Twórczość, Paweł L.

Chodź opowiem Ci pewną historię!

Był sobie Staś i Tosia. Staś i Tosia mieszkali razem z mamą i z tatą w dużym domu, w którym było dużo miłości i radości. Wspólnie z nimi mieszkał pies wabiący się Pluto. Pluto był pieskiem bardzo przyjaznym i kochanym. Staś i Tosia uwielbiali spędzać czas ze swoim przyjacielem na świeżym powietrzu. Pewnego popołudnia, kiedy Tosia i Staś wrócili ze szkoły, wybrali się na spacer ze swoim przyjacielem. Postanowili pospacerować na jednej ze ścieżek w pobliskim lesie. Wybrali tą, która rzadziej była wykorzystywana do spacerów przez okolicznych mieszkańców. Już po kilku krokach Pluto zaczął donośnie szczekać. Dorodne drzewa zasłaniały niebo nad ścieżką, co powodowało wrażenie wieczornej pory. Na tajemniczej ścieżce zrobiło się ciemniej. Staś i [...]

W pewnym gospodarstwie, na pięknej i zielonej wsi, mieszkał gospodarz o imieniu Karol. Czasy kiedy przyszło mu cieszyć się życiem były dla niego samego wspaniałe i cudowne.

Karol zajmował się zwierzętami. Posiadał na swojej farmie również konie. Kiedy wreszcie przyszła wiosna, robiło się coraz cieplej, Karol mógł wreszcie podziwiać uroki swojej zagrody.

Nastał dzień po ciężkiej nocy, podczas której bardzo mocno padał deszcz. Karol wstał skoro świt, przeciągnął się okazale z donośnym głosem, aż kury w pobliskim jego kurniku zaczęły kwokać, tak głośno jakby zobaczyły lisa. Wyjrzał ukradkiem przez okno i zobaczył wspaniałe promienie słoneczne padające na jego łąkę. Ubrał kurtkę, założył buty i czym prędzej szybki krokiem udał się do stajni gdzie czekał na niego wspaniały koń. Źrebak. Młody, piękny, jasno brązowy z oczami proszącymi o wypuszczenie na łąkę. Wyczuł to dzielny gospodarz, wyczytał to z jego wspaniałych oczu. Wyciągnął z kieszeni kurtki klucz od kłódki, przekręcił dwukrotnie, mocnym szarpnięciem otworzył metalowe drzwi stajni. Wspaniały źrebak wybiegł mocno kopytami uderzając o betonową posadzkę stajni. Biegał po łące ile sił w kopytach matka natura podarowała.

No mi się by w głowie zakręciło — pomyślał Karol.

Patrzył, podziwiał i oczu oderwać nie mógł. Taki dumny był ze swojego cudownego źrebaka.

Kochana Mamo. Z okazji Twojego święta wspomnienie moje w krótkim liście do Ciebie.
Warto zatrzymywać chwile i niezmiernie wartościowe są powroty do nich. Jak mało czasu przeznaczyłaś, gdy pisałaś mi w pamiętniku 33 lata temu to co poniżej zacytuję. Słowo mówione przez Ciebie Mamo jest dla mnie bardzo ważne, a co dopiero zapisane.
„Życie jest jak miecz, na którym jest kilka szczerb. Na nim wpisał się Bóg.
KOCHAJ — ZWYCIĘŻAJ — CIERP”.
Kochanemu synkowi — Mamusia.
Biała, 17.03.1987

Przypadkiem bo przejazdem ruiny zamku gotycko-renesansowego w Iłży zostały odwiedzone. Zamek zbudowany w latach 1326—1347. Prawdopodobnie nigdy nie zdobyty. Usytuowany na dużym wzniesieniu, pięknie prezentujący się z głównej drogi. Będąc przejazdem warto się zatrzymać na parkingu zamkowym i wejść na szczyt. Widoki ciekawe. Na wzniesieniu.

