Twórczość, niewidzeinaczej

W stanie nieważkości
zastygam
jak róża pod kloszem
chcę rozbić taflę szkła a ona się ugina
i tam są wszyscy a naprzeciw nim

Ty
uwieczniona w stanie nieważkości
róża wiatrów niezmącona falą
trzymająca w dłoni
maleńki kawałek nieśmiertelności

Zatopione zdarzenia
jak wraki rozbitych statków osiadają
na dnie oceanu nazywanego pospolicie
Przeszłość

choć muzyka z Twojego Titanica
wciąż gra

niezliczonymi odbiciami gwiezdnych świateł
skrzy się niebo spadających gwiazd
nazywane pospolicie Przyszłość
gdzie nasze ikarowe plemię
podlatuje by spaść

miedzy nimi mamy Teraz
maleńki moment rozcinający na pół
Przeszłość i Przyszłość
wszystko co mamy spada na jedną ze stron

Życie- moment na krawędzi

promieniem słońca w Twym uśmiechu
kropelką nadziei w Twych oczach
jasnym punktem dnia

Chciałam pokazać Ci
że życie może być znów zwyczajnie dobre
a świat jest piękniejszy niż jest

Rozbiliśmy się o kawałek rzeczywistości

Dziś idziemy tam
gdzie każde z nas ma jeszcze jakieś słońce

Ty donikąd
Ja za Tobą

Wdech
wydech
pyłkiem kurzy opadam na powierzchnię z gracją
Wdech i wydech
znikam za wygaszonym pomarańczem linii horyzontu

Wydech unosi nade wszystko
bańki powietrza ku tafli szkła
Wdech
wypełnia płuca dusząc ból

tonę cała w złocie zmierzając do dna
widzę znów Twoje oczy
i biorę ostatni...

Uśmiechnięta do ludzi
otwarta i silna
tak piękna w odwadze
i prosta w radości

wieczorem założę znów domowy dres
schowana pod kołdrę
po dniu który nie był taki zły
Ojcze Nasz któryś jest w niebie
zabierz moje łzy

---
Nie zawsze musimy być silni, odważni, niezależni. Nie zawsze musimy pokazywać ludziom że ze wszystkim sobie radzimy, że wszystko mamy pod kontrolą. Jeśli czasami czujesz się jakbyś zakładał/a maskę wychodząc do świata to wiersz dla Ciebie, żebyś pamiętał/a, że możesz sobie pozwalać na łzy <3

Sznur szklanych świateł na otchłani nieba
wygląda piękniej
od pewnego wtorku
i od późnej kawy

(już na kawy nie chodzę)

więc dopijam tanie wino
o czwartej nad ranem
z nadzieją że przed świtem
pojawisz się Ty

i wróci słodki spokój
naszych krótkich dni

Wzlatywać i upadać
podnosić się znów
i zawisnąć w międzylotnej przestrzeni
na wietrze

Od pierwszej złej decyzji
do ostatniej dobrej

Wyrok dożywocia
z perspektywą nadziei
że może jednak dziś
Niebo spadnie nam na głowy

Żywot człowieka
poczciwego trochę mniej

Mam dwadzieścia lat
jak mówi akt urodzenia, pesel
i dowód bez tożsamości

dwadzieścia to dużo czy mało?
w perspektywie niezmierzonych zamiarów
nie wie nikt

zakładanie rodziny czy kupienie kota
bez znaczenia
gdy na karku lat dwadzieścia
a w oczach sześćdziesiąt dwa

„daj mi jeszcze rok”
proszę za zasłonami powiek
nad świeczką w torcie
by żyć ładnie, umrzeć z klasą
i zdążyć na grób Szymborskiej

a gdy świat Twój maleńki
przestaje za czymś gnać
wypłyń
kiedy czujesz jak powoli
kończy Ci się czas
wypłyń

wtedy wokół spokojnieje rytm
na twarzy bryza świeżych dni
a pod dłonią skrzypiący z lekka ster
bez drogi na kurs
i żagle wypełnione pustym wiatrem

więc po prostu płyń

Co dzień płonę
śmiechem i płaczem
radością ze śpiewu ptaków
i nienawiścią

Wypalam się jasno
ogrzewam
i parzę

Iskrząca czerwienią
zasypiam z nocy na noc
coraz bardziej żywa i martwa

przytulasz mnie
raz na rok
mówisz że zimno?
to z serca

Czasami się nie zastanawiam
po co pisać
i co
trzeba i tyle

a gdy ktoś zapyta
Jak to robisz?
odpowiadam
Bo życie to śpiew
życie to taniec
życie to miłość
po prostu
Miłość

Widziałam kiedyś człowieka
w czarnym płaszczu
z czarnym wiatrem we włosach
na moście Lutosławskiego
ze wzrokiem wbitym w wodę
nieruchomego

i dziś
gdy do nieba znów tak daleko
weź mnie za rękę
ubierzmy płaszcze
i chodźmy na most Lutosławskiego