Twórczość, nightsun

Siedzieli razem na ławce, przytuleni do siebie
Ona zapatrzona w swoje niebo, on w swoje marzenie
Otuleni samotnością, bliską ludziom żałością
Przędli swoje pragnienia na linii cierpienia

Siedzieli razem na ławce, wiatrem chłostani
Ona jakby chłodna, on jakby ze stali.
I śpiewały im ptaki, ale oni nie słuchali,
bo obydwoje o kimś innym rozmyślali

Siedzieli razem na ławce
Tak jakby na chwilę
Jak motyl, który przyfrunął na chwilę...

Porwij moją duszę na
miliony kawałeczków.

Napój cierpkim sokiem
z porzeczek.

Zatkaj usta poduszką
z Twoim zapachem.

Zabij wzrokiem pełnym
nienawiści i pogardy.

Zrób coś.
Nie ignoruj mnie.

Chciałeś kupić
schody do nieba
które doprowadziłyby Cię
do mnie.

Schody nie miały poręczy
stopnie oblodzone moim
oddechem.
Nie wejdziesz po nich.
Nie przyjmę Cię.

Bo to były moje schody do nieba, mojego
Płaczącego Nieba.

Led Zappelin - Stairway to heaven

Gęsta mgła owijała
moją zziębniętą duszę
wychłodzoną Twoją
obojętnością.

Siarczysty deszcz
odbijał się echem od
mojego cierpienia.

Ale teraz wszystko
jest inne. Bo kawałek
słońca oświetlił skrawek
mojej smutnego życia.

Teraz śmieje się z Ciebie
bo Twoje oczy jeszcze
mnie lubią.

Siedzę pod jabłonią
Pod błękitnym niebem, które
zasnuwa się mlecznymi poduszkami.
Które się poci.
A może płacze?

Niedaleko nas płynie wolno strumyk.
Jego melodia koi mą duszę.
Czy on też wystąpi z brzegów?
W akcie protestu na zło tego świata?

Czy natura wie, że źle się dzieje?
Czy odbiera nasze cierpienie? A może wie
więcej niż ja czy Ty, kochany?
Może tylko my się mamimy
zielonymi
papierówkami
pocieszenia...

Są takie widoki
co dech w piersi zapierają.
Co oczy mamią
i serce ściskają.

Zachód słońca
co koniec z początkiem
wiąże.
Szczyty gór wysokich
które nam uświadamiają
co mamy jeszcze do zdobycia.

Widok nieba błękitnego
bez obłoków białych
niczym mleko
na ustach dziecka.

Welonem grzechu okryte serce
Przepełnione bezkresnym żalem
Dojmującą rozpaczą
Okrutną nienawiścią

Oczyszczone serce bezsensowną
agresją nieporadności
ze szczyptą arogancji.

Czerwone szkiełko
zarysowane
jak na szkle
szrama

Obudziłam się w bezpieczniejszym świecie
bez agresji skazy
utrapienia goryczy
i dzikiej pogoni za marzeniami.

Leżę na zielonej trawie w gąszczu
zatraconych chwil
z płatkami śniegu w oczach.

Czekam na mglistą jesień z
żółtych liści mocą
z szaro burym życiem
cichych dni.

I jest idealnie.
Tak, jak miało być.

Pod skrzydłami nieba
wyhaftuję życie
Srebrną nicią naiwności.

Później dodam złotą
linię zwycięstwa i
satysfakcji aby
nikt się na mnie nie obraził
za obiektywizm.

Jeszcze tylko ambicja
agresja i cynizm
ciemnym kolorem
doszyte.

I mądrość, inteligencja
uczciwość farbą domalowane
sztucznie bo przecież one się nie liczą...

Zmruż oczy
zapomnij o świecie
odgoń od siebie obraz szarego nieba
przywołaj obłoki nadziei

Zmruż oczy
wyobraź sobie siebie
pośród zieleni wiosny naiwnej

Zmruż oczy
zakochaj się
w życiu...