To był jeden ze sportów, w którym mogłem się rozwinąć. W tenisa stołowego zacząłem grać, mając mniej niż dziesięć lat. Pierwsze podrygi z drewnianą rakietą, piłeczką czeszką i na blacie płyty wiórowej — ustawionej na kołkach drewnianych. Tak jak dziś, wtedy również można było kupić samą siatkę i zestaw rakiet. Piłeczki można było dokupywać, jak pękały. A pękały jedna za drugą. Może raczej druga za pierwszą… Czeszki to były piłeczki… twarde jak kamień. Jak ktoś skiksował i trafiał w oko przeciwnika, to niezła śliwka się tworzyła. Bolało jak diabli. Ale i one bardzo często pękały. Miękkie i bardziej zwinne były piłeczki chińskie. Czasami trafiły się różnego koloru.

Pierwszy stół, na którym grałem, był ustawiony w garażu czy piwnicy u Maciongów. W każdej wolnej chwili graliśmy i trenowaliśmy. Nawet po słynnym koncercie wiejskim do późnej nocy cała zgraja grała w ping-ponga.

Co łączy szkołę podstawową w Przytocku z tenisem stołowym?

Andrzej Grubba, słynny tenisista, jest patronem szkoły w Przytocku, do której uczęszczałem w trzeciej klasie szkoły podstawowej.

Andrzej Grubba (14 maja 1958 roku — 21 lipca 2005 roku) jest uważany za najlepszego zawodnika w historii polskiego tenisa stołowego.

Co tu robić w tak małej wioseczce?

Jak zwykle szybko do znajomych. Dziś znajomi są na fejsie. Wtedy znajomi czekali na podwórku.

Tym razem zawitaliśmy do domu Maciongów. Wtedy to rodzice ich wyjechali i dom był od dorosłych pusty. Pusty, czyli impreza. A raczej nie impreza, a spotkanie młodzieży w celu dokonania rzeczy niedozwolonej. W tym domu znajdował się jedyny telefon stacjonarny we wsi. Komórka kojarzyła się tylko z pomieszczeniem gospodarczym w domu, przy kuchni.

Cała piątka — Monika, Ania, Tomek, Karol i ja — siadała na wygodnej kanapie, przy której do ściany przymocowany był telefon stacjonarny. Tomek bardzo szybko znalazł książkę telefoniczną, z której każdy z nas losowo wybierał numer, pod który dzwoniliśmy.

„Dzień dobry, to ja. Pamiętasz mnie?”

Takimi między innymi słowami zaczynaliśmy rozmowę. Odbierający czasami był zezłoszczony, szybko się rozłączał. Jak również zdarzało się, że prowadziliśmy długie konwersacje z nieznajomą, która to chętnie z nami dyskutowała. Nawet kiedy kilka razy dzwoniliśmy do niej. Jacy my byliśmy uradowani, korzystając z dobroci cywilizacji… Dla nas była to świetna zabawa, a dla rodziców Moniki i Tomka pewnie niezły rachunek. W tamtym okresie korzystanie z telefonów nie było tak tanie jak dziś.

Dziś, jak wracam pamięcią, to lato roku 1986 było ciepłe, słoneczne i bez deszczu prawie. Decyzja zapadła. Kolejna przeprowadzka. Nie pamiętam dziś, czy byłem smutny, czy zadowolony, czy nie miałem w ogóle emocji związanych ze zmianą miejsca zamieszkania. Zmiany miejsc zamieszkania i otoczenia pomagały mi w nawiązywaniu coraz to nowych znajomości i koleżeństwa. Pomagały również w wyciszaniu się. Nie zdążyłem się porządnie rozbrykać, a tu już nowe twarze, nowe miejsce i powoli trzeba było dostosowywać się i powoli odkrywać swoje karty.

