Conventus ex fatum.

Zapędzony w niby-kozi róg zaciemniony,
zmieciony pod dywan jak odrobinki kurzu
i ubity w pianie, strzepany, roztrzęsiony
musi żyć wśród świata smrodu, smutku i brudu...

Po cichu, pod nosem, nuci sobie samemu
o "przyjaciołach", co w sinej mgle odpłynęli,
pluje na boki, między sine kąty diademu,
co skarbem jest wielu - jabłkiem niezgody spięli...

Stare łóżko cichutko jęczy pod ciężarem,
gdy kładzie się na spotkanie ze swym drugim światem,
gdzie nic nowego, tylko spotkać się z zegarem,
co odlicza jak szalony chwile z Piłatem...

To już prawie ta godzina decydująca -
sędzia wyda i tak niesprawiedliwy wyrok.
Może to sprawi - każda istota żyjąca
puknie się w łeb, dojrzy ukryty za brudem urok...

24.09.2013