracją, natchnieniem
tyś moim światem , największym pragnieniem

Tyś mym królestwem, moją świątynią
tyś moją nimfą, tyś mą boginią
Tyś moim życiem, istnienia sensem
tyś moim tlenem, tyś moim szczęściem

Tyś moim światłem i moim słońcem
tyś mym początkiem i moim końcem
Tyś moim skarbem i mą radością
tyś mą prawdziwą, jedyną miłością

Gdy był małym chłopcem miał jedno marzenie
chciał świat okrutny na lepsze zmienić
dzisiaj dorosły już prawie młodzieniec
diluję towarem wśród szarych kamienic

Słońce przestało z dnia na dzień wschodzić
ptaki nie witają słonecznych poranków
odeszło słońce, a z nim też odchodzi
nadzieja na miłość niedoszłych kochanków

Niebo pokryły smoliste chmury
ciemność pokryła już wszelkie miejsca
w ten czas się zerwał chłodny wiatr który
oddalił od siebie dwa bliskie serca

Uczucie zginęło w pustyni mroku
jak bezsenny pustelnik błądzi w ciemności
a było zaledwie tylko kilka kroków
by połączyć kochanków węzłem miłości

Nadzieja ucieka jak piasek przez palce
pustynna cisza ją stale odbiera
miłość przegrała w nierównej walce
dziś jedno z tych serc w cierpieniu umiera

Dwa barwne latawce jak warkocz splecione
tanecznym krokiem po niebie wędrują
unosząc się ponad drzewa zielone
promienną tęczę na niebie malują

Radością rozkwita ten dzień wspaniały
cały świat dzisiaj latawcom zazdrości
urokliwie oczarowały świat cały
potęgą i pięknem swojej miłości

Słowiki nucą dźwięk serenady
słońce pozdrawia je czułym uśmiechem
świat w cieniu gór ukrywa swe wady,
gdzie pieśń miłosna rozchodzi się echem

Na ołtarzu nieba wiatr je błogosławi
ślubują tam wierność sobie na zawsze
w pięknej kreacji, w kolorycie piór pawich
splecione ze sobą dwa barwne latawce