Przeprowadzka była solidnie przygotowana — pomagała nam najbliższa rodzina. Przyczepa zakryta wielką plandeką i ciągnik. Takim sprzętem został przewieziony cały dobytek. Suchary na drogę — i naprzód! Kolejne miejsce, które to nie dysponowało szkołą i kościołem. Kolejne miejsce, z [...]

— Słuchaj, wpadnij jutro to pokażę ci co udało się uruchomić!

— Cóż to za ciekawostka?

— Mało co używany sprzęt o nazwie magnetofon szpulowy, trochę podczyściłem i rozumiesz „chodzi”!

— To o której najlepiej?

— Między szesnastą a siedemnastą, będzie gotowy do puszczania muzyki.

— No nie mogę się doczekać!

Tego dnia padał deszcz. Przestał padać dopiero późnym popołudniem. Mocno zaświeciło słońce, którego promienie solidnie wpadały do pokoju gdzie na brązowym drewnianym stoliku stał z plastikową obudową magnetofon szpulowy koloru szarego.

Do dziś mam obraz w głowie, który co jakiś czas słowami opisywany przeze mnie jest — jestem w pokoju mieszkania Kowalskich, razem z Piotrem, który to w nadzwyczajny wtedy sposób prezentował szpulowy magnetofon. Stał na stole drewnianym przy oknie z firankami i zasłonami. Piotr pochylony co chwilę ustawia kolejne utwory z taśmy, zasłaniając tym samym promienie słoneczne przebijające się dość mocno.

Nie mam pamięci co do wykonawców ówczesnych, jednak wydarzenie wywarło na mnie bardzo ogromne wrażenie.

I do przodu, i do tyłu odsłuchiwane nagranie. Kasowanie i ponowne nagrywanie z radia utworów starych i nowych. Nagrywanie naszych odgłosów. No po prostu rewelacja. Taka atrakcja nie trafiała się zbyt często.

Któż mógłby wiedzieć, co się takiego dzieje… Jak zwykle wszystkie dzieci bawiły się w najlepsze. Po całym dniu zabawy, kiedy to szykowaliśmy się do mycia, pacierza i spania, w Polsce został ogłoszony alarm. W Czarnobylu, w obwodzie kijowskim na Ukrainie, doszło do największej katastrofy w dziejach elektrowni jądrowych. Miało to miejsce 26 kwietnia 1986 roku. Doszło do przegrzania i częściowego stopienia rdzenia reaktora i chemicznego wybuchu wodoru powstałego w wyniku nieprawidłowo przeprowadzonego testu bezpieczeństwa systemu chłodzenia reaktora, co spowodowało jego przegrzanie. Została rozerwana obudowa reaktora i budynek, w którym się mieścił. Doszło do bezpośredniej emisji do atmosfery i otoczenia elektrowni radioaktywnego pyłu grafitu oraz uranu z wnętrza reaktora.

Trzysta pięćdziesiąt tysięcy osób ewakuowano, dwieście osób zachorowało na chorobę popromienną oraz [...]

Takie były czasy…

Dorośli rządzili i choć nie zawsze mieli rację, to ciężko było im się do tego przyznać. Zawsze trzeba było być górą. Bo jakże przyznać się do błędu? Ustąpić dziecku? Oj, nie! Jak mnie odbiorą rówieśnicy (dorośli w rzeczy samej), co powiedzą? Pewnie, że źle wychowuję, za dużo pozwalam i inne rzeczy, które w głowie się rodzą, i to nie wiadomo skąd. Nasz szacunek do dorosłych nie zawsze był naturalny. Przeważnie wymuszony. Aby kary nie było lub aby nagroda była.

Nasze podwórko w drugim zamieszkiwanym domku — ogrodzone płotem, siatką, z bramą wjazdową i furtką metalową, zamykaną na klucz (choć nigdy klucza nie widziałem, to zamek w furtce był). Brama metalowa i furtka metalowa. Co jakiś czas odmalowywana, [...]