Twórczość, NikTor

Głupia jesteś, Ewka, tak jak płacz twój,
teraz też lament nie pomoże nic,
bo gdy założę znowu ten płaszcz swój,
zniknę, jak nagle wygaszony znicz...

W końcu się obudzisz, lecz za późno,
tylko mój cień będzie mym wspomnieniem,
a ty dalej będziesz iść tak raźno
przez życie - gdzieś w sercu z moim cieniem...

Więc podaruj ten ostatni taniec,
ciepło daj, nie zamrażaj do cna ducha -
by potem w tobie nie powstał goniec,
co łzy przynosi, choć licha skrucha...

Muzyka już nie gra, to koniec jest...
Skończ ryczeć, Ewka, dość smutku kęsów,
sama chciałaś: alea iacta est:
gdy życie nie kocha, łzy są bez sensu...

6.03.2015, 21:04

Na co Ci pisać psalmy, epitafia, hymny,
skoro znów je ominiesz jak trędowatego
i jak na złość, gdy staniesz się na wieki zimny
już nie przeczytasz na grobie trenu własnego...

Czy to przekleństwo? Czy to nieczułości ludzkie?
Wylewam dla Ciebie swojej pasji natchnienie,
a Ty myślisz, żem prostakiem jest i głupkiem,
nie zasługuję na Erato wyzwolenie...

Śmiejesz się w duchu: poeta? Cóż to takiego?
To rodzaj żartu? Twoje rymy już są śmieszne.
I patrzą na mnie ludziska z miną ściętego;
głupoty lepsze, myśli me znikają pośpiesznie...

Jak cień poruszam się po mej żywota drodze,
siedzę cicho, w głowie ugniatam natłok myśli,
bo szukałem wiele, lecz zawiodłem się srodze,
ale o tym to już nikt nigdy nie pomyśli...

W końcu kiedyś tusz wyschnie, pożółkną karteczki,
długopis kurz pokryje, blaszka zardzewieje -
wtedy mnie wspomnisz, moje akta wyjmiesz z teczki,
lecz tam pusto będzie, boś olał moje dzieje...

Prawdę mówiłem - zostałem sponiewierany;
zdarzyło się fałsz zasiać - było jeszcze gorzej.
Każdy dar zgnieciony, każdy uśmiech skuwany,
ze smutkiem sam na sam, jakby na łasce Bożej...

Nie dziw się teraz, że może serce straciłem -
mam serce. Lecz czarne, które nie chce już kochać.
W oczach nie ma mnie - starego "ja" wyrzuciłem,
nikt za mną nie płakał, więc nie musisz Ty płakać.

30.09.2013

Zapędzony w niby-kozi róg zaciemniony,
zmieciony pod dywan jak odrobinki kurzu
i ubity w pianie, strzepany, roztrzęsiony
musi żyć wśród świata smrodu, smutku i brudu...

Po cichu, pod nosem, nuci sobie samemu
o "przyjaciołach", co w sinej mgle odpłynęli,
pluje na boki, między sine kąty diademu,
co skarbem jest wielu - jabłkiem niezgody spięli...

Stare łóżko cichutko jęczy pod ciężarem,
gdy kładzie się na spotkanie ze swym drugim światem,
gdzie nic nowego, tylko spotkać się z zegarem,
co odlicza jak szalony chwile z Piłatem...

To już prawie ta godzina decydująca -
sędzia wyda i tak niesprawiedliwy wyrok.
Może to sprawi - każda istota żyjąca
puknie się w łeb, dojrzy ukryty za brudem urok...

24.09.2013

Patrzysz - widzisz łzy przyjaciela Twojego;
cóż czynisz? Odwracasz się, jego zostawiasz
z problemami?... Nie uczynisz tego złego:
to przyjaciel - z nim płaczesz lub go pocieszasz...

W podróży przyjaciele swe sakwy mają,
a w nich smutki, radości, tajemnic wiele
i bez wstydu nawzajem w nie zaglądają
bez ryzyka, że pozna je wrogie cielę...

Ponoć odwieczna podróż bez przyjaciela
naznaczona jest bólem bycia samotnym,
więc wędruj w towarzystwie - więcej wesela
będzie niż smutków, każdy trud będzie znośny...

Przyjaźń ceny nie ma - sklep jej nie sprzedaje
ani kupiec nie sprowadzi jej zza granicy...
To rodzi się w sercu i owoce daje
i ujrzysz ją u przyjaciela w źrenicy...

