Cytaty - Osho

Serce jest zazwyczaj gotowe ryzykować, jest graczem.
Głowa jest jak biznesmen – kalkuluje i jest przebiegła.

"Upadniesz wiele razy. Nie ma w tym nic złego. Wstań i naucz się nie upadać. Bądź bardziej uważny.Będziesz popełniał błędy, ale nie popełniaj tego samego błędu jeszcze raz. Tak stajesz się mądry."

Cały nasz sposób wychowywania dzieci polega na robieniu z nich niewolników - niewolników ideologii politycznych, społecznych, religijnych. Nie dajemy im szansy myślenia po swojemu, prowadzenia własnych poszukiwań.

Pozostać w tłumie, nie będąc jednocześnie posłusznym tłumowi, a własnemu sumieniu - to wspaniała okazja do rozwoju. Zmusza do uwydatnienia tego, co w was najlepsze, nadaje wam godność.

Buntownik pozostaje w społeczeństwie, lecz nie stanowi już jego części.
Jeśli uzna coś za słuszne, przestrzega tego, lecz przestrzega swego własnego poczucia słuszności, nie przykazania, które ustanowili inni. A jeśli uzna, że coś nie jest słuszne, nie przestrzega tego, bez względu na koszty takiego postępowania. Może się zgodzić na ukrzyżowanie, lecz nie zaakceptuje żadnego duchowego poddaństwa.

Społeczeństwo kieruje się ustalonym trybem, postępuje według ustalonego wzoru, ma ustalone ideały. A buntownik nie może przystać na te ustalone ideały - musi podążać za swym, wciąż cichym, głosem.

Buntownikiem jest ten, kto nie przeciwstawia się społeczeństwu, kto rozumie całą jego grę i po prostu wychodzi z niej. Ono staje się mu obojętne. Nie jest przeciw niemu. I to jest piękno buntu: wolność. Rewolucjonista nie jest wolny, bo ciągle z czymś walczy - jak może być wolny ? Ciągle przeciwstawia się czemuś. Jak działając przeciw czemuś, może być wolny ? Wolność oznacza zrozumienie. Trzeba zrozumieć grę i widząc, że z jej powodu dusza nie może się rozwijać, że z jej powodu nie możesz być sobą, po prostu wychodzisz z niej bez szramy na duszy. Przebaczasz, zapominasz i żyjesz, nie trzymając się społeczeństwa ani w imię miłości, ani w imię nienawiści. Dla buntownika społeczeństwo po prostu znikło. Może żyć w świecie albo odejść od świata, ale nie należy już do niego; jest autsajderem.

Miłość pojawia się, gdy mur runął i dwie energie spotkały się w jedności, złączyły. Miłość pojawia się, gdy ściany między dwojgiem ludzi runęły i ich istoty spotkały się, połączyły i stały jednym. Gdy do tego doświadczenia dochodzi między dwojgiem ludzi, nazywamy je miłością. Gdy do tego samego doświadczenia dochodzi między jednostką a całością, nazywam je boskością.

Bez miłości świątynie przekształcają się w zwykłe domy. Natomiast dom napełniony miłością staje się świątynią.

„Nie oddychaj nigdzie indziej. Kiedy wrócisz do domu, możesz oddychać, ile chcesz, ale wolno ci oddychać tylko ze mną. Na zewnątrz wstrzymaj oddech, stań się joginem. Nie chcę, abyś oddychał gdziekolwiek indziej”. Wydaje się to głupie – ale w takim razie dlaczego nie traktować miłości jak oddychania?
Miłość jest oddychaniem. Oddychanie jest życiem dla ciała, a miłość jest życiem dla duszy.

Miłość to rzadki kwiat. Wyrasta tylko czasami. Miliony ludzi żyją w błędnym w przekonaniu, że go posiedli. Wierzą, że kochają, ale jest to tylko ich przekonanie.