Droga Miłości,
Piszę do ciebie w pewnej sprawie, której nie potrafię zrozumieć.
Jesteś piękna. Dajesz ludziom nadzieję na lepsze jutro. Wspierasz ich w trudnych chwilach. Jesteś z nimi, kiedy tego potrzebują. Upiększasz życie, które prawie się skończyło; dajesz mu nowe natchnienie.

Więc dlaczego?

Dlaczego do mnie nie przyszłaś? Dlaczego uznałaś, że cię nie potrzebuje? Dlaczego dałaś mi rodzinę i przyjaciół, ale odmówiłaś mi siebie? Dlaczego uznałaś, że ja mam nie doświadczyć twojego piękna?

Nie zasługuję na ciebie? Zrobiłem coś źle? Czy jestem zepsuty? Czy jestem nienormalny? Czy mam być samotny, mimo że nie jestem sam?
Czy ludzie mają rację mówiąc, że jeszcze przyjdziesz? Czy mają rację mówiąc, że potrzebuję pomocy? Czy mają rację mówiąc, że mogą mnie wyleczyć?
Czy mam się zadręczać tymi pytaniami?

Sam nie wiem już co mam robić... Patrzę jak moi przyjaciele się pobierają. Patrzę na parę staruszków na ławce w parku. Patrzę na nastolatki trzymające się za rękę.
Obrączka nie siedzi na moim palcu. Gołębie nie zagłuszają mojego śmiechu. Moja ręka jest pusta.

Powiedz mi Miłości, dlaczego mi to robisz... Tak bardzo chciałbym cię poznać. Móc mieć cię obok, tak cudownie blisko. Chciałbym zatopić się w twoim spojrzeniu, roztopić pod twoim dotykiem, odpłynąć przy dźwięku twego głosu. Dlaczego więc nie przychodzisz?

Nie wiem już co mam robić... Czekałem tak długo... To wszystko zaczyna mnie przytłaczać. Dusi mnie, nie daje chwili spokoju. Te wszystkie wątpliwości... Proszę, zabierz je...

Mam nadzieję, że to przeczytasz...
Twój Aromantyk

Z poczuciem pustki jest trochę jak z paleniem papierosa. Po tym jak weźmiesz ostatniego bucha i go zgasisz, przy pierwszym wdechu czujesz, że czegoś brakuje. Przy poczuciu pustki jedyna różnica jest taka, że nie znika.

Ludzie mnie unikają. Nie wiedzą jak się przy mnie zachować. Ale to ludzie mnie stworzyli. Więc czemu boją sie własnego dzieła? Czuję się uwięziony w klatce. W klatce z mięsa i kości. Ja nie chcę umierać. Ja chcę się po prostu wydostać.