19.07.2013

Zapomnienie. Bardzo trudne słowo.
Kto się odważy przekroczyć ten próg?
Czasem nic, tylko walić w mur głową.
Jak odróżnić: przyjaciel to czy wróg?...

Leci w dół Ikar - tak szybko spada.
Jego los skończy się na dnie morza
i już po nim, a to nie wypada.
Wędrówkę zacząć do Zaporoża...

Zaczyna szaleć gwizdek w czajniku.
Wypluwa parę jak smok z paszczy dym,
by ogniem splunąć. - Tak, przeciwniku!
Udław się ogniem, chcesz? Pozostań złym...

Co z przeszłością? - Nie, koniec tematu!
Popatrzeć bliżej: twarz łzami zdarta.
O przeszłości nie spisze się traktatu.
Okazało się, że jest zatarta...

Fatum pechowo kołem kręciło.
Bez komisji, fałszywa loteria.
W nagrodę pustkę i mrok oddało.
Przez czarną smołę ogarnia furia...

W ciemnym kącie można się ukrywać.
Siedzieć z głową między kolanami
i czasem włosy z głowy wyrywać. -
Poddany sam sobie z cierpieniami.

6.08.2013

Bestia niefortunnie pochłania w całości
niedostępne dla niej - jedynie kwestia czasu
to była; liczyła, że dobrze się ugości
w ofierze - ma rację, ma pole do popisu...

Klątwa wciąż działa, wydaje się być niezniszczalna,
czy ofiara będzie w niej tkwić do końca świata?
Nikt nie pomoże, żadna moc nadnaturalna;
bestia zwyciężyła, będzie rządzić przez lata...

Mięso odgryzione, wyplute po przeżuciu -
to nie z głodu, tak bestia zadaje cierpienie
ofierze, powoli, ukłucie po ukłuciu
gdzieś tam w środku, by zatracić wszelkie wspomnienie...

Brzegi pucharu tego bluesa są przelane
krwią nieszczęśnika - już od dawna mocno krwawił!
Każdy ma to gdzieś... Bestii zadanie wykonane:
nie strzała Erosa - miecz przebił serce. Zabił.

20.07.2013

Te bezsenne noce, naznaczone ciemnością,
pokryte mrokiem, cieniem, spowite nicością...
Tajemnica duszy nie odkryta zostanie -
utonie bryła, jej przeznaczeniem być na dnie...

Tu słońca nie ma - czarne chmurzyska na zawsze,
gromy, pioruny uderzają coraz częstsze
spotęgowane przez demony te przeklęte -
dusza nie wstaje, klęczy, ma kolana zgięte...

Wodospady łez, jeziora rozpaczy i zła;
polany gniewu, brzydkie wierzby i jabłoń mdła;
skały nienawiści, mury nie-szczęśliwości;
za murami on: zapomniany, bez wartości...

Kraina samotności jego przygarnęła
i tym, co jest najgorsze, szczodrze obdarzyła
i gdy zaginął w tym kraju niezaginionym,
nikt go nie szukał, choć chodził wśród nich: uśpiony...

Czemu nie wraca? Czyżby go ciemność wchłonęła?...
On chce zawrócić, lecz mu nadzieja spłonęła,
bo ciemność stworzyła z niego duszy mordercę,
mrok ma jego bryłę na dnie - to jego serce...

19.07.2013

No dalej! Czekasz na moje oklaski?
Czym mam Cię zmusić, żebyś to uczynił?
To Twoja szansa, by zniszczyć niesnaski!
Zrób to! Nikt nie będzie Cię o to winił!

Do czego mnie namawiasz, podły duchu?
Nie! Po prostu nie mogę tak postąpić...
I po coś się zjawiał, duszy mej druhu,
teraz nie potrafię Cię stąd wygonić...

Ha! Nie wiesz? Przecież zawsze z Tobą byłem
odkąd przeszłość rozpamiętywać możesz
i kiedy cierpiałeś, ja też tym żyłem,
teraz to zmienisz, ze mną się ukorzysz!

Przestań! Znikaj z mojej głowy na zawsze,
nie chcę już słuchać Twojego bełkotu...
Gdy to zrobię, serce będzie łzawsze!
I tylko narobię sobie kłopotów...

To co, dalej masz zamiar brnąć przez życie
z przekonaniem, żeś nie usunął przeszkód?
Jak nic nie zrobisz, będziesz szlochał skrycie;
podejmij się, będziesz miał z tego dochód!

Masz rację... Zbyt długo oczekiwałem,
by swoje sprawy wziąć we własne ręce
i dlatego dzięki Tobie wybrałem:
sprawię, że utoną we własnej męce!...

Ha! Idiota! Tyś do reszty zwariował,
to nie krucjata, boska wyprawa.
Chcę, żebyś to, co najsłuszniejsze, wybrał.
Ale co uczynisz, to Twoja sprawa...

17.07.2013

Wyłoniła się wyspa na morzu czerni;
pusto tu było - może coś się odmieni,
lecz jak okiem sięgnąć, mrok panował wielki
jakby ktoś światło ukradł dla głupiej gierki...

Piękna ta wyspa - dziewicza i zielona,
choć nikt jej nie odnajdzie; nikt nie dokona
tego, by stopę postawić w takim kraju,
bo wszystko czernią zakryte jest w tym kraju...

Ten ląd bardzo długo oczekiwał gości,
by odpoczęli i mieszkali z miłości,
niestety - uznali, że choć pięknie tutaj,
to nie ich ląd - opuszczali cudny ruczaj...

Ocean pokryty pięknymi wyspami
z dobrymi oraz złymi przyzwyczajeniami;
tylko to miejsce targane samotnością:
pośrodku jest wyspa, okryta ciemnością...

16.07.2013

Nadeszła zima w jednym miejscu -
Pani Mrozu jest przywabiona
tam, gdzie - jak u niej - chłód jest w sercu..
z pewnością jest zadowolona...

Czarty przeklęte to zrobiły -
nienawiści zwierciadło stłukły
i okruchy się mocno wbiły:
dziś po padole chodzą kukły...

Zamarzło szybko to ognisko,
gdzie odwieczny ogień miał płonąć;
na zawsze twarz schylona nisko,
zamiast płynąć, na zawsze tonąć...

Gruda lodowa nie popęka,
gdy wie, że każdy kłamstwa kryje -
uśmiech na twarzy - w środku stęka;
rękę poda - w ręku ma żmije...

Dobrze wie - Kayem się narodził,
okruch ugrzązł, utknął na zawsze...
Chichot losu tak go zamroził;
próżne o Gerdzie odmawia msze...

Czy tak kończyć ta baśń się musi?
Tego pan S. nigdy nie zdradzi,
chyba że ktoś o to poprosi
nim krok zrobi w to, co ugodzi...

15.07.2013

W odpowiedzi słów niewypowiedzianych
ten, co zniweczył plan odpowiedzialny
zamilknął - głos w gardle na wieki utknął,
jakby knebel ktoś zbyt daleko upchnął...

Popatrzyć też chciał, lecz ma oczodoły
puste z własnej woli - niby żywioły
poprosił, by złego nigdy nie ujrzał;
teraz nieświadom stoi, czeka na strzał...

Na gwar, hałasy, nie zwraca uwagi -
stracił uszy, gdy ściągnął na siebie plagi
i tylko muzyka w głowie brzmi bezdźwięcznie...
Tam, gdzie było życie, tańczą podłe cienie...

Gdy dotyk czyjś czuje, na skórze ciepło
szybko zanika - nawet to zakrzepło:
w piersi lód wyrósł - zastąpił zmęczone;
to, co grzać miało, stało się poniżone...

14.07.2013

Tyle stromych szczytów, na które wspiąć się trzeba -
choć niepożądane, to jednak konieczne:
być może tam droga do łatwego chleba
leży; albo się nią podąży po szczęście wieczne?...

Ale po co trudności dodawać do życia,
w czasie drogi zbierać w worku tajemnice -
po co? By potem mieć wiele do ukrycia?
Gdy mnie przerosną, nigdy ich nie policzę...

Droga jest długa, a wędrowców tak wielu,
każdy chce podobnego, idąc swą ścieżką;
może ktoś zagości w sercu brnąc do celu
lub skończy z związaną u nogi zawieszką...

Życie się kręci jak koło u garncarza -
pełne, z gliną, też oddycha powietrzem
i taki jego los - tylko garnki wytwarza...
tylko grom z nieba coś doda lub odbierze...

21.06